ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ - ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΣΧΟΝΤΕΣ Χωρίς φάρμακα και θεραπεία όσοι δεν έχουν να πληρώσουν

Σωστά «σφαγεία» ο Κανονισμός του ΕΟΠΥΥ, τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας και ο νέος Κανονισμός Εκτίμησης Βαθμού Αναπηρίας

Οποιος έχει να πληρώσει, θα έχει και την αντίστοιχη θεραπεία.

Αυτή η βαρβαρότητα επιβάλλεται μέρα με τη μέρα σε χρόνια πάσχοντες και ανάπηρους, καθώς το εμπόριο στην Υγεία - έναν τομέα «φιλέτο» για επιχειρηματίες και φαρμακοβιομήχανους - επεκτείνεται και κυριαρχεί.

Το κράτος έχει κηρύξει στάση πληρωμών στην Υγεία....


Τα ασφαλιστικά ταμεία, για χρόνια λεηλατημένα από εργοδότες και κράτος και σηκώνοντας το βάρος της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, αντί αυτή να χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό, οδηγούνται διαρκώς σε νέες περικοπές, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να πληρώνουν ξανά και ξανά για υποβαθμισμένες υπηρεσίες Υγείας, για φάρμακα και θεραπείες.

Η έναρξη του Ενιαίου Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (σ.σ. σε αυτόν εντάχθηκαν οι ασφαλισμένοι ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, ΟΠΑΔ, ΟΑΕΕ, ΟΓΑ και ΤΥΔΚΥ) από τις αρχές του χρόνου σήμανε νέες δραματικές περικοπές στις παροχές των ασφαλιστικών ταμείων, παρότι οι ασφαλισμένοι για χρόνια πληρώνουν τις εισφορές τους.

Μεγάλα θύματα της θεραπείας, ανάλογα με το «πορτοφόλι» του καθένα, είναι τα πιο ευάλωτα λαϊκά στρώματα, οι πιο ανήμποροι άνθρωποι των λαϊκών οικογενειών, που ταυτόχρονα είναι και αποκλεισμένοι από την παραγωγή: Τα άτομα με αναπηρία και οι χρόνια πάσχοντες.

Αφήνονται κυριολεκτικά στο έλεος, σπρώχνονται προς το θάνατο σε μια εποχή που η επιστήμη και η τεχνολογία μπορούν να επεκτείνουν και να βελτιώσουν κατά πολύ τη ζωή τους.

Οι πληγές των παραπληγικών

Οσο φρικιαστικό κι αν ακούγεται, δεν είναι υπερβολή.

Ο Κανονισμός Παροχών Υπηρεσιών του ΕΟΠΥΥ αφήνει χωρίς φροντίδα τα «λαβωμένα» από την ακινησία κορμιά των παραπληγικών καθώς πετσοκόβει το χρηματικό ποσό που τους δίνεται κάθε μήνα για τα απαραίτητα επιθέματα (σ.σ. μεγάλες αυτοκόλλητες γάζες εμπλουτισμένες με κάποια φαρμακευτική ουσία).

«Το σώμα μας "ανοίγει" σε ορισμένα σημεία λόγω της διαρκούς ακινησίας», εξηγεί στον «Ρ» ο Γιώργος Βακαλούμης.

«Κάθε μέρα πρέπει να καθαρίζονται οι πληγές, να βάζουμε καινούρια επιθέματα.
Μόνο για επιθέματα, για καθετήρες και ουροσυλλέκτες ξοδεύουμε περίπου 2.700 ευρώ το μήνα.
Μέχρι το τέλος του χρόνου το ΙΚΑ πλήρωνε όλο το ποσό».
Από το Γενάρη ο ΕΟΠΥΥ - πλέον - σταμάτησε να χορηγεί αυτό το ποσό.
«Πλήρωνα από την τσέπη μου χιλιάδες ευρώ, έβαλα και "φέσι" στο φαρμακοποιό, περιμένοντας ότι θα πάρω τα χρήματα από το Ταμείο.
Προχθές, όμως, μου είπαν πως για το Γενάρη το ποσό είναι μηδενικό και για το Φλεβάρη εγκρίθηκαν 600 ευρώ!
Μου έδωσαν μάλιστα το φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως, όπου αναφέρεται τι δικαιούμαι στο εξής βάσει του νέου κανονισμού του ΕΟΠΥΥ», σημειώνει.
Πράγματι ο κανονισμός προβλέπει:
«Επιθέματα μέχρι 300 ευρώ το μήνα, μετά από ιατρική γνωμάτευση, κατόπιν έγκρισης του ελεγκτή ιατρού του οργανισμού ανά δίμηνο».
«Είδη ουρητηροστομίας (σάκοι, βάσεις, καθετήρες και ουροσυλλέκτες) μηνιαία δαπάνη μέχρι 280 ευρώ».
Τα πενιχρά επιδόματα και οι εξευτελιστικές συντάξεις δεν επιτρέπουν σε έναν ασθενή να αγοράσει τη θεραπεία του: «Η σύνταξη που παίρνω μαζί με το επίδομα παραπληγίας φτάνει στα 1.150 ευρώ.
Τι να πληρώσω με αυτά;
Περίμενα 4 μήνες χωρίς σύνταξη μέχρι να βγει η απόφαση του ΚΕΠΑ για να ανανεώσω το ποσοστό αναπηρίας και πήρα τα χρήματα της σύνταξης αναδρομικά.
Τα έδωσα όλα για επιθέματα και άλλα υλικά.
Από δω και στο εξής τι θα κάνω;
Θα κολλάω εφημερίδες στις πληγές μου για να μη ματώνουν;
Να δεις τι γίνεται καθημερινά στο ΙΚΑ!
Γιαγιάδες και παππούδες κλαίνε επειδή δεν έχουν να πληρώσουν τα φάρμακά τους...».

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ένας παραπληγικός πρέπει να βάζει από την τσέπη του κάθε μήνα 2.100 ευρώ, μόνο για τα παραπάνω.

Αυτά έρχονται να προστεθούν σε άλλα έξοδα, για υγειονομικά υλικά.

Ηδη από το 2011 είχαν κοπεί οι ασφαλιστικές δαπάνες για πάνες ακράτειας, για θερμαντικές αλοιφές, για καθαριστικά υλικά, φυσιολογικό ορό κ.ά.

«Είναι πανάκριβα όλα αυτά, όσο και απαραίτητα για μας.
Πριν το Δεκέμβρη έπαιρνα από το ΙΚΑ 3.200 ευρώ για τα υγειονομικά υλικά», υπογραμμίζει ο Γ. Βακαλούμης.

Κι ενώ τα φάρμακα και τα υγειονομικά υλικά, που αποτελούν καπιταλιστική ιδιοκτησία, πωλούνται από τις φαρμακοβιομηχανίες οι οποίες καθορίζουν και τις τιμές, η βρώμικη προπαγάνδα - που συνοδεύει πάντα τη βάρβαρη πολιτική - θέλει τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, όλους τους ασφαλισμένους να αποτελούν αυτοί κόστος και ασήκωτο βάρος για τα ασφαλιστικά ταμεία!

Το πραγματικό βάρος για τα ασφαλιστικά ταμεία δεν είναι οι ασφαλισμένοι, αλλά ακριβώς οι επιχειρηματίες σε Υγεία και Φάρμακο, τους οποίους «ταΐζουν» τα ασφαλιστικά ταμεία και το κράτος.

Αν υπήρχε ένας κρατικός φορέας παραγωγής, διανομής, εισαγωγής και έρευνας φαρμάκου, αυτό το «κόστος» δεν θα υπήρχε και θα είχαν όλοι δωρεάν φάρμακα.

Ανταλλάσσουν μεταξύ τους φάρμακα!

Η Μαρίνα Ζεκάκου στα 45 της χρόνια προσβλήθηκε από σκλήρυνση κατά πλάκας.

Τότε έπρεπε να κλείσει το μικρομάγαζό της, γιατί δεν μπορούσε πλέον να εργάζεται: «Εδωσα ό,τι είχα και δεν είχα - σχεδόν 6.000 ευρώ - για να κάνω παύση εργασιών.
Οταν πέρασα από επιτροπή μου έδωσαν μεν 67% αναπηρία, αλλά μου είπαν ότι δε θα μου καταβάλλεται σύνταξη - της τάξεως των 260 ευρώ, αφού είχα λίγα ένσημα - γιατί έχω κάτι οφειλές στον ΟΑΕΕ.
Δεν έχω να τα δώσω, πού να βρω 5.000 ευρώ αφού δεν εργάζομαι;
Δεν έγινα μπαταξής στα 47 μου χρόνια, πραγματικά δεν έχω!
Τι, δηλαδή, εγώ θέλω να μένω χωρίς θεραπεία και να κινδυνεύω να πεθάνω;».

Ετσι, από το Σεπτέμβρη του 2011 είναι άνεργη, ανασφάλιστη και δεν μπορεί να αγοράζει τα απαραίτητα για τη ζωή της φάρμακα, που κοστίζουν 1.500 ευρώ το μήνα.

«Χάρη στην αλληλεγγύη που έχει αναπτυχθεί με άλλους πάσχοντες με σκλήρυνση κατά πλάκας μπορώ και παίρνω ό,τι φάρμακα τους περισσεύουν.
Πρέπει να κάνουμε μια ένεση μέρα παρά μέρα και την κάνουν κάθε δυο μέρες, ώστε να μου δίνουν κι εμένα μία», λέει στον «Ρ».

Οπως τονίζει ιδιαίτερα η Μ. Ζεκάκου, στα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ) έχουν «πάρει γραμμή» να κόβουν ποσοστά αναπηρίας.

Χρήσιμο εργαλείο στο «σφαγείο» που έχει στηθεί στα ΚΕΠΑ είναι ο νέος Κανονισμός Εκτίμησης Βαθμού Αναπηρίας (ΚΕΒΑ).

Σε αυτόν ως κριτήριο για τη διακύμανση του ποσοστού αναπηρίας δεν είναι η ίδια η πάθηση, αλλά «το είδος και η συχνότητα των επεισοδίων, η διάρκειά τους».

Μπορεί ένας ασθενής να έχει καιρό να πάθει «επεισόδιο» ή να το πάθει αμέσως μόλις περάσει από την επιτροπή.

Το ποσοστό αναπηρίας του θα είναι μειωμένο, παρότι έχει την ασθένεια και χρειάζεται τη θεραπεία.

Επίσης αναφέρεται στον ΚΕΒΑ: «Σημαντική για την εκτίμηση της αναπηρίας είναι η αξιολόγηση της ικανότητας επιτέλεσης Δραστηριοτήτων Καθημερινής Διαβίωσης», δηλαδή αν μπορεί ο ασθενής να τρώει, να ντύνεται, να κινείται στο σπίτι, να φροντίζει για την προσωπική του υγιεινή μόνος του.

Αν μπορεί, πάλι μειώνεται το ποσοστό αναπηρίας.

«Επειδή περπατάμε, μειώνουν το ποσοστό αναπηρίας, που πριν ήταν 67% για όλους όσοι είχαν την ασθένεια», λέει η Μ. Ζεκάκου και εξηγεί: «Το ότι περπατάμε, δε σημαίνει ότι μπορούμε να εργαστούμε, εδώ δεν βρίσκουν δουλειά οι υγιείς.
Εγώ, π.χ. έχω χάσει την όρασή μου από το ένα μάτι και δεν σηκώνω το ένα μου χέρι.
Το καλοκαίρι που θα περάσω από ΚΕΠΑ αποκλείεται να μου δώσουν 67%.
Μια γνωστή μου ασθενής πέρασε από ΚΕΠΑ και της έδωσαν 35%!

Με ποσοστό κάτω από 67% χάνεις τη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη - αν δεν εργάζεσαι - και μειώνεται η σύνταξή σου.

Και η συγκεκριμένη, μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί...».

Αλλα κουραγιο...                     Asomatoi 



υσ ο λογος---ΔΙΑΚΟΠΗ, ΜΕΙΩΣΗ ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ---που γινεται το ''σωου'' στην γ...τηλεοραση, με τα μαιμου προνιακα επιδοματα,
γκαιμπελισμος για ν'απαξιωσουν τους ΑΜΕΑ.