ΕΙΘΕ ΝΑ ΖΕΙΣ ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

Oι προηγούμενες γενιές έζησαν σε περιόδους ιστορικές. Οι παππούδες μας έζησαν την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι πατεράδες μας την περίοδο της Χούντας. Οι παλαιότεροι την καταστροφή της Σμύρνης. Όλοι τους έζησαν σε εποχές, όπου η Ελλάδα δοκιμάστηκε και περισσότερο βέβαια ο λαός. Μεγάλες αλλαγές συνέβησαν, που άλλαξαν με δραματικό τρόπο τις κοινωνικές συνθήκες.

Οι νεότερες γενιές μεγαλώσαμε με την σιγουριά πως τίποτα κακό δεν θα συμβεί, στον προστατευόμενο κόσμο που έφτιαξαν οι γονείς μας. Μέσα στις προσδοκίες που οικοδομήθηκαν πάνω στις αποτυχίες των παλαιότερων, οι σημερινοί 20-άρηδες, 30-άρηδες και 40-άρηδες ποτέ δεν πίστευαν ότι ο κόσμος θα έφτανε στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Η μόνη ανησυχία ήταν η προσωπική επιτυχία και ευδαιμονία. 

Η μόνη κατάρρευση που φαντάζονταν ήταν οι ερωτικές απογοητεύσεις ή να μην πάνε καλά στα επαγγελματικά......

Η βασικότερη ιδέα πίσω από την βιτρίνα, ήταν ότι “σε μένα δεν θα συμβεί τίποτα κακό”. Ειδικά οι Έλληνες, μονίμως ανεπαρκώς ενημερωμένοι για τις διεθνείς εξελίξεις κατά το παρελθόν, δεν πίστευαν ποτέ ότι θα ζήσουν σε αντίστοιχα “ενδιαφέροντες καιρούς”, όπως οι πρόγονοί τους. Σ’ αυτό έπαιξε ρόλο και ο καταναλωτικός τρόπος ζωής. Επίσης ο κυνισμός, ότι τίποτα δεν αλλάζει και ότι είμαστε μικροί για να επηρεάσουμε αποφάσεις.

Τα κύματα της Ιστορίας πλέον δεν περνάνε κάτω από το σκαρί μας, αλλά έχουν μετατραπεί σε τσουνάμι κι εμείς δεν θέλουμε να βραχούμε. Έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια, να παίζουμε τον ρόλο του θύματος, έτσι αποφεύγουμε τις ευθύνες και τις δράσεις. Οι νέες γενιές δυστυχώς αποφεύγουν το ρίσκο. Μεγαλύτερος είναι ο φόβος τους να αναλάβουν τον εαυτό τους, από το να οδηγηθούν στην άβυσσο που μας στέλνει το μνημόνιο. 

Το μεγάλο πρόβλημα με τους ανθρώπους του σήμερα, είναι ότι έμαθαν να οδηγούνται και να ελέγχονται. Και όταν έβλεπαν κάποιον να προσπαθεί να ξεφύγει από τον προγραμματισμό του, τον επανέφεραν στην τάξη. Έβλεπαν τους γύρω να βαδίζουν στον δρόμο της απάθειας και της παράδοσης στην εξουσία και νάρκωναν την συνείδησή τους. “Κι άλλοι το ίδιο κάνουν”. Ονόμασαν την διαφορετική άποψη “απειθαρχία” κι ευλόγησαν όποιον “κοιτά την δουλειά του”. Τώρα όμως ο ασφαλής κόσμος ράγισε και χρειαζόμαστε περισσότερους που να αμφισβήτησαν τον κόσμο των γονιών τους, από αυτούς που θέλησαν να είναι “καλά παιδιά”.  STRANGE JOURNAL   STEVENIKO