Ονειρεύομαι

του Νίκου Δ. Δενδρή      Χθες το βράδυ, που η μαμά μας έλειπε στο εξωτερικό, τα παιδιά μου είπαν '- Μπαμπά, να έρθουμε να κοιμηθούμε μαζί σου;' Και κοιμήθηκα με τον μικρό απ' τη μία πλευρά και τη μεγάλη από την άλλη. Και με τα αγγελούδια μου αγκαλιά, ονειρεύτηκα. Κι είδα ένα παράξενο όνειρο. Είδα μία μεγάλη μπλε σφαίρα, να κινείται διαρκώς στο διάστημα γύρω από ένα κίτρινο λαμπερό αστέρι...... κι άρχισα να την πλησιάζω σιγά σιγά μέχρι πού' έφτασα να βλέπω πάνω στην επιφάνειά της

... αυτή η σφαίρα ήταν γεμάτη ευτυχισμένους ανθρώπους, και πολλά ζώα και πουλιά, και φάλαινες και ψάρια στους μεγάλους ωκεανούς... κι είχε σπαρμένες στα διάσελα ψηλά ανεμογεννήτριες που φτιάχνανε ενέργεια από τον άνεμο... κι είχε φωτοβολταϊκά και ηλιακούς πύργους πού έκαναν το φως πού έπεφτε πάνω στις άγονες ερήμους ρεύμα και πολιτισμό... και τουρμπίνες μεγάλες, γεννήτριες ποντισμένες στο βυθό, που γυρνάγανε με την παλίρροια, και φωτίζανε τα σπίτια... κι είχε παιδιά, πολλά παιδιά, που τρέχανε ελεύθερα στα πάρκα ...

 ανάκατα με ζευγάρια από νέους, ή και μεγαλύτερους, που έκαναν τη βόλτα τους ή συζητούσαν ή ξάπλωναν στο χορτάρι... δεν υπήρχαν πολυκατοικίες, μόνο ήπιες οικιστικές περιοχές γεμάτες πεζοδρόμους που φτιάχνανε όμορφες και γεμάτες πράσινο μεγαπόλεις... χωρίς σκουπίδια, γιατί τα αγαθά που κατανάλωναν ήταν όσα και ακριβώς αυτά που ήθελαν, καλοφτιαγμένα, αναβαθμιζόμενα, και με ένα σχεδόν 100% μοντέλο ανακύκλωσης... με καθαρό αέρα - οι άνθρωποι μετακινούνταν με ποδήλατα, με ηλεκτρικά μικρά οχήματα, με υπόγεια μετρό, ή με υπέργεια μονορέϊλ, και γρήγορα ηλεκτρικά τρένα πήγαιναν παντού ανθρώπους και φορτία... και πλοία μεγάλα με πανιά μαζί και προπέλες ηλεκτρικές οργώνανε τη θάλασσα... υπήρχε παντού ελεύθερη πρόσβαση στο οικουμενικό δίκτυο εικόνας - κινούμενης και μη, δεδομένων, ήχου... τι οι άνθρωποι είχαν όλοι έξυπνα κινητά με τα οποία μπορούσαν να μιλήσουν οπουδήποτε οποτεδήποτε με οποιονδήποτε, ελεύθερα, να περιηγηθούν στον ιστό, να μάθουν, να δουν και να ακούσουν από την τεράστια αποθηκευμένη βιβλιοθήκη ή να αποθέσουν κι αυτοί κάτι... οι καλλιτέχνες τραγουδούσαν για τον έρωτα και τη χαρά της ζωής και του φωτός, την ομορφιά της φύσης, τη μαγεία να βλέπεις ένα παιδί να μεγαλώνει... και κάναν έπη λυπητερά τα λάθη και τους πόλεμους, την καταπίεση του παρελθόντος... ο κάθε άνθρωπος πήγαινε στη δουλειά του από μόνος του και με χαρά, και ήθελε να κάνει αυτό που πραγματικά μπορούσε, και ήταν περήφανος για αυτό που έκανε... ολούθε έβλεπες μηχανικούς, γιατρούς, δάσκαλους, καλλιτέχνες, τεχνικούς, τεχνίτες, γεωργούς, αθλητές, κι ακόμη απλούς εργάτες... οι λέξεις 'τραπεζίτης', 'δικηγόρος', 'δικαστής', 'στρατιώτης', 'αστυνομικός', 'πολιτικός', αλλά και 'διαφήμιση', 'γραφειοκράτης', 'αίτηση', 'πιστοποιητικό' βρίσκονταν μόνο σε λεξικά του παλιού παρελθόντος... δεν υπήρχε χρήμα, δάνεια και γραμμάτια, μηδέ τιμολόγια και χρέη - κι ο καθένας ένοιωθε πλούσιος με όσα έκανε και όσα μάθαινε και πρόσφερε... δε λάτρευαν τα τυπωμένα χαρτιά μήτε τους τόνους του κίτρινου μέταλλου ή τα φανταχτερά μπιχλιμπίδια... δεν υπήρχε εξουσία - κι όλοι καταλάβαιναν την αξία της ελευθερίας, την αξία της αυθεντίας, την αξία του σεβασμού, την αξία του συντονισμού... δεν υπήρχε στρατός ούτε σύνορο να φυλάξει... αν και η κληρονομιά του κάθε έθνους, τα ήθη και τα έθιμά του ήταν γνωστά, καταγραμμένα, μα πιότερο απ' όλα φυλαγμένα στην ψυχή του κάθε τόπου και λαού, ιερή πολύτιμη παρακαταθήκη και πυξίδα για το μέλλον... κι οι μόνες διαφωνίες ήταν για το ποιος θα πάρει το παγκόσμιο κύπελλο... και υπήρχε τεχνολογία πολλή, υπολογιστές που μιλούσανε και άκουγαν, και που βοηθούσαν να οριστεί τι παράγεται, τι χρειάζεται και τί είναι διαθέσιμο, και μοίραζαν τα διαθέσιμα στον κόσμο... κι έτσι έφταναν για όλους.

Κι αντί η υψηλή τεχνολογία να έφτιαχνε πολεμικά αεροπλάνα, άρματα σιδερόφραχτα, φρεγάτες κι υποβρύχια, είχαν εξελιγμένες αερομεταφορές, οικολογικά διαστημοπλάνα, διαστημόπλοια ικανά να οργώσουν το ηλιακό σύστημα, μεγάλους τροχιακούς σταθμούς και δορυφόρους... κι οι πιο ζωηροί κι ατίθασοι άνθρωποι αντί να μαθαίνουν πώς να βλάπτουν, να χτυπούν, πώς να πολεμούν και να σκοτώνουν ο ένας τον άλλο, ήταν εκεί έξω στο διάστημα πολεμώντας να εξορύξουν τους αστεροειδείς και τους δακτυλίους του Κρόνου, να γεωδιαμορφώσουν και ν’ αποικήσουν τον Άρη, να ξετρυπώσουν τα μυστικά του Δία και των φεγγαριών του... και το μόνο κλάμα ήταν του νεογέννητου παιδιού. Κι ο επιστήμονας διάβαζε και μάθαινε απ' τους παλιούς και προχωρούσε μπροστά όσο μπορούσε, χωρίς μίσος και ζήλεια για τον καλύτερό του... κι ο εργάτης δεν νοιαζόταν που ήταν εργάτης, ούτε σκοτωνόταν στη δουλειά ν' ανέβει, μα χαιρόταν να δουλεύει δίπλα σ' άλλους... κι ο εγωισμός ήταν άγνωστο συναίσθημα... το ίδιο κι η τεμπελιά και η απάτη... καθώς πάνω απ' όλα όλοι ψυχανεμίζονταν πως μόνο μαζί, ενώνοντας τη διαφορετικότητά τους θα προχωρήσουν... κι έτσι οι άνθρωποι είχαν αφήσει πίσω τον κομμουνισμό, τον καπιταλισμό, τη μοναρχία και την ολιγαρχία, μα πάν' απ' όλα το χρήμα και την εξουσία του ανθρώπου στον άλλο άνθρωπο που κατάλαβαν πώς ήταν η αιτία όλων των κακών... κι ήταν αναρχικοί μα όχι άναρχοι, φιλοσοφημένοι μα όχι απόκοσμοι μήτε αιθεροβάμονες κι αποξενωμένοι, προόδευαν μα δε μισούσαν, κι ήταν όλοι άξιοι, καθένας τους σε κάτι.

Ήταν δύσκολο να ξυπνήσω ξανά - μα το έκανα. Στον κόσμο μας γύρισα σαν ήρθε το πρωί, να ετοιμάσω τα παιδιά για το σχολείο. Κι απ 'όλα τα πού είδα στ’ όνειρό μου, δεν είχα να τους υποσχεθώ ούτε να τους δώσω πολλά - μόνο ένα φιλί έδωσα στο καθένα τους στο μέτωπο, και μια αγκαλιά, την αγκαλιά μου - σαν τα έβαλα στο σχολικό. Κι αφού έφυγαν, έμεινα στο σπίτι να ζωστώ το καπίστρι της γραβάτας μου και να ξεκινήσω άλλη μία μέρα.                                       foto:Марина Ильина     Protagon