Πέρασαν χρόνια που δεν σου έχω γράψει επιστολή. Ακούγοντας να μιλούν συνέχεια για «υπογραφές» και «επιστολές» αποφάσισα να σου στείλω και εγώ μια. Είμαι στην δυσάρεστη θέση να γνωρίζω πως δεν υπάρχεις. Παρόλα αυτά ζηλεύω τα παιδιά που πιστεύουν στην ύπαρξή σου. Αφορμή για να σου γράψω έγινε και ένα επεισόδιο στον δρόμο. Με πλησίασαν δυο πιτσιρίκια. Το ένα, γύρω στα 10, με ρώτησε με περιπαιχτικό ύφος: «Υπάρχει ο Άγιος Βασίλης, κύριε; Γιατί αυτός εδώ πιστεύει ότι υπάρχει» και έδειξε με το δάκτυλο τον φίλο του, ένα παιδί γύρω στα 7, που στεκόταν λίγο παράμερα, σαν ντροπιασμένο. «Πιστεύεις ότι υπάρχει ο Άγιος Βασίλης;» το ρώτησα. «Ναι» απάντησε χωρίς μεγάλη σιγουριά. «Άμα το πιστεύεις, υπάρχει» απάντησα. Εκείνο που δεν πίστευε απογοητεύτηκε, το άλλο χάρηκε. Προχώρησα λίγο πιο πέρα και σκέφτηκα ότι κανένα κακό δεν μπορεί να έρθει από την πίστη σε ωραία πράγματα. Σε τελευταία ανάλυση, έχει και αυτός χρόνο να ανακαλύψει ότι τελικά αυτό που πίστευε πως υπάρχει δεν υπάρχει. Θα απογοητευθεί μάλλον αλλά θα μάθει ότι η ζωή προχωρά αναθεωρώντας. Δεν φοβάμαι τα μικρά παιδιά που πιστεύουν στην ύπαρξή σου. Φοβάμαι τα μεγάλα που δεν πιστεύουν πια σε τίποτα. Ή πιστεύουν μόνο σε αυτά που τους κάνουν να φοβούνται, να συντρίβουν, να αποκλείουν τον διπλανό τους.....
Επειδή δεν έχει την ίδια θρησκεία, το ίδιο φύλο ή την ίδια κοινωνική σειρά με αυτούς. Τα παιδιά που ονειρεύονται τα ζηλεύω. Τους μεγάλους που παραλογίζονται φοβάμαι. Έχω διαπιστώσει πως όσοι δεν ονειρεύονται καλά ως παιδιά παραλογίζονται άσχημα όταν μεγαλώνουν. Αλλά και όσοι, κάποια στιγμή, δεν μπορούν να αντέξουν το γεγονός ότι κάποτε πίστεψαν σε κάτι ωραίο που τελικά δεν υπάρχει, δεν έχουν καταλάβει τίποτα ούτε από το νόημα της πίστης. Όταν μεγαλώσουν, πιθανόν, θα συνεχίσουν να συμπεριφέρονται σαν μικρά παιδιά. Και τα σύμπλεγμα του “ΜικροMέγαλου” είναι το πιο αυτοκαταστροφικό. Εσένα όμως, φαντάζομαι, δεν σε ενδιαφέρουν αυτοί οι φιλοσοφικοί συλλογισμοί. Οπότε σταματάω εδώ. Απλά, πριν κλείσω, ήθελα να σου ζητήσω να μου απαντήσεις σε μια πρακτική ερώτηση: πως είναι να ζεις σε χώρα με χαμηλές θερμοκρασίες, χαμηλά spreads και που οι Οίκοι αξιολογούν με τρία Α;
Επειδή δεν έχει την ίδια θρησκεία, το ίδιο φύλο ή την ίδια κοινωνική σειρά με αυτούς. Τα παιδιά που ονειρεύονται τα ζηλεύω. Τους μεγάλους που παραλογίζονται φοβάμαι. Έχω διαπιστώσει πως όσοι δεν ονειρεύονται καλά ως παιδιά παραλογίζονται άσχημα όταν μεγαλώνουν. Αλλά και όσοι, κάποια στιγμή, δεν μπορούν να αντέξουν το γεγονός ότι κάποτε πίστεψαν σε κάτι ωραίο που τελικά δεν υπάρχει, δεν έχουν καταλάβει τίποτα ούτε από το νόημα της πίστης. Όταν μεγαλώσουν, πιθανόν, θα συνεχίσουν να συμπεριφέρονται σαν μικρά παιδιά. Και τα σύμπλεγμα του “ΜικροMέγαλου” είναι το πιο αυτοκαταστροφικό. Εσένα όμως, φαντάζομαι, δεν σε ενδιαφέρουν αυτοί οι φιλοσοφικοί συλλογισμοί. Οπότε σταματάω εδώ. Απλά, πριν κλείσω, ήθελα να σου ζητήσω να μου απαντήσεις σε μια πρακτική ερώτηση: πως είναι να ζεις σε χώρα με χαμηλές θερμοκρασίες, χαμηλά spreads και που οι Οίκοι αξιολογούν με τρία Α;
Δημοσιεύτηκε στο METROPOLIS (www.metropolisnews.gr)
Link: http://issuu.com/metropolisnews/docs/metropolis_021211/1 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου