Η μικρή επανάσταση της UNESCO για την Παλαιστίνη

της Μαρίας Χρυσάνθου

Τα Ηνωμένα Έθνη ίσως και να μετρούν περισσότερες αποτυχίες παρά επιτυχίες στην επίλυση πολιτικών προβλημάτων μεταξύ αντιμαχομένων πλευρών, όμως μπορούσαν τουλάχιστον να υπερηφανεύονται πως οι οργανισμοί τους με ανθρωπιστικό προσανατολισμό είχαν μέσα από τις δεκαετίες επιτελέσει σημαντικό έργο προς την εδραίωση της ιδέας της ειρήνης, της κατανόησης, της αλληλεγγύης και της συνεργασίας. 

Ήταν ανέκαθεν δύσκολο να πιστέψει κανείς πως στον ΟΗΕ τα κράτη, μικρά, μεγάλα, ισχυρά και αδύναμα θα μπορούσαν ποτέ να είναι ίσα. Πάντα υπήρχαν οι πρώτοι ανάμεσα στους «ίσους», που αρχικά ήταν πέντε για να φτάσουν στις μέρες μας να είναι τελικά… ένας: οι ΗΠΑ. Και εφόσον οικονομικά συντηρούν, επομένως μπορούν και πολιτικά να  κατευθύνουν μα και να τιμωρούν αμείλικτα όσους τολμούν να τις παρακούν ακόμα και αν πρόκειται για ανθρωπιστικούς οργανισμούς. Γιατί μεταξύ ανθρωπισμού και συμφερόντων υπερτερούν φυσικά πάντα τα συμφέροντα!..

Η UNESCO μπορεί να εργάζεται για τη διάσωση της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, τη συνεργασία των λαών και των πολιτισμών, το σεβασμό των βασικών ελευθεριών χωρίς διάκριση ως προς τη φυλή, το φύλο, τη γλώσσα ή τη θρησκεία, αλλά τόλμησε να παραβεί τις επιθυμίες των, υπεράνω Ηνωμένων Εθνών, Ηνωμένων Πολιτειών υποδεχόμενη στους κόλπους της την Παλαιστινιακή Αρχή!

Και οι ΗΠΑ και οι αυλικοί τους τιμωρούν τις δημοκρατικές διαδικασίες και τις αποφάσεις που λαμβάνονται με συντριπτικές πλειοψηφίες όταν διαφωνούν με τα δικά τους συμφέροντα ή εκείνα του κακομαθημένου φίλου τους στην περιοχή. Έτσι τιμωρητικά αποκόπτουν την χρηματοδότηση στην UNESCO θυσιάζοντας όσα προσφέρει στο βωμό του Ισραήλ. Το παράδοξο είναι πως οι ΗΠΑ «επιπλήττουν» δήθεν το Ισραήλ για την επεκτατική του εποικιστική πολιτική σε ότι έχει απομείνει από τη γη που ήταν κάποτε η Παλαιστίνη.

Και έτσι ένας ολόκληρος λαός που ξεσπιτώθηκε με απόφαση του ΟΗΕ καταδυναστεύεται από ένα άλλο λαό στον οποίο έδωσε ο ΟΗΕ γη και ύδωρ για να παραβεί τη μια μετά τον άλλη όλες τις αρχές του διεθνούς οργανισμού.  

Γι αυτό και ως Κύπρια ανατρίχιασα (και σίγουρα όχι από εθνική υπερηφάνεια) όταν αντίκρισα τους σημαιοστολισμένους με κυπριακές και ισραηλινές σημαίες δρόμους της «ημικατεχόμενης», όπως συνηθίζουμε να αποκαλούμε, πατρίδας μου.

Σημαιοστολισμοί για την υποδοχή σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα, ενός πλήρως πετυχημένου κατακτητή που δεν αφήνει «μισές» δουλειές μα ξέρει ολοκληρωτικά να κατακτά και να υποδουλώνει και να μην επιτρέπει σε ένα λαό 10 τουλάχιστον εκατομμυρίων το δικαίωμα να του αναγνωριστεί μια χώρα. Πόσο εύκολα τα πάλαι ποτέ θύματα γίνονται θύτες και οι πάλαι ποτέ προασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καταντούν τιμητές εκείνων που τα κατασπαράσσουν. Πολύ «φυσικές» τελικά αλλαγές… όπως ακριβώς και το φυσικό αέριο…   TVXS