Αμερικανικές σημειώσεις

Του Γκασμεντ Καπλανι        Ένα ταξίδι στην Αμερική φθάνει για να καταλάβεις ότι ζούμε στην εποχή της Μεγάλης Αβεβαιότητας. Οι νέοι σου μιλούν συνέχεια για την ανεργία. Οι καθηγητές Πανεπιστημίου για τις περικοπές. Οι αστυνομικοί σου απαγορεύουν την είσοδο στο Χάρβαρντ - για να αποτρέψουν τους ακτιβιστές του «Occupy Wall Street» να καταλάβουν το Campus του κορυφαίου Πανεπιστημίου. Το κίνημα ενάντια στις αγορές είναι ετερόκλητο και σε «εμβρυακή μορφή». Σε κάθε περίπτωση, οι Αμερικανοί δεν κατεβαίνουν για πλάκα στους δρόμους. Στα αμερικάνικα Πανεπιστήμια γίνεται ουσιαστική συζήτηση για την οικονομική κρίση, για το προς τα πού πάει ο κόσμος. Νομίζω ότι η παρακμή της Αμερικής είναι πιο πολύ μια υπόθεση. Οι πολιτισμοί που παράγουν ιδέες δεν παρακμάζουν εύκολα. Και η Αμερική παράγει ακόμα, όχι μόνο gadgets, αλλά και ιδέες και κινήματα. Ιδέες και κινήματα που η Ευρώπη δυσκολεύεται να παράγει..... Τα καλύτερα μυαλά της Ευρώπης πάντα έρχονταν εδώ για να κάνουν καριέρα και έρευνα. Με την οικονομική κρίση, όμως, η τάση αυτή έχει γίνει ρεύμα.  Ειδικά οι Νότιοι (Έλληνες, Ιταλοί, Ισπανοί) φεύγουν πολύ. Ενώ οι Κινέζοι μετανάστες που ήρθαν στην Αμερική μετά το ΄90 επιστρέφουν στην Κίνα που αναπτύσσεται ραγδαία, γράφουν οι New York Times. Η Κίνα που πολλοί προβλέπουν ότι θα εκτοπίσει την Αμερική από την θέση της Υπερδύναμης. Η Κίνα που θέλει να «κατακτήσει» τα Βαλκάνια, την Ευρώπη, την Αφρική. Για τον ανταγωνισμό της Κίνας λίγοι ανησυχούν στην Αμερική. Ο φόβος είναι η Ευρώπη. Εάν η Κίνα κατέρρεε αύριο, μου είπαν στο Κέντρο Ευρωπαϊκών Σπουδών του Χάρβαρντ, οι επιπτώσεις στην Αμερική θα ήταν ελάχιστες. Εάν καταρρεύσει η Ευρώπη μπορεί να πάρει μαζί της και την Αμερική. Εν τω μεταξύ, οι USA ετοιμάζονται για εκλογές. Ο Ομπάμα έχει απογοητεύσει πολλούς. Είναι δύσκολο να κάνεις θαύματα σε εποχές κρίσης. Δύσκολο ακόμα και να επιβιώσεις πολιτικά. Στην άλλη πλευρά, ο πρωτόγονος λόγος του Tea Party ακούγεται δυνατά, μόλις ξεμυτίζεις από τα πανεπιστημιακά campus. Εκείνη την στιγμή καταλαβαίνεις ότι αυτό που παίζεται στην Αμερική και στην Ευρώπη δεν είναι απλά το θέμα του δημοσίου χρέους. Είναι η ίδια η ουσία της φιλελεύθερης δημοκρατίας - έτσι όπως την γνωρίσαμε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…

Δημοσιεύτηκε στο METROPOLIS            Υπάρχουμε….. Συνυπάρχουμε;