Στο αμήν...

του Προκοπη Δουκα  Τώρα λοιπόν πρέπει να ζήσουμε με λιγότερα - πολύ λιγότερα για όσους είναι στα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας. Να ζήσουμε χωρίς κοινωνικούς πόρους για τους αδυνάτους, γιατί τα τρώγαμε με άνεση, την εποχή των παχέων αγελάδων - χωρίς να σιγουρέψουμε αυτά που έπρεπε. Να μεταναστεύσουμε. Να εγκαταλείψουμε νεοπλουτισμούς και καταναλωτισμό. Να αλλάξουμε δουλειές. Να αποδεχτούμε οτι δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε περιουσίες ή να πουλήσουμε - εκτός αν “σκοτώσουμε” την τιμή. Να δουλέψουμε πολύ σκληρά για να αλλάξουμε δομές και νοοτροπίες. Να εγκαταστήσουμε νέους κανόνες και νέα ήθη.

Θα τα καταφέρουμε; Υπάρχει λαός που δεν τα κατάφερε να ορθοποδήσει, εφόσον το ήθελε; Υποσχέθηκε κανείς τον 20ο αιώνα στους ευρωπαϊκούς λαούς οτι θα ζήσουν χωρίς πολέμους, κρίσεις και ακραίους φανατισμούς - που οδήγησαν σε φρικαλέα εγκλήματα; Μας υποσχέθηκε κανείς οτι θα μπορούμε να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο; Και είναι δυνατόν να συγκρίνουμε τη σημερινή κρίση, με αυτά που αυτά που πέρασαν οι προηγούμενες γενιές;...

Το δεύτερο συμπέρασμα λοιπόν, στο οποίο πρέπει να συμφωνήσουμε, πλειοψηφικά, ως κοινωνία (αν θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά), είναι το τι μας έφερε ως εδώ: Είναι τα αντεθνικά σχέδια των άλλων (εντός και εκτός Ελλάδος, οι πρώτοι επονομαζόμενοι και “κόμμα της δραχμής”), τα συμφέροντα των δανειστών και των ισχυρών της γης (τα οποία πάντοτε υπάρχουν) και ο “ανάλγητος νεοφιλευθερισμός” ή μήπως είναι κατά κύριο λόγο, με δεδομένο το πάντοτε εχθρικό εξωτερικό περιβάλλον, η ίδια μας η ελαφρότητα να βρεθούμε με ένα τραγικό έλλειμμα, ιδίως την τριετία 2007-2009 και ένα δυσβάσταχτο χρέος;

Κι αντί να ανταλάσσουμε διαξιφισμούς για το έλλειμμα δημοκρατίας και για την “παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας” (και στην Ε.Ε την παραχωρήσαμε μπαίνοντας - και στους δανειστές μας ακόμα περισσότερο, όπως κάθε χρεωμένος), μήπως επιτέλους πρέπει να κλείσουμε για πάντα τα αυτιά μας στις φωνές που θεωρούν “πατριωτικό” οτιδήποτε άλλο (στη σύγχρονη εποχή) από την ισχυρή οικονομία και τη σύγχρονη οργάνωση της οργανωμένης κοινωνίας μας; Μήπως ετοιμαζόμαστε πάλι να παραδώσουμε το δημόσιο βίο, ολοκληρωτικά, σε αυτούς που κυμαίνονται μεταξύ Καρατζαφέρη/Άνθιμου και Λιάνας Κανέλλη, με ενδιάμεσο σταθμό τους επίγονους του Τσοβόλα, τους συνεχιστές του Αυριανισμού και τους οπαδούς του “Δεν πληρώνω” - όλοι λαύροι κατά του "δοσιλογισμού";

Στο σίριαλ της ελαφρότητας μας, τα επεισόδια πολλά: Κροκοδείλια δάκρυα για τις παρελάσεις (το αντιφασιστικό μπερδεύεται γλυκά με το στρατοκρατικό - δεν πειράζει, ας καταργήσουμε τη γελοιότητα τους, μαζί με την πανταχού παρουσία των παπάδων), κουτοπόνηρη αποφυγή της ευθύνης (όποτε συμφέρει πρόκειται για 30 άτομα, όποτε συμφέρει είναι χιλιάδες), καυγάδες για το απίστευτο μόνιμο θέατρο των διαδηλώσεων (τα ΜΑΤ, τα Κνατ και οι “γνωστοί-άγνωστοι” - πότε θα καταλάβουμε οτι η συμμετοχή σε τέτοιους είδους διαμαρτυρία είναι χρεωκοπημένη και συντήρηση του παλαιού;), ανοχή στο πλιάτσικο μετά τις διαδηλώσεις (τι ιδεολογική ή ηθική κάλυψη - όπως άλλωστε και στο Λονδίνο το καλοκαίρι - μπορεί να έχει ένας “συμφεροντολογικός αγώνας”, λόγω αποκλεισμού από τα καπιταλιστικά αγαθά;), κόλπα για την αποφυγή της πληρωμής του τέλους/φόρου (“πώς να σας κόψουν το ρεύμα και να το ξανασυνδέσετε”), μεγαλειώδεις κωλοτούμπες μεγάλων καναλιών που παριστάνουν τώρα τους αντιπολιτευόμενους και εκφράζουν την οργή του λαού (“σας τα έλεγα εγώ οτι αυτός ο ΓΑΠ είναι άχρηστος, γιατί δεν μου έκανε τα χατήρια”), πασιονάριες του βαθέως λαϊκισμού που δεν μπορούν να αντέξουν το βάρος της ψήφισης των δύσκολων νομοσχεδίων διότι “εκφράζουν τον λαό” (“έχουν λάβει το μήνυμα” αλλά τελικά υποκύπτουν), πολιτικό σύστημα που αρνείται να καταλάβει τα σημεία των καιρών (“πόσοι τηλεαστέρες θα συμμετάσχουν στα ψηφοδέλτια της ΝΔ”), η αποκάλυψη οτι μια επαρχιακή πόλη είναι "πρωταθλήτρια των Καγιέν" (και κάπου διάβασα οτι τα περισσότερα κλικ στη διαδικτυακή παρουσίαση της νέας SLK ήταν - σε απόλυτο αριθμό, όχι αναλογικά - από την Ελλάδα), η αισθητική προσβολή κατά της δημοκρατίας από τους ανεκδιήγητους "κύριους Πούλους", συζητήσεις για την ηγεμονία της αριστεράς (“πιο μακριά από τη σκιά της” - δάνεισε πολλά στον διακοματικό τραμπουκισμό, αλλά μέχρι εκεί), αύξηση του αριστερίστικου μπαχαλοειδούς τρόπου έκφρασης (“απ’ όπου πέρασε το ΔΝΤ, άφησε πίσω του νεκρούς” είπε με στόμφο μετριοπαθές στέλεχος του χώρου, ξεχνώντας οτι δεν είναι το ΔΝΤ αυτό που μας στριμώχνει, στην περίπτωση της Ελλάδας), έξαρση των καφενειακών αποφθεγμάτων (“αυτοί είναι ικανοί να κάνουν πραξικόπημα” άκουσα στο δρόμο τις προάλλες), ξεσηκωμό, κουτοπόνηρες κινητοποιήσεις και αποφυγή ευθυνών δικαστών και δικηγόρων για την αργή απονομή δικαιοσύνης, απώλεια μνήμης για τις αέναες κραυγές περί λιτότητας επί δεκαετίας (τώρα που ήρθε η πραγματική), ξέχειλη οργή - τώρα που πειράχτηκε η τσέπη, ενώ πριν μια χαρά ήταν - κατά πολιτικών (“σαρξ εκ της σαρκός” - μόνο που η τυφλή οργή είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος που μας έφερε ως εδώ, στην ουσία η συντήρηση του υπάρχοντος συστήματος ή η περαιτέρω συντηρητικοποίηση του), άγνοια της λειτουργίας των θεσμών και πρόταξη μιας αυτοκαταστροφικής αποφυγής και μιας συζήτησης περί δημοκρατίας, επιτήρησης και εθνικής κυριαρχίας, που προσπαθεί το παν εκτός από το να γίνει αυτό που χρειάζεται η χώρα για να μπει σε τροχιά ανάκαμψης...

(Πρώτον, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει υποχρέωση, κατά το Σύνταγμα, να μην παρεμβαίνει στην κυβερνητική πολιτική και να στηρίζει όποια κυβέρνηση έχει τη δεδηλωμένη. Δεύτερον, μια κυβέρνηση χάνει τη νομιμοποίηση της στον κοινοβουλευτισμό, όχι όταν δεν πάει καλά στις δημοσκοπήσεις ή όταν κατεβαίνει ένα εκατομύριο διαδηλωτών στους δρόμους, αλλά όταν δεν την στηρίξει η πλειοψηφία των βουλευτών σε πρόταση μομφής/εμπιστοσύνης.)

Το πιο παραπλανητικό επιχείρημα που ακούγεται μέσα σε όλη αυτή την προσπάθεια να μην αντιμετωπίσουμε συντεταγμένα την κρίση, είναι οτι “η κυβέρνηση βρίσκεται δυσαρμονία με τη λαϊκή βούληση”. Η κυβέρνηση μάλλον βρίσκεται σε αρμονία - για την ακρίβεια, μεγάλο μέρος της βρίσκεται σε πλήρη αρμονία, με αυτό που επιθυμεί να (μην) κάνει μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Η δυσαρμονία με την τρόικα και τις επιθυμίες των δανειστών είναι. Και κάθε φορά που η άτολμη και συμφεροντολόγα συντηρητική Ευρώπη θα αποφεύγει να δίνει γενναίες λύσεις που παραμερίζουν το εθνικό συμφέρον και οδηγούν προς την εξάλειψη των εθνών και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, τόσο θα φαντάζει (σχετική) επιτυχία η λύση που πριν από ένα χρόνο δικαίως απεκαλείτο καταστροφική...

Γι αυτό και οι πρόωρες εκλογές αποτελούν ένα θεμιτό μεν, ατελέσφορο δε αίτημα - όπως άλλωστε και οι διαμαρτυρίες/απεργίες, καθώς η έννοια του πολιτικού κόστους, δεν υπάρχει πια όπως το ξέραμε. Πράγματι, με τα επόμενα σκληρά νομοσχέδια που θα έρθουν στη Βουλή, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία μπορεί να συνταχθεί με αυτό που “λέει η ψυχή της” και μερίδα της κοινωνίας - και η κυβέρνηση να πέσει.

Οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση όμως, με τα υπάρχοντα πολιτικά κοινοβουλευτικά σχήματα (και με πρώτο κόμμα το ίδιο που μας “ναυάγησε” μόλις πριν από δύο χρόνια, αρχηγό τον αρχιτέκτονα της μεγάλης εθνικιστικής επιτυχίας με τίτλο “Μακεδονία” και συμβούλους τους σκληροπυρηνικούς Λαζαρίδη και Φαήλο Κρανιδιώτη) είναι βέβαιο οτι θα είναι εξ ίσου (ή και πολύ χειρότερα) ανίκανη να αντιμετωπίσει την κρίση. Μάλιστα, ο “δήθεν τσαμπουκάς” της, θα φέρει πολλαπλές σφαλιάρες, καθυστερήσεις - και συνεπώς ολοένα και πιο επώδυνα μέτρα.

Είναι πιθανό βέβαια, η πολιτική ανατραχή τους επόμενους μήνες, να φέρει πλήρες “σάρωμα” του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού - πράγμα ίσως επιθυμητό, δεδομένης της χαμηλότατης ποιότητας του (κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε όταν διαπιστώνουμε αναντιστοιχίες λόγων και έργων και τερατώδεις κυβερνητικές αστοχίες). Είναι όμως έτοιμη η ελληνική κοινωνία να αναδείξει μια τελείως διαφορετική ποιότητα εκπροσώπων, που ταυτοχρόνως θα είναι έτοιμοι να αναλάβουν τις τύχες της χώρας και να μην προκαλέσουν χειρότερες καθυστερήσεις, πιο επώδυνα μέτρα ή και κατάρρευση ισοδύναμη με την επιστροφή στη δραχμή; Μακάρι...


Πράγματι και για χρόνια, θα συγκρούονται δύο Ελλάδες - όχι όμως αυτές που θέλει να φαντάζεται ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά αυτή που επιθυμεί να τεθούν νέες βάσεις για την Ελλάδα και αυτή που επιθυμεί να επιστρέψει η Ελλάδα στα μέχρι τώρα. Πράγματι, για καμιά δεκαετία η διαβίωση μας θα είναι δύσκολη (αλλά όχι βέβαια με τις τραγικές επικλήσεις και συγκρίσεις με την Κατοχή). Πράγματι, θα εξαρτηθούν πολλά από το πόσο θα δεχτούμε να μετασχηματιστούμε ως κοινωνία - και από το πώς θα χειριστούμε τις εξελίξεις.

Αλλά πολύ λίγα θα αλλάξουν από πλευράς των κατευθύνσεων που θα δεχόμαστε, αν θέλουμε να παραμείνουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια ως ισότιμοι εταίροι τα προσεχή χρόνια - κι αν θέλουμε να δικαιολογήσουμε τη μέχρι τώρα κατανάλωση των ευρωπαϊκών πόρων. Την επόμενη δεκαετία, με αλλεπάλληλα μπρος-πίσω, θα πρέπει να δίνουμε συνεχώς μάχες “στο αμήν”, για να κερδίζουμε τα αυτονόητα ("σας περιμένει ακόμα πολύ πόνος") και να αντιμετωπίζουμε τους κακούς μας δαίμονες και εαυτούς - με την ελπίδα οτι θα καταφέρουμε να θέσουμε τη λειτουργία μας σε νέες βάσεις. Η πίεση (με την επιρροή "συμπαθέστατων" φιλελευθέρων όπως ο Βεστερβέλε και ο διάδοχος του, παρόλη την μείωση της στο γερμανικό εκλογικό σώμα να μοιάζει αμείωτη) να γίνουμε ένα πραγματικά ευρωπαϊκό κράτος θα έπρεπε, πρώτα από όλους, να εκπορεύεται από εμάς τους ίδιους. Αν θέλουμε να βολευτούμε με αυτό που ήμασταν μέχρι τώρα, είμαστε άξιοι της (μοναχικής μας) τύχης. Ποτέ δεν θα πιστέψω οτι ένας λαός με τέτοιες ικανότητες δεν μπορεί να βελτιώσει βασικές παραμέτρους της ζωής του - αρκεί να αποκηρύξει τον Κουτοπονηρίξ μέσα του.....             your painted smile