Ο ξένος και η βασίλισσα

Του Γκασμεντ Καπλανι     Χθες, Τετάρτη, ήταν τυχερή μέρα. Όχι επειδή ήταν ηλιόλουστη αλλά επειδή το Μετρό, τα λεωφορεία, τα τρόλεϊ και το τραμ κυκλοφορούσαν κανονικά. Αυτό το χαρούμενο γεγονός νικούσε, κάπως, την δυσοσμία που σκόρπιζαν οι πύργοι των σκουπιδιών στους δρόμους. Για να φθάσω στον σταθμό του Μετρό, πέρασα δίπλα σε έναν από αυτούς τους πύργους με τα σκουπίδια. Τόσο αδιάφορα που και ο ίδιος έμεινα κατάπληκτος με την αδιαφορία μου.  Είκοσι χρόνια στην Αθήνα το θέαμα μου έχει γίνει οικείο πλέον, σκέφτηκα. Κατέβηκα τις κυλιόμενες σκάλες και με το κέρμα στο χέρι απευθύνθηκα προς την αυτόματη μηχανή των εισιτηρίων. Ξαφνικά μια πανέμορφη κοπέλα στάθηκε μπροστά μου με τεντωμένο χέρι. Γαλάζια μάτια, λιτά ξανθιά μαλλιά, φορούσε ένα μωβ κασκόλ και μια καφέ καμπαρτίνα. Λες και το ντύσιμό της το είχε φροντίσει η ίδια η Κοκό Σανέλ. Προς στιγμή προσπάθησα να θυμηθώ αν την ξέρω ή μήπως με μπέρδεψε με κάποιον άλλον. Εκείνη χαμογέλασε και τέντωσε το χέρι ακόμα πιο πολύ: "το θέλετε αυτό;». Χαμήλωσα το βλέμμα μου για να δω “αυτό”  και διαπίστωσα ότι ήταν εισιτήριο για το Μετρό. Εκείνη την στιγμή πέρασε δίπλα μας ένας κύριος γύρω στα πενήντα. Καταλαβαίνοντας τι συμβαίνει κοντοστάθηκε και με παρότρυνε «παρ’το παρ’το παιδί μου. Δεν θα πληρώνουμε την Μέρκελ!». Κατάλαβα αμέσως ότι βρισκόμουν μπροστά σε μια πράξη "υπόγειας" αλληλεγγύης....
Πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι δέχτηκα το εισιτήριο. Αν και είμαι κατά αυτών των πράξεων «υπόγειων» αλληλεγγύης όπως και κατά του κινήματος «Δεν πληρώνω!». Η μέρα μου ξεκίνησε με μια πράξη που πήγαινε ενάντια στις πεποιθήσεις μου.Πήρα το εισιτήριο και άρχισα μετά από λίγο να αναλύω την φράση του κυρίου που με παρότρυνε να πάρω το εισιτήριο "δεν θα πληρώνουμε την Μέρκελ!» Πολλοί Γερμανοί νομίζουν ότι πληρώνουν για τους «τεμπέληδες» Έλληνες. Πολλοί Έλληνες νομίζουν ότι πληρώνουν για την «αποικιοκράτη» Μέρκελ. Πέρα από γραφικότητες νομίζω ότι έχει δίκιο η Ιταλίδα δημοσιογράφος Μπάρμπαρα Σπινέλι (κόρη ενός από τους ιδρυτές του Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Αλτιέρο Σπινέλι)  όταν έγραφε χθες στην Repubblica ότι «η κρίση του ευρώ θέτει στην ημερήσια διάταξη το θέμα των κυριαρχικών δικαιωμάτων των εθνών-κρατών, διαλύοντας ψευδαισθήσεις και την ίδια στιγμή αναμορφώνει εν βρασμώ τις δημοκρατίες τους, όχι χωρίς τους κινδύνους και τις ανισορροπίες ανάμεσα σε Κράτη υπερ-κυρίαρχα και Κράτη που έχουν χάσει πλέον την κυριαρχία τους. Ο τρόπος που αναμορφώνονται οι δημοκρατίες μας: αυτός είναι ο πυρήνας του προβλήματος αυτή την στιγμή».Μπήκα στον συρμό με αυτές τις πολιτικές αναλύσεις στο μυαλό μου όταν μπροστά μου, αυτή την φορά, εμφανίστηκε μια ταλαιπωρημένη γυναίκα με τεντωμένο χέρι η οποία ζητιάνευε. Το βλέμμα της με άγγιξε. Είμαι ενάντια στην ελεημοσύνη αλλά αυτή την φορά άφησα ένα κέρμα στο χέρι της. Το κέρμα που είχα υπολογίσει για το εισιτήριο. Ήταν μέρα που έκανα τα αντίθετα από αυτά που πιστεύω. Εκείνη συνέχισε πιο πέρα αλλά καθώς φαίνεται δεν βρήκε μεγάλη ανταπόκριση. Κάποια στιγμή κάρφωσε με το βλέμμα της δυο νεαρούς που μιλούσαν για μια ταινία. "Εμένα δεν μου δίνετε τίποτα" είπε με ύφος διαμαρτυρίας "δίνετε στους ξένους που μας σκοτώνουν". Είχε αγγίξει το δικό μου «σύνδρομο». Επειδή βρισκόταν κοντά μου, με την πλάτη γυρισμένη, έγειρα και της ψιθύρισα στο αυτί "εγώ είμαι ξένος". Γύρισε και με ξαναείδε.  "Παράτα μας κύριε” είπε. "Εάν εσύ είσαι ξένος εγώ είμαι βασίλισσα”. Κάποια μάτια επιβατών που παρακολουθούσαν αυτό τον ιδιότυπο «διάλογο» καρφώθηκαν πάνω μου. Ένιωσα να κοκκινίζω ελαφρώς. Για να διώξω την αμηχανία μου έβγαλα τα γυαλιά και άρχισα να τα σκουπίσω με ένα πανί. Αυτό είναι το «κόλπο» μου κάθε φορά που βρίσκομαι σε αμηχανία. Και καθώς σκούπιζα τα γυαλιά μυωπίας σκεφτόμουν ότι η κυρία που ζητιάνευε ίσως να είχε δίκιο. Ο πραγματικός ξένος δεν ορίζεται με βάση της καταγωγή του. Ο πραγματικός ξένος είναι ο απελπισμένος. Εκείνος που ψάχνει να βρει κάποιον, πιο κάτω από αυτόν, για να έχει έστω και την ψευδαίσθηση ότι δεν βρίσκεται ακόμα στον πάτο της κοινωνίας…                   Υπάρχουμε….. Συνυπάρχουμε;