Το κούρεμα, γουλί. (Απολύστε τους!)

του Γιώργου Πίττα

Η χάρτα αυτού του κράτους κρύβει απάτη
που φτάνει στον γνωστό αγριορωμιό
στο ντάτσουν μιας φυλής που ζει φευγάτη
απ ό,τι Ελληνικό στον κόσμο αυτό.
Δεν υπάρχει ελπίς
στην Ελλάδα ζεις.
Κι ενώ εδώ θα ζούμε καταρρεύσεις
ο έξω Ελληνισμός θα προχωρεί
και φως και μουσική μιας άλλης σκέψης
στη μείζονα Ελλάδα θα εκραγεί (από τους Κωλοέλληνες)

1989. Κυκλοφορεί ένας από τους λιγότερο δημοφιλείς δίσκους του Σαββόπουλου –κατά την ταπεινή μου άποψη ένας από τους σημαντικότερους.
Σε δύο τραγούδια μέσα, με όλη την οδύνη και την τρυφερότητα που τον χαρακτηρίζει στέκει στον καθρέφτη και πυκνώνει την ιστορία των τελευταίων πέντε σχεδόν δεκαετιών και την κεντάει βιωματικά. Οι «Κωλοέλληνες»....

  από τη μια και το «Εμείς του 60» από την άλλη. Αυτά τα δύο τραγούδια, είναι ένα.
Και τα δύο γραμμένα  με πικρό  σαρκασμό, με αληθινή αγάπη.
2011. Μας …κουρέψανε κατά 50% .

Ήτοι, εάν έχω καταλάβει καλά, χρεοκοπήσαμε κατά το μισό επισήμως, για να βρεθούμε περί το 2020 εκεί που ήμασταν το 2009- σύμφωνα πάντα με τα επίσημα στοιχεία.
Και  μπαίνει ξαφνικά, ένα ζήτημα "Εθνικής Κυριαρχίας" για το οποίο οι μεν αλαλάζουν περί "προδοτών" και οι δε υποβαθμίζουν στο ελάχιστο την ουσία του.
Κατά τη γνώμη μου, και οι δύο πλευρές είναι "αλλού γι' αλλού".
Πρώτα απ’ όλα,  όπως το αντιλαμβάνομαι, μιλάμε για «άλωση της Κρατικής Κυριαρχίας» " γιατί  η διαβόητη ¨Εποπτεία αφορά στον Μηχανισμό που εκτελεί ή δεν εκτελεί τις αποφάσεις της εκάστοτε εκλεγμένης εξουσίας.

Οι "επόπτες" δεν θα έρθουν για να σηκώσουν τη Γερμανική σημαία στην Ακρόπολη, δεν θα έρθουν για να επιβάλλουν τα  γερμανικά  ως πρώτη γλώσσα της χώρας, δεν  θα υποκαταστήσουν τον Διονύσιο Σολωμό με τον  Schiller ή τον Goethe ούτε θα μας υποχρεώσουν να ακούμε τους Kraftwerk  αντί για τον Καζαντζίδη (δυστυχώς-λεω εγώ για το τελευταίο).
Οι « επόπτες» δεν έχουν απολύτως κανέναν λόγο στο  ἔθος και  το  ἦθος,  δηλαδή σε όσα συνιστούν τον  εθνισμό των Ελλήνων, εκτός αν αυτά είναι τόσο διάτρητα που δεν αξίζει να τα συζητάμε καν.

Κατά συνέπεια, με αυτή τη συλλογιστική, οι μεν που αλαλάζουν είτε πραγματικά θεωρούν πως όλα δουλεύουν τέλεια στην κρατική μηχανή, είτε  «μπορούμε μόνοι μας» (χωρίς να απαντούν στο  γιατί δεν μπορέσαμε εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια) είτε (και δεν είναι λίγοι αυτοί δυστυχώς) θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν σαν τον «εφοριακό» του Χάρρυ Κλυνν.
Και από την άλλη, οι κυβερνώντες δηλαδή, υποβαθμίζουν την εποπτεία γιατί απλά αναδεικνύει την απόλυτη ανικανότητά τους και την αδυναμία τους να συγκρουστούν με αυτό που οι  ίδιοι δημιούργησαν.
Ο πλέον αστείος (ναι, αστείος) εμφανίζεται να είναι ο κος Σαμαράς που από την ασφαλή θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ενδιαφέρεται μόνο να καμαρώσει τον εαυτό του στον καθρέφτη, με το πρωθυπουργικό κουστούμι, έστω και αν τα καθήκοντά του θα περιοριστούν σε αυτά του τελετάρχη του μνημόσυνου της Ελλάδας.

Να το ελαφρύνω:
Όταν ο   Γερμανός OttoRehhagel χάριζε τις νίκες τη μία μετά την άλλη στην Εθνική Ποδοσφαίρου, το Ελληνικό σύμπαν τον είχε κάνει Θεό.
Η κοινή γνώμη έλεγε : « δέκα –είκοσι Ρεχάγκελ θέλουμε σε όλα. Να βάλουν τη μέθοδο τις τεχνικές και την πειθαρχία, να τα συνδυάσουν με τον Ελληνικό χαρακτήρα την φαντασία και το πάθος, και να πάμε μπροστά».
Το ξεχάσαμε;
Και όμως! Στην απλοϊκότητα της η διαπίστωση αυτή εκφράζει την ουσία. Ομολογεί το πάνδημα αποδεκτό «ταλέντα έχουμε, φαντασία διαθέτουμε, πάθος μας περισσεύει, αλλά, είμαστε χύμα, χρειαζόμαστε οργάνωση»

Αλήθεια…
Όταν την Εθνική την προπονεί ένας Γερμανός είναι καλά, αλλά όταν καλείται να εποπτεύσει, να προπονήσει αν θέλετε τις Ελληνικές υπηρεσίες ώστε να λειτουργήσουν παραγωγικά και αποτελεσματικά  υπάρχει πρόβλημα;

Ο  αγαπητός μου Στράτος Φαναράς, σημείωνε την Πέμπτη το πρωί, μετά το κουρείο:
«Τώρα αρχίζει ο πραγματικός πόλεμος, βγαίνουν οι σκελετοί από τις ντουλάπες για να ακυρωθεί για μια ακόμη φορά η προσπάθεια ανάταξης της χώρας. Ο παρασιτισμός είναι εδώ. Έχει όνομα και διεύθυνση».
Και δεν έχει, σε αυτό το σημείο, διόλου άδικο.

Γιατί, αν έρθουν οι «επόπτες» κάποιοι θα υποχρεωθούν να εργαστούν.
Να αποδείξουν πως είναι απαραίτητοι και πως αποδίδουν το έργο για το οποίο πληρώνονται έτσι και αλλιώς από τους φορολογούμενους.
Θυμάμαι:

Όταν –επί ημερών Σημίτη- επιχειρήθηκε για πρώτη φορά να εφαρμοστεί το TAXIS μέσα από το οποίο οι πολίτες θα μπορούσαν να υποβάλλουν τις δηλώσεις τους μέσω διαδικτύου, και γενικότερα να περάσουν πολλές συναλλαγές με το Δημόσιο στην ηλεκτρονική διαχείριση, έγινε κανονικός πόλεμος.
 Ήμουν εκεί, το βίωσα από πρώτο χέρι, καθώς η εταιρία που εργαζόμουν κλήθηκε να κάνει ένα μικρό φιλμάκι για το πώς θα λειτουργούσε το σύστημα.
Πολλοί, πάρα πολλοί υπάλληλοι –όλων των βαθμίδων- αντιδρούσαν έντονα, γιατί θα χάνονταν η ανθρώπινη επαφή και σχέση (!!!) των εφοριακών με τους πολίτες.
Στην πραγματικότητα το μόνο που θα έλειπε είναι οι συνθήκες που διευκολύνουν τον χρηματισμό και τις «συνδιαλλαγές».
Το κλασικό video του Χάρρυ Κλυνν (το ανέφερα και πιο πάνω ) στο οποίο παίζει και τον εφοριακό και τον πολίτη, είναι κλασικό στο είδος του.
 Είμαι βέβαιος, πως το έχετε δει.
Αν όχι, απολαύστε το εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=5aEHGtSpIQY και συνεχίστε την ανάγνωση μετά.

Άραγε είναι αυτό που θέλουμε να υπερασπιστούμε;
Μα τότε…γιατί γελούσαμε όλοι πικρά όταν το βλέπαμε πριν πολλά χρόνια;
Ας μου πει κάποιος, γιατί δεν καταλαβαίνω.
Αυτό το είδος υπαλλήλου, ναι, κινδυνεύει  να πάει στον αγύριστο.
Και πρέπει να πάει για να αντικατασταθεί από κάποιο άλλο, που αντιλαμβάνεται πως ο πολίτης στη Δημόσια Υπηρεσία είναι αφεντικό και εργοδότης.

Το πρόβλημα-για μένα τουλάχιστον, είναι αλλού.
Ο παρασιτισμός που αναφέρει ο Στράτος Φαναράς  ναι, έχει όνομα και διεύθυνση.
Αλλά έχει και μαιευτήριο. Το δίπολο ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας.

Τον δημιούργησαν και τον καλλιέργησαν συστηματικά σε όλο το εύρος της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.  Τον έπλασαν σαν εργαλείο της δικής τους πολιτικής επιβίωσης.
Έγινε ο κεντρικός μοχλός εξυπηρέτησης των κομματικών φίλων.
Τώρα, ο  παρασιτισμός δαγκώνει με το μολυσμένο στόμα του, τους ίδιους τους γεννήτορές του. Κάνω λάθος;
Και ταυτόχρονα, ακρωτηριάζει και συντρίβει, εκατομμύρια άλλους πολίτες, που δεν έζησαν παρασιτικά ή και μέσα στη Δημόσια Υπηρεσία έκαναν τη δουλειά τους φιλότιμα.

Γίνεται η αφορμή, η δικαιολογία, το πρόσχημα για το ιστορικό πισωγύρισμα των εργασιακών σχέσεων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα στον Μεσαίωνα.
Ωστόσο, περισσότερο από τον παρασιτισμό, επικίνδυνη και μολυσμένη είναι η πλήρως αναξιόπιστη πολιτική ηγεσία-και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στην κυβέρνηση.
Από όποια πλευρά κι αν δω την κατάσταση, μου μοιάζει αδιέξοδη.
Γιατί υπάρχει μία γιγαντιαία αντίφαση.
Αυτοί που καλούν την κοινωνία σε αφόρητες και αβάσταχτες θυσίες προκειμένου «να αφήσουμε το παρελθόν πίσω» είναι αυτοί που δημιούργησαν την ιδιαιτερότητα του Ελληνικού προβλήματος.
Αυτοί που κατέστησαν την Ελλάδα αδύναμο και ισχνό κρίκο , αυτοί που κατασπατάλησαν τα τρισεκατομμύρια των κοινωνικών επιδοτήσεων καθοδηγώντας τους ψηφοφόρους τους στο ίδιο άθλημα της εξαπάτησης και της κατάχρησης.
Αυτοί που ευνούχισαν και περιθωριοποίησαν τις όχι λίγες εμπνευσμένες προσπάθειες ορθής εκμετάλλευσης των πόρων.
Αυτοί που έκαναν «εθνική κουλτούρα» την «προκοπή» μέσα από το κολλητιλίκι, τη ρεμούλα και τη μίζα.
Αυτοί που τώρα, στο όνομα της δήθεν  «εξυγίανσης» κονιορτοποιούν τα πάντα, παντού.

Το τοπίο, είναι τεράστιο.
Από τη μια η ελληνική κρίση και από την άλλη η διεθνής καπιταλιστική κρίση που επιτίθεται άγρια σε όσα κατέκτησαν οι πολίτες στον κόσμο εδώ και πενήντα τουλάχιστον χρόνια.
Και με αυτό το μπέρδεμα, ξαφνικά βρίσκονται στο ίδιο «μετερίζι» ο αργόμισθος και χωρίς προσόντα κηφήνας με εκείνους που επαναστατούν γιατί χάνουν την πρόσβαση στη μόρφωση και τα βασικά αγαθά που οφείλει να παρέχει το ολοένα συρρικνούμενο Κοινωνικό Κράτος.
Σε επίπεδο συμβόλων, είναι αδύνατον να συμπορευθώ με τον «αντιμνημονιακό» Κίμωνα Κουλούρη και με όσα αυτός εκπροσωπεί.

Εκπροσωπεί απόλυτα την ιδιαιτερότητα του Ελληνικού προβλήματος. Εκπροσωπεί, όλα όσα μας έφτασαν σε αυτή την κόλαση. Αυτός και οι όμοιοι του είναι που διόριζαν «συντηρητές ασανσέρ» σε δημόσια κτίρια χωρίς ορόφους.
Αυτός και οι όμοιοι του είναι που συντήρησαν και πολλαπλασίασαν το δημόσιο γραφειοκρατικό τέρας , αυτοί που άρπαξαν από τη μυθολογία την Λερναία Ύδρα και την έφεραν στη ζωή για να κατατρώει κάθε ευφάνταστη και δημιουργική πρωτοβουλία κάθε ιδέα και κάθε έμπνευση.
Αυτοί είναι που «δίδαξαν» τους Έλληνες πως «στην Ελλάδα δεν γίνεται τίποτα-εκτός αν έχεις το βύσμα.»

Η Ελλάδα τώρα… κουρεύτηκε.
Η Ελλάδα όμως, αν πραγματικά θέλει να προχωρήσει θα πρέπει να ξυρίσει σύριζα τις πολιτικές ηγεσίες και τα κόμματα που διαχειρίζονται την εξουσία από το 1974.
 Και σε αυτά ασφαλώς και είναι ενταγμένος ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός που εκπροσωπεί όχι απλά το μαύρο φάσμα, αλλά ότι πιο φτηνό και χαλεπό υπάρχει πολιτικά στον τόπο.
Το σημερινό πολιτικό προσωπικό της χώρας, όλοι όσοι διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν πρέπει να απολυθούν και ει δυνατόν χωρίς αποζημίωση. Τη μπάζα τους, την έχουν κάνει .  (και θα έπρεπε να δημευθεί)
Η χθεσινή τεράστιας ιστορικής σημασίας ακύρωση της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, ο τρόμος των πολιτικών πριν από κάθε δημόσια εμφάνιση τους, αναδεικνύει μία μοναδική και ακριβή αλήθεια:
Οι πολιτικοί πρέπει να φοβούνται. Όποιοι και να είναι. Πρέπει να νιώθουν υπόλογοι σε εκείνους που τους στέλνουν στα αξιώματα τους. Πρέπει να ντρέπονται.
Οι Θεσσαλονικείς χτες, τίμησαν το Όχι με τον καλύτερο τρόπο.
Είπαν Όχι, στους φαύλους.

Και μετά;
Δεν ξέρω αν η Αριστερά συνολικά θα μπορέσει να ανταποκριθεί στον ιστορικό της ρόλο.
Γιατί, αν δεν είναι τώρα που οφείλει να λειτουργήσει ενωμένη μέσα σε ένα υπερβατικό πλαίσιο αρχών με συγκεκριμένες προτάσεις προς την κοινωνία πότε θα το κάνει;
Λίγος Σύριζα εδώ, περισσότερο ΚΚΕ πιο κάτω, μια δόση Δημοκρατικής Αριστεράς παραπέρα και ολίγον ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη γωνία,  όχι μόνο δεν κάνουν τίποτα απολύτως, αλλά επιτείνουν το πρόβλημα δραματικά, αφήνοντας τεράστια περιθώρια για μετάγγιση όλων των ελληνικών παθογενειών στα σύνολα των πολιτών που εξαθλιώνονται και αντιδρούν ή μάλλον προσπαθούν να αντιδράσουν στην κατάσταση. 
Όμως, πως θα συνυπάρξουν οι διάφορες πλευρές όταν για παράδειγμα κάποιοι βλέπουν την Ευρώπη σαν τον δαίμονα ταυτίζοντας ηλίθια τις ηγεσίες και τους τραπεζίτες με τις ευρωπαϊκές κοινωνίες καταπατώντας κιόλας τις διεθνιστικές αρχές τους ενώ την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι συνεχίζουν και πιστεύουν πως ο αγώνας πρέπει να δοθεί μέσα από την Ε.Ε. για μία άλλη Ευρώπη, κοινωνική, που θα υπηρετεί τους Πολίτες της;

Απάντηση δεν έχω. Για αυτό χρησιμοποιώ πιο πάνω τη φράση «υπερβατικό πλαίσιο αρχών». Κάποιοι, όλοι, εφόσον συμφωνούν πως «δεν πάει άλλο» θα πρέπει να διαρρήξουν τα όρια τους για το κοινό καλό.
Το οποίο θα πρέπει να έχει ως απόλυτο επίκεντρο την Ανάπτυξη και τον επαναπροσδιορισμό της πλεύσης της χώρας.
Η μοιραία κυβέρνηση που «διοικεί» τον τόπο πάντως, κατάφερε και πέτυχε σε κάτι.
 Δεν σταμάτησε ποτέ την παράδοση των διορισμών και των χατιριών σε φίλους και κολλητούς δημιούργησε ένα σπάνιο πλεόνασμα: Αυτό της υποκρισίας.
Και επειδή γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά πως ο κος Σαμαράς και η παρέα του εκπροσωπούν ακριβώς τις ίδιες «αξίες» ,το προς την Αριστερά ερώτημα είναι έντονο και άμεσο.
Εκτός και αν επιθυμεί να «κουρευτεί» και αυτή από την κοινωνία, σε συνθήκες που θα είναι ακόμα πιο  δραματικές .
Η Αθήνα, είναι ήδη μία πόλη σε βαθύτατη ανθρωπιστική κρίση.
Οι άνθρωποι που μπορούν ανά πάσα στιγμή να εκδηλώσουν την έμπρακτη απαξία τους προς τα πάντα τυφλά, πληθαίνουν κάθε στιγμή.

Η τραγωδία, γράφει ακόμα τον πρόλογο της.

Χιονιάς, βραδιές αστροφεγγιάς,
το βούισμα της συκιάς,
σ’ αυτή την ηλικία, ή μιλάς
της καθεμιάς γενιάς
καινούριας και παλιάς,
ή κλείνεις και σιωπάς, για μας. (Δ. Σαββόπουλος, «Εμείς του 60» )          ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ