Η γενιά των σιωπηλών διαδηλωτών

Της Pιτσας Mασουρα

Δεν είναι εκκωφαντικές οι φωνές. Μάλλον ήπιες και συντεταγμένες. Οι διαδηλωτές πιέζονται, αλλά ο βηματισμός τους είναι ελεγχόμενος. Στις μεγάλες πόλεις της Δύσης, από τη Νέα Υόρκη, την Ουάσιγκτον, ώς τις Βρυξέλλες, το Μπιλμπάο ή τη Λισσαβώνα, οι νέοι άνθρωποι επιχειρούν να σπάσουν προσεκτικά τον φλοιό της ζωής τους. Να σπάσουν το κέλυφος μέσα στο οποίο ασφάλισαν τις σκέψεις τους. Μα ασφαλίζονται οι σκέψεις ποτέ; Κρατούν πλακάτ με συνθήματα, εκφράζουν τους φόβους τους για τη λάσπη και τον ασβέστη - τα συστατικά της ζωής, όπως λένε. Δεν είναι οι νέοι του Μάη του ’68, ούτε οι έφηβοι που έκαιγαν αυτοκίνητα στα γαλλικά προάστια. Είναι η γενιά των σιωπηλών διαδηλωτών. Ως πότε, όμως; Η αίσθηση της αντιπαράθεσης δεν είναι σαφής, η ωρίμανση μιας πράξης επέρχεται σιγά σιγά. Ετσι, δεν ξέρεις αν θα ξεσπάσει κάτι τρομοκρατικό, αν η βία θα μοιάζει κάποια στιγμή με θυμωμένο ποτάμι ή αν θα σιωπήσουν και πάλι οι νέοι πολίτες του κόσμου, διαλυμένοι από τα δακρυγόνα, χτυπημένοι από τα γκλομπ, απογοητευμένοι από την ακαμψία της εξουσίας.

Ναι, η αίσθηση της αντιπαράθεσης δεν είναι σαφής. Είναι όμως σαφές πως την ύστατη τούτη ώρα ο δυτικός κόσμος ακροπατεί στο χείλος του χάσματος που ο ίδιος δημιούργησε.....
Αραγε, θα χαθεί στο εύρος του, χρεοκοπημένος, χολερικός και ελάχιστος απέναντι στην κρίση, ή θα υπερβεί τα μειονεκτήματά του μέσα από τον χιμαιρικό εαυτό; Σαν μια σκιά χιμαιρική στην άκρη της λίμνης, που λέει ο Πορφύρας ! Γιατί, στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, ζωσμένοι με τόνους εκρηκτικών χρεών και ελλειμμάτων, μόνον το μυθικό τέρας η Χίμαιρα με την ουρά του δράκοντα μπορεί να μας σπρώξει έξω από την ακροτελεύτια παράγραφο της δυτικής ιστορίας. Δεν λέω ότι η Δύση θα χαθεί μέσα στη δίνη της χρηματοπιστωτικής της τρέλας. Ποιος αποτολμά προβλέψεις; Λέω όμως ότι η μεταπολεμική εικόνα του δυτικού κόσμου θα αλλάξει γιλέκο και το καινούργιο που θα ραφτεί, θα είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που πάνω του εμείς γαζώσαμε αλήθειες και ψέματα.

Τι άλλο είναι η ζωή, αναρωτιέται ο Φρανσουά Ραμπελέ, εκτός από τη χαρά που πηγάζει από την καλοπέραση του σώματος, από τη σοφία που καλλιεργεί η απλότητα της σκέψης, από τον καλό λόγο που κατατροπώνει τη βλακεία και την ψευτιά; Χμ! Μακράν του Ραμπελέ εμείς. Ως πρόσφατα δοξάζαμε την ελευθερία, με την έννοια της ασυδοσίας, στη συνέχεια τον υλισμό ως φιλοσοφία και τέλος την κατανάλωση ως implementation της υλιστικής φιλοσοφίας, για να θυμηθώ βιαστικά την Κριστίν Λαγκάρντ . Τρία στην τιμή του ενός, επομένως. (Σαμπουάν, μαλακτικό και ενισχυτικό της τρίχας). Συνήθως το πληρώναμε το πακέτο. Κι αν κάποια στιγμή δεν είχαμε, είχαν για μας οι τράπεζες. Δανείζεται όμως η ελευθερία; Οχι, αλλά η ασυδοσία ναι. Και φυσικά, κουβέντα για τη σοφία, για τον λόγο που κατατροπώνει τη βλακεία και την ψευτιά. Αντίθετα, ζούσαμε σφιχταγκαλιασμένοι με το δίπτυχο και το διανθίζαμε με δεκάδες άλλα μικρά και μεγάλα κουσούρια, κάνοντας τι; Αίροντας και την τελευταία πιθανότητα να απολαύσουμε την επίγεια αιωνιότητα των ποιητών και των συγγραφέων.

Ο Μποντλέρ έλεγε ότι μπορούμε να θεμελιώσουμε περίλαμπρες αυτοκρατορίες πάνω στον φόνο και ευγενείς θρησκείες πάνω στην αγυρτεία. Το πράξαμε, όχι ομαδικά γιατί δεν μας έπαιρναν τα νούμερα, κατά ομάδες, όμως, ναι, το διαπράξαμε το έγκλημα. Τώρα, σχεδιάζουμε το ακατόρθωτο: να μουμιοποιήσουμε τις πρώην ζωές μας και δίπλα τους να στήσουμε όρθια άψυχα ομοιώματα σαν τα κέρινα ομοιώματα του Μουσείου Τισώ στο Λονδίνο . Ε, λοιπόν, δεν μας παίρνει. Και δεν μας παίρνει γιατί οι εξελίξεις μας έχουν προσπεράσει προ καιρού. Η ορμή του κόσμου, αυτή η φαντασμαγορική κίνηση προς τα εμπρός παραμένει ακαταμάχητη, σαν την αναδυόμενη Αφροδίτη που με ή χωρίς χέρι, με ή χωρίς το ένα στήθος, με ή χωρίς το κεφάλι αντικατοπτρίζει τη φορά του ανθρώπου προς το μέλλον. Ναι, αυτή η ανάδυση είναι το μυστικό του δικού μας κόσμου. Ούτε μούμιες ούτε ομοιώματα. Ζωντανά σώματα που θα μάθουν να καλλιεργούν τη σκέψη χωρίς να αγνοούν τη βιολογική τους σύσταση. Οι νέοι, παντού στον δυτικό μας κόσμο, γνωρίζουν το πώς πρέπει να αναδυθούν. Εμείς οι μεγαλύτεροι, πληγωμένοι όσο ποτέ, οι περισσότεροι χαμένοι από τη χρηματοπιστωτική λαίλαπα της εποχής, ας επιτρέψουμε τη διάθλαση της ελπίδας. Για τους νέους ανθρώπους!                kathimerini.gr             φωτο:

Семенов Валерий