Tης Ξενιας Κουναλακη
Υστερικές ήταν οι πρώτες αντιδράσεις πολιτών στην αθώωση, λόγω αμφιβολιών, του Κώστα Κεντέρη και της Κατερίνας Θάνου, που κατηγορούνταν ότι σκηνοθέτησαν τροχαίο ατύχημα για να αποφύγουν έλεγχο αντιντόπινγκ, πριν από τους Ολυμπιακούς του 2004. Θα πρέπει να είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σε εκείνη την επονείδιστη κούρσα κραύγαζαν ρυθμικά «Κεντέρης Κεντέρης», λες και τους είχαν πάρει το χρυσό μετάλλιο μέσα από τα χέρια οι «κακοί ξένοι», όποιοι κι αν είναι αυτοί που απεργάζονται όλα τα δεινά της χώρας μας.
Πέρα όμως από τον αθλητικό σοβινισμό, που ξαναξύπνησε την Κυριακή με την ήττα της Εθνικής ομάδας μπάσκετ από την ΠΓΔΜ, το πλέον ανησυχητικό της παραπάνω περιγραφείσας, σχεδόν αταβιστικής, αντίδρασης είναι η αμφισβήτηση της Δικαιοσύνης και συλλήβδην όλων των θεσμών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν παραδικαστικά κυκλώματα, υπερβολική καθυστέρηση στην εκδίκαση υποθέσεων, δικομανία των Ελλήνων κ.λπ...
Πρέπει όμως να αποφασίσουμε ότι αυτήν, την ατελή Δικαιοσύνη, τη σεβόμαστε. Δεν είναι δικαστής η κοινή γνώμη. Σε αντίθετη περίπτωση, η μοναδική λύση είναι τα λαϊκά δικαστήρια. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί όμως και για όλους τους υπόλοιπους θεσμούς. Είτε αποφασίζουμε ότι λειτουργούμε με τους κανόνες της αστικής Δημοκρατίας, είτε περιμένουμε να έρθει το χάος. Το οποίο, παρεμπιπτόντως, δεν απέχει πολύ. Οι υποστηρικτές τού «Δεν πληρώνω» έκαναν την αρχή. Με επαναστατική συνείδηση της πλάκας, το κίνημα αυτό, που αποτελεί απαύγασμα του εγωισμού και του μικροαστισμού, προβάλλει ουσιαστικά τη θέση: «Το εισόδημά μου να είναι καλά κι όλοι οι άλλοι να πάνε να πνιγούν».Ακολούθησαν οι «Αγανακτισμένοι» που αμφισβητούν τους πυλώνες της Δημοκρατίας, τις εκλογές, τα κόμματα και τη Βουλή. Αναμασούν την καραμέλα των «αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών», χωρίς να εξηγούν πρακτικά πώς θα γίνεται η δουλειά. Στην πρεμιέρα των κινητοποιήσεών τους, την περασμένη Κυριακή, τσακώνονταν κάνα μισάωρο για τη διαδικασία: αν θα πρέπει να υπάρξει περαιτέρω διαβούλευση των προτεινόμενων κειμένων ή αν ήταν αρκετή η συζήτηση για να διεξαχθεί ψηφοφορία. Με δεδομένο ότι το ντιμπέιτ αφορούσε ένα δισέλιδο κείμενο οκτώ σημείων, με απλά μαθηματικά συμπεραίνει κανείς ότι οι «αμεσοδημοκράτες» για ένα σύνθετο πολυνομοσχέδιο θα χρειάζονταν καμία διετία.
Η μισή πανεπιστημιακή κοινότητα βγάζει φιρμάνι ότι δεν θα εφαρμόσει τον ψηφισμένο, με διακομματική συναίνεση δε, νόμο για την Ανώτατη Παιδεία, επειδή... έτσι της αρέσει. Αν οι φοιτητές είναι νέοι κι άμυαλοι, οι καθηγητές δεν έχουν πολλά ελαφρυντικά. Αντίθετα, καλλιεργούν στους νεότερους την αντιδραστική κουλτούρα της περιφρόνησης των θεσμών, από τη Δικαιοσύνη και τα πανεπιστήμια μέχρι και την ίδια τη Βουλή. Το μέλλον, κατόπιν τούτων, είναι άδηλο. kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου