Τη αγνώστω καμαριέρα.

(από την Αυγή της 17ης/5)

Τη αγνώστω καμαριέρα που πολλοί αγάπησαν ξαφνικά. Γιατί όχι μόνο δεν του κάθισε του Στρος Καν, όχι μόνο αντιστάθηκε σθεναρά στη γοητεία της εξουσίας του, αλλά και τον έστειλε αδιάβαστο στον εισαγγελέα, που τον έστειλε με τη σειρά του, διαβασμένο αλλά φευ αργά, να φωτογραφηθεί με χειροπέδες. Αυτή κι αν είναι φωτογραφία που αξίζει όσο χίλιες λέξεις! Και χίλια ζήτω, μεταξύ μας, από τους εμπαθείς.

Και προς τι τα σαρδόνια χαμόγελα, θα πεις; Σάμπως θα αλλάξει η τρόικα μυαλά, θα γίνει το ΔΝΤ ταμείο αρωγής φτωχών και κατατρεγμένων καμαριέρων (συγγνώμη για τη γενική) ή θα αλλάξει η μοίρα της Ελλάδας επειδή μπαγλάρωσαν οι Αμερικάνοι τον άνθρωπό τους -και άνθρωπό μας, αν πιστέψουμε όσα λέγονται εδώ; Θα ξοφλήσει το ελληνικό χρέος η καμαριέρα, όσα εκατομμύρια κι αν λάβει ως αποζημίωση;...
Ή θα κλείσει η μαύρη τρύπα των δημοσίων οικονομικών μας με την παραπομπή του Ντομινίκ για απόπειρα βιασμού και άλλα όμορφα;

Τίποτε απ΄ όλα αυτά φυσικά. Μπορεί και να γίνουν δυσκολότερα τα πράγματα με την εξέλιξη αυτή. Αλλά φοβάται ο βρεγμένος τη βροχή; Και μπορεί όταν πληρώνει τα σπασμένα της πολιτικής του ΔΝΤ και του μέχρι χτες αφεντικού του να αντισταθεί στο αίσθημα χαιρέκακης ικανοποίησης; Να παραβλέψει ότι το συμβάν με την καμαριέρα έλαβε χώρα σε σουίτα 3.000 δολαρίων τη βραδιά; Να μην τον γαργαλήσει μια έστω ενδόμυχη, απολίτικη, αυθόρμητη ικανοποίηση γιατί έστω κι έτσι ένας απ΄ αυτούς τους τύπους που γαμάνε και δέρνουνε την πλήρωσε τη νύφη; Ή μάλλον την καμαριέρα;

Συνεπώς, ό,τι κι αν λέγεται περί σεναρίων συνωμοσίας, ό,τι κι αν προκύψει τελικώς από δικαστήριο, ένα χαμόγελο τουλάχιστον μας το πρόσφερε η ροζ ιστορία ενός μαύρου εκπροσώπου των αγορών. Άσε που με τη συνδρομή λίγης αριστερής φαντασίας μπορείς να βγάλεις και ορισμένα πολιτικά συμπεράσματα από ένα μη πολιτικό συμβάν. Να συμπεράνεις ας πούμε κάποια πράγματα για τη συμπεριφορά του λεγάμενου -ο φίλος μου ο Ντομινίκ, θυμάστε;- απέναντι σε κάποιες δικές μας πολιτικές καμαριέρες. Να σκεφτείς μήπως ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά αν βρισκόταν κι εδώ μια ζόρικη καμαριέρα. Άρα μήπως είναι λογικότερο στη σημερινή Ελλάδα να αναζητείται όχι ο καταλληλότερος πρωθυπουργός, αλλά η καταλληλότερη καμαριέρα...

(το κείμενο είναι του Θανάση Καρτερού)       καλώδια