Το κίνημα των Αγανακτισμένων

Γράφει ο Αλέξανδρος Πασσίσης        Κάθομαι αυτές τις μέρες και παρατηρώ το «κίνημα των αγανακτισμένων» και πραγματικά αισθάνομαι σαν να είμαι μάρτυρας μίας ιστορικής στιγμής, όπως η επανάσταση της 3^ης Σεπτέμβρη ή αυτή του 1862, ή ακόμα κάτι σαν το κίνημα στου Γουδί . Ήδη πολλοί κάνουν λόγο για το κίνημα της 25^ης Μαΐου και αυτό φυσικά συμβάλει στην διεύρυνση αυτής της εντύπωσης.

Είναι αλήθεια πως «οι αγανακτισμένοι» έχουν πολλά κοινά σημεία με όλες τις προαναφερθείσες επαναστατικές περιστάσεις και πως πληρούν τις περισσότερες συνισταμένες προκειμένου το κίνημα να εξελιχθεί σε μία λαϊκή επανάσταση. Παρόλα αυτά αν κάποιος σκεφτεί καλύτερα και με μεγαλύτερη ηρεμία θα εξάγει το συμπέρασμα πως δεν πληρούν τα τρία σημαντικότερα στοιχεία που προϋποθέτουν την ευτυχή περαίωση μίας επανάστασης....

Αρχικά, «οι αγανακτισμένοι» δεν έχουν ένα κοινό πυρήνα αιτημάτων, δηλαδή όλοι πάνε στο Σύνταγμα όντας αγανακτισμένοι με κάτι διαφορετικό. Με λίγα λόγια, ένας φίλος μου πήγε επειδή ήθελε την απομάκρυνση όλων των λαθρομεταναστών από την χώρα, ένας άλλος πήγε επειδή ήθελε την ακύρωση του μνημονίου και ένας τελευταίος πήγε επειδή ήθελε την ορθή και χωρίς παρεκβολές εφαρμογή του μνημονίου. Πολλά από τα αιτήματα που εκφράζει κάθε «αγανακτισμένος» δηλαδή, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με αυτά που εκφράζει κάποιος άλλος «αγανακτισμένος». Αυτό φυσικά αντιτίθεται με όλες τις προηγούμενες επαναστατικές κινήσεις, καθώς αυτές διέθεταν συγκεκριμένα και όχι αλληλοσυγκρουόμενα αιτήματα (π.χ. 1862: απομάκρυνση του Όθωνα, 1909: απομάκρυνση του βασιλιά). Έτσι το κίνημα των αγανακτισμένων δεν πρόκειται, με μαθηματική ακρίβεια, να αποδώσει καθώς δεν γίνεται να εκπληρωθούν οι επιθυμίες όλων.

Ακόμα, κάτι άλλο που δεν διαθέτει το κίνημα, και υπονομεύει την ευδοκίμηση του, είναι αντιπροσώπους. Ας πούμε δηλαδή πως η κυβέρνηση αποφασίζει να έρθει σε διάλογο με τους «αγανακτισμένους» ώστε να ικανοποιήσει κάποια από τα αιτήματα τους. Αναρωτιέμαι, θα πάνε χιλιάδες άτομα να διαπραγματευτούν(;), κάτι τέτοιο φυσικά είναι αδύνατο. Όπως έχουν αποδείξει και τα προηγούμενα κινήματα κάθε επανάσταση για να επιτύχει πρέπει να έχει αντιπροσώπους που θα μπορέσουν να μεταβιβάσουν τα αιτήματα τους στην εξουσία(στο κίνημα στο Γουδί ας πούμε υπήρχε ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος).

Τέλος, οι αγανακτισμένοι δεν διαθέτουν μία εναλλακτική λύση. Βέβαια, πως είναι δυνατόν να διαθέτουν λύση τη στιγμή που δεν υπάρχει καταρχήν συμφωνία στο τι δεν θέλουν, έτσι λοιπόν δεν είναι δυνατόν  να συμφωνούν και στο τι θέλουν. Φυσικά η αμφισβήτηση είναι επιθυμητή, όταν πάντα όμως συνοδεύεται από μία εναλλακτική πρόταση.

Έτσι γίνεται εύκολα αντιληπτό πως «το κίνημα των αγανακτισμένων» δεν μπορεί να έχει ευτυχή έκβαση. Ολοκληρώνοντας , δεν ξέρω και κατά πόσο επιθυμώ να έχει ευτυχή έκβαση, καθώς όταν βλέπω ανθρώπους να στρέφονται κατά της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας(είτε με χειρονομίες προς το Κοινοβούλιο, είτε με συνθήματα κατά αυτού), που είναι βέβαια κατανοητά από την συσσωρευμένη οργή του λαού προς το πολιτικό σύστημα, αλλά από την άλλη γενούν το εξής ερώτημα: αν όχι Δημοκρατία τότε τι, δικτατορία; Εδώ κάποιος μπορεί να απαντήσει Άμεση και όχι Έμμεση Δημοκρατία, αλλά εκεί τίθεται το ερώτημα, πως δεν έχουμε λεφτά για εκλογές, θα έχουμε λεφτά για λήψη αποφάσεων από όλο το λαό κάθε δεκαπέντε μέρες;       Sokakia Blog