«Καλό αίμα, κακό αίμα», Ε. Σταθοπούλου (Εστία) της Αρτέμιδος Καπούλα Δεκαοχτώ μικρές ιστορίες. Δεκαοχτώ κρυμμένες πληγές που στάζουν αίμα, πληγώνουν και λυτρώνουν ταυτόχρονα. Μικρές ιστορίες αγάπης, μίσους, πάθους, ενοχών, πίστης και ελπίδας. Η συγγραφέας καταπιάνεται με τρόπο αιρετικό με τις ανθρώπινες σχέσεις, τα γηρατειά, την χαμένη αθωότητα, την μοναξιά. Την αγάπη που άλλοτε πνίγει και άλλοτε σπαταλάς μιαν ολόκληρη ζωή να την αναζητάς γιατί ποτέ δεν φτάνει.
Οι χαρακτήρες των ηρώων της Ελεωνόρας Σταθοπούλου είναι υπερβατικοί, έχουν συμπεριφορές ακραίες, σκέψεις και πράξεις παράλογες μακριά από το συμβατικά ορθό. Άνθρωποι που οι πράξεις τους σε προκαλούν όσο και σε τρομάζουν. Τους αγάπησα τους ήρωές της. Με σόκαρε η αλήθεια των λόγων τους, η εντιμότητα της παραδοχής του εγώ τους, ο πόνος που ξεπρόβαλε μέσα από την υπέρβασή τους. Είναι κωμικοί και τραγικοί ταυτόχρονα, οι κρυφές τους σκέψεις είναι τόσο ωμές που η ειλικρίνεια τους πληγώνει, τρομοκρατεί, σκάβουν μέσα σου και κάνουν το αίμα να αναβλύσει.
Η συγγραφέας έχει μια τρομακτική ικανότητα να ψυχογραφεί τους ήρωές της, ο λόγος της είναι τόσο μεστός που της αρκούν λίγες γραμμές για να σε κάνει να τους νοιώσεις, να δεις μέσα τους την πάλη ενώ αναζητούν την λύτρωση..... Λάτρεψα το χέρι που η απόγνωση της αγάπης, η παραδοχή της υποταγής το όπλισαν με μαχαίρι και το έστρεψαν ενάντια στην μάνα, στον εραστή, τον σύζυγο. Γέλασα πικρά με την ιστορία του κύρ Μέντιου του γαϊδάρου και των δυο γεροντοκορών αγγλίδων που τα γηρατειά τους οδήγησαν από δρόμους παράλληλους στον ίδιο σκουπιδότοπο να αφήσουν τα κουφάρια τους.
Κάθε διήγημα από τα δεκαοχτώ δημιουργεί μέσα σου και άλλη πάλη, άλλα συναισθήματα. Αν μπορούσα να ξεχωρίσω μια λίγο περισσότερο από τις άλλες θα έλεγα ότι η Σταρ είναι εκείνη που έκανε την δική μου φλέβα να κοχλάσει.
Είχα καιρό να διαβάσω ένα βιβλίο που θα κρατούσε άγρυπνες τις νύχτες μου. Protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου