Ο Καντάφι ήταν αρχικά επαναστάτης ,αλλά δεν ήταν ένας δυτικός επαναστάτης. Σε ένα έθνος , το αραβικό, που κυβερνιέται εσαεί από βασιλιάδες, σεΐχηδες, πρίγκιπες και ισόβιους προέδρους, που ποτέ δεν απόχτησε δομές δυτικής αστικής δημοκρατίας, έγινε και ο ίδιος δικτάτορας - πολύ περισσότερο που τον διέκρινε η στομφώδης μεγαλομανία. Όμως η εξέγερση της Λιβύης δεν είχε τα χαρακτηριστικά της Τυνησίας και Αιγύπτου, όπου οι νέοι, με το πάθος για ελευθερία και δημοκρατία, πλημμύρισαν άοπλοι τους δρόμους. Εκεί κάτι άλλο συνέβη: Ένα εσωτερικό πραξικόπημα των πρώην εξουσιαστών - ομοτράπεζων του δικτάτορα εκδηλώθηκε. Δεν υπήρχε απλός λαός ειρηνόφιλος λαός που σφαγιαζόταν –παρά μόνο, τυχαία ως … «παράπλευρη απώλεια» και από τις δυο εμπόλεμες πλευρές…
Γράφει ο Τάκης Φωτόπουλος στην Ελευθεροτυπία (12-2-2011): ένας φιλελεύθερος Βρετανός αναλυτής γράφει σχετικά ότι «εκτός αν ξαναβαφτίσουμε τις λέξεις, ο Καντάφι δεν διαπράττει γενοκτονία και η δική του κτηνωδία κάθε άλλο παρά είναι η εξαίρεση :Simon Jenkins, "'No-fly zone' is a euphemism for war. We'd be mad to try it," The Guardian (9/3/2011). Επίσης όπως απέδειξαν οι Ρώσικοι δορυφόροι, και αναγκάστηκε συνακόλουθα να παραδεχτεί και το Αμερικανικό Πεντάγωνο, παρόμοιοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί αμάχων δεν έγιναν ποτέ!. Παράλληλα: «όπως παραδέχονται σοβαροί δυτικοί ανταποκριτές, οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί δεν στοχεύουν τους αμάχους,(The Independent - 9/3/2011). Στη Λιβύη υπήρξαν οργανωμένες δυνάμεις. Βλέπετε οι αντάρτες δεν ήταν τα άοπλα παιδιά της πλατείας Ταχρίρ. «Διαθέτουν τανκς, εκτοξευτές πυραύλων, αντιαεροπορικά κλπ» .
Στη Λιβύη η ιστορία θα ποτιστεί για μια ακόμη φορά με αίμα. Ο στόχος προφανής: Τα μεγαλύτερα πετρελαϊκά κοιτάσματα της Αφρικής, 44 δις βαρέλια, να έρθουν υπό την κατοχή των επικυρίαρχων της Δύσης. Χωρίς αυτά η Λιβύη θα παρέμενε ένα άνυδρο στρατόπεδο στα αζήτητα, όπως ήταν πάντα στο διάβα των αιώνων, από την εποχή των φοινίκων θαλασσοπόρων ως την εποχή των ιταλών φασιστών και των αμερικανικών βάσεων. Οπως παραμένουν όχι μόνο η Ρουάντα και το Νταρφούρ όπου τα αίμα ρέει φρικτά, αλλά και η αιμάσσουσα στις μέρες μας και πάμφτωχη Υεμένη –ενώ η εισβολή σαουδαραβικών στρατευμάτων στο Μπαχρέιν ήταν προφανώς ανέμελη εκδρομή προσκόπων και δεν τραυμάτισε τους …ευαισθητούληδες τη Δύσης…
Γεωγραφικά η Λιβύη είναι επίπεδη, δεν έχει το ανάγλυφο του Αφγανιστάν. Εξ΄ αυτού η αεροπορική δύναμη πυρός μόνο των Βρετανών και των Γάλλων, υπό την πατρωνία των αμερικανών, αρκεί για να την σκάψει ολόκληρη και να την επιστρέψει στη λίθινη εποχή… Οσο για την μοίρα του Καντάφι, μοιάζει προδιαγεγραμμένη…
Η Λιβύη είναι εύκολη στρατιωτικά, δεν είναι όμως εύκολη κοινωνικά: Οι προστάτες του «άοπλου λαού που σφαγιάζεται» ενδέχεται να ανοίξουν αστόχαστα το κουτί της Πανδώρας. Δεν υπάρχει εύκολη διάδοχη κατάσταση γιατί δεν υπάρχουν συγκροτημένες πολιτικές δυνάμεις, ούτε ενιαία κοινωνία. Η Λιβύη εντάσσεται στο ευρύ έθνος των αράβων αλλά στο εσωτερικό της δεν έχει καμιά ομογενή εθνολογική δομή. Αποτελείται από ένα πλήθος φυλών, περίπου 140(!), μεσαιωνικής οργάνωσης και νοοτροπίας, με τα δικά τους προτάγματα, τους δικούς τους μύθους, τα δικά τους μίση και συμφέροντα: Σημαντικές η πολυπληθέστερη Αλ-Ουαρφάλλα, με το μέρος των εξεγερμένων , και η μικρή Αλ-Καδάφισε (η φυλή του Καντάφι, και στήριγμα του στο στρατό και σε θέσεις κλειδιά της κρατικής μηχανής), η Ταρχούνα .κ α. Ξεχωριστή φυλή είναι αυτή των Τουαρέγκ, των «μπλε ανθρώπων», των τολμηρών πολεμιστών της ερήμου, που έγιναν τρόμος στους αποικιοκράτες των δύο περασμένων αιώνων και ενέπνευσαν επικά και ρομαντικά μυθιστορήματα. Σε αυτά ας συνυπολογίσουμε και τις ποικιλώνυμες και αποκλίνουσες μεταξύ τους ισλαμικές ομάδες, μεταξύ των οποίων η Τζαμαα Αλ Ισλαμίγια (παρόμοια με αυτή που σκότωσε τους 18 έλληνες τουρίστες το ΄96 στην Αίγυπτο), οι μετριοπαθείς αδελφοί μουσουλμάνοι κ.α., για να κατανοήσουμε το μωσαϊκό της Λιβύης..
Στον μεσαιωνικό αυτό λαβύρινθο (μίτος της Αριάδνης δεν θα υπάρξει εύκολα) μετά την επέμβαση, λογικό είναι να εμφανιστεί και η Αλ Κάιντα που (παρά τους δεκάρικους θεατρινισμούς του Καντάφι, δεν φαίνεται να είχε ρόλος την εξέγερση, αλλά) θα έχει πρόσφορο έδαφος να ηγηθεί μιας νέας αντίστασης κατά των νέων σταυροφόρων… Ας λάβουμε υπόψη και το πληγωμένο αίσθημα συνολικά του αραβικού – ίσως και όλου του μουσουλμανικού – κόσμου… Ηδη η εκστρατεία στο Αφγανιστάν και το Ιράκ αναβίωσε μνήμες μεσαιωνικές… μνήμες επιθέσεων της Δύσης… Ας προσθέσουμε και τα εκατομμύρια των λαθρομεταναστών της κεντρική και νότιας Αφρικής, που η Λιβύη απορροφούσε σαν σφουγγάρι (ενάμισι με δυο εκατομμύρια, και όλοι θέλαν να έρθουν στην Ευρώπη)… καθώς και τις εκατοντάδες χιλιάδες των μεταναστών που ο ίδιος ο πόλεμος θα δημιουργήσει… οπότε τα προβλήματα μπροστά μας είναι…
Αν το Αφγανιστάν, χαμένο στα βουνά του και σε άλλη εποχή, μας ήταν λίγο ή πολύ αδιάφορο… αν το Ιράκ έπεφτε κομμάτι μακριά μας… η Λιβύη είναι δίπλα μας, στην απέναντι ακτή της Μεσογείου … Η άμμος της θα ποτιστεί με αίμα, αλλά ενίοτε τα αίμα παίρνει την εκδίκησή του… Και είμαστε γεωγραφικά πολύ κοντά σε έναν πόλεμο που στρατιωτικά μάλλον θα τελειώσει γρήγορα, αλλά τις μακροπρόθεσμες συνέπειές του ίσως θα είμαστε από αυτούς που θα τις υποστούμε για καιρό… Protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου