Η Στέλλα μας μίλησε πριν δυο μέρες για την ιστορία της Ritsuko Komaki, βγαλμένη από τον εφιάλτη που συνεχίζει να κτυπάει την Ιαπωνία. Εμένα με έχει συγκλονίσει μια άλλη ιστορία που αναδύθηκε λόγω των δραματικών προβλημάτων στα πυρηνικά τους εργοστάσια. H ιστορία αυτή γράφεται από τους «50 της Fukushima». Πενήντα από τους οκτακόσιους εργαζόμενους στο εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της TESCO έμειναν για να τιθασεύσουν σχεδόν χειροκίνητα την υπερθέρμανση των πυρηνικών αντιδραστήρων, δεδομένου ότι τα ψυκτικά κυκλώματα είχαν καταρρεύσει. Μην πάει το μυαλό σας σε 50 ατίθασους νεαρούς που αψηφούν τον θάνατο λόγω του ακαταλόγιστου της ηλικίας. Είναι 50 εθελοντές, μεσήλικες και πάνω. Κάποιοι ήθελαν μερικές εβδομάδες για να βγουν στην σύνταξη, για να παίζουν με τα εγγόνια τους στις περιποιημένες αυλές των μικρών σπιτιών τους. Το σχέδιο έκτακτης ανάγκης λέει ότι αυτοί που θα εκτεθούν σε τέτοιο κίνδυνο αν όλα πάνε στραβά (όπως πήγαν…), πρέπει να είναι προχωρημένης ηλικίας για να έχουν μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής με δεδομένο ότι η αυξημένη ραδιενέργεια θα δημιουργήσει καρκίνους. Μακάβριο, ανατριχιαστικό αλλά ορθολογικό σε μια κοινωνία που φαίνεται να έχει πάντα ένα Plan B στο συρτάρι. Για τους ήρωες αυτούς έχει ήδη δημιουργηθεί λήμμα στην Wikipedia ενώ “Oι 50 της Fukushima” προβλέπω να γίνεται και ταινία στο Hollywood.....
Οι 50 αυτοί εθελοντές είναι η τελευταία γραμμή άμυνας για να αποτρέψουν έναν πυρηνικό όλεθρο. Κατά κάποιο τρόπο φυλάνε τις σύγχρονες Θερμοπύλες. Ξέρουν ότι εκτίθενται σε θανατηφόρες δόσεις αλλά μένουν εκεί για να καθυστερήσουν τον «εχθρό» και να δώσουν χρόνο στους συμπατριώτες τους ή μάλλον στην ανθρωπότητα, γιατί οι επιπτώσεις δεν θα είναι μόνο στην Ιαπωνία. Και με τις θερμοκρασίες που αναπτύσσονται εκεί είναι τραγική ειρωνεία ότι ο όρος «Θερμοπύλες» ταιριάζει γάντι στην περίσταση…
Νιώθω πολύ μικρός απέναντι σε ένα τέτοιο μεγαλείο. Πενήντα τεχνικοί, εργάτες, επιστήμονες θυσιάζονται χωρίς να ψάχνουν για ευθύνες και λάθη. Το ξέρουν ότι υπάρχουν κι ευθύνες και λάθη κάποιων άλλων αλλά αυτήν την ύστατη ώρα προέχουν άλλα πράγματα. Το ξέρουν ότι αυτοί δεν θα ζήσουν για να δουν τα εγγόνια τους να μεγαλώνουν αλλά το κάνουν για να τους δώσουν μέλλον. Δεν έχω αμφιβολία ότι σε μια παρόμοια κατάσταση κι εδώ στην Ελλάδα το ίδιο θα συνέβαινε, έτσι λέει τουλάχιστον η ιστορία.
Δεν ξέρω ακόμα και την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές ποια θα είναι η εξέλιξη στους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Fukushima. Η ανθρώπινη αλαζονεία κάθε τόσο τιμωρείται από μια φύση που όταν ακούει τους ανθρώπους να βαυκαλίζονται ότι «την δάμασαν», βάζει τα γέλια. Έρχονται όμως κάτι τέτοιες συμπεριφορές και σώνουν την παρτίδα, μπαίνοντας αντίβαρο στην ανθρώπινη ύβρη. Η ανθρώπινη διαδρομή, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, δεν ακολουθεί κάποιο manual. Είναι μια συνεχής διαδικασία «δοκιμής και σφάλματος» όπως λένε οι μηχανικοί. Ελπίζω τουλάχιστον να μαθαίνουμε από αυτά γιατί οι 50 της Fukushima δεν θα είναι πάντα εκεί… Protagon
Οι 50 αυτοί εθελοντές είναι η τελευταία γραμμή άμυνας για να αποτρέψουν έναν πυρηνικό όλεθρο. Κατά κάποιο τρόπο φυλάνε τις σύγχρονες Θερμοπύλες. Ξέρουν ότι εκτίθενται σε θανατηφόρες δόσεις αλλά μένουν εκεί για να καθυστερήσουν τον «εχθρό» και να δώσουν χρόνο στους συμπατριώτες τους ή μάλλον στην ανθρωπότητα, γιατί οι επιπτώσεις δεν θα είναι μόνο στην Ιαπωνία. Και με τις θερμοκρασίες που αναπτύσσονται εκεί είναι τραγική ειρωνεία ότι ο όρος «Θερμοπύλες» ταιριάζει γάντι στην περίσταση…
Νιώθω πολύ μικρός απέναντι σε ένα τέτοιο μεγαλείο. Πενήντα τεχνικοί, εργάτες, επιστήμονες θυσιάζονται χωρίς να ψάχνουν για ευθύνες και λάθη. Το ξέρουν ότι υπάρχουν κι ευθύνες και λάθη κάποιων άλλων αλλά αυτήν την ύστατη ώρα προέχουν άλλα πράγματα. Το ξέρουν ότι αυτοί δεν θα ζήσουν για να δουν τα εγγόνια τους να μεγαλώνουν αλλά το κάνουν για να τους δώσουν μέλλον. Δεν έχω αμφιβολία ότι σε μια παρόμοια κατάσταση κι εδώ στην Ελλάδα το ίδιο θα συνέβαινε, έτσι λέει τουλάχιστον η ιστορία.
Δεν ξέρω ακόμα και την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές ποια θα είναι η εξέλιξη στους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Fukushima. Η ανθρώπινη αλαζονεία κάθε τόσο τιμωρείται από μια φύση που όταν ακούει τους ανθρώπους να βαυκαλίζονται ότι «την δάμασαν», βάζει τα γέλια. Έρχονται όμως κάτι τέτοιες συμπεριφορές και σώνουν την παρτίδα, μπαίνοντας αντίβαρο στην ανθρώπινη ύβρη. Η ανθρώπινη διαδρομή, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, δεν ακολουθεί κάποιο manual. Είναι μια συνεχής διαδικασία «δοκιμής και σφάλματος» όπως λένε οι μηχανικοί. Ελπίζω τουλάχιστον να μαθαίνουμε από αυτά γιατί οι 50 της Fukushima δεν θα είναι πάντα εκεί… Protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου