σε λένε Άννα....

Σε λένε Άννα.

Είσαι τριάντα δυο χρονών, ανύπαντρη. Διαθέτεις πτυχίο Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου καθώς και μεταπτυχιακό τίτλο με θέμα τις ιδιοτυπίες της μεταπολεμικής κοινωνικής διαστρωμάτωσης στην Ελλάδα. Όταν συζητάς με τους φίλους σου γελάτε όλοι μαζί για τις ευφυείς και διέξοδες επιστημονικές σου επιλογές. Εσχάτως, πάντως, σαρκάζετε και τις δικές τους, όποιες κι αν είναι, ό,τι κι αν υπόσχονταν πριν. (Πως τον λένε, που να πάρει, εκείνο τον συμπαθή πρώην συμφοιτητή σας, που τα κατάφερε να γίνει γνωστός δημοσιογράφος στα πολιτιστικά του «Βηματοδότη»; Α, ναι Πέτρο τον λένε και απολύθηκε εν μια νυκτί, μαζί με καμιά ογδονταριά άλλους. Πάπαλα, άνευ επιστροφής).

Δουλεύεις ταμίας στο Hardfure Γαριδόπουλος. Ταμίας, τρόπος του λέγειν. Γιατί κάθε φορά που επισκέπτομαι το μαγαζί για να ψωνίσω, σε αντικρίζω σε διαφορετικό ρόλο: τη μια χτυπάς τα πλήκτρα στην ταμειακή μηχανή, την άλλη κουβαλάς και τοποθετείς τα εμπορεύματα, την τρίτη πετάγεσαι σαν ακρίδα από τα τυριά στα αλλαντικά και τούμπαλιν, ώστε να βγαίνει ταυτόχρονα η δουλειά δύο πωλητών, σε συσκευασία ενός. Και σε τιμή ενός, εννοείται: εφτακόσια σαράντα ευρώ μικτά, με το συμπάθειο. Προς το παρόν, γιατί τρέχα γύρευε τι έχει να γίνει και με τον βασικό....

Με πόνο ψυχής- και ελλείψει πλέον επαρκούς ρευστού- εγκατέλειψες τη γκαρσονιέρα που νοίκιαζες και επέστρεψες στους γονείς σου. Με τους γονείς του ζει και ο flexicurity φίλος σου. Οπότε, οι ιδιωτικές σας στιγμές λαμβάνουν πλέον χώρα σε σπίτια φίλων, ή παρκάκια, όπως συνέβαινε στα δεκαοχτώ σας. Ο δευτεροκλασάτος γιάπης που σε επιτηρεί στη δουλειά είναι άκρως απαιτητικός. Η εταιρεία σού προσφέρει το ψωμί που τρως, και για συνεχίσεις να το κερδίζεις πρέπει να δείξεις εμπράκτως τη ευγνωμοσύνη σου. Μην ξεχνάς, άλλωστε, πόσοι θα’ θελαν να βρεθούν στη θέση σου σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς. 

 
Εκτός των άλλων, ο γιάπης ενοχλείται γιατί αποκρούεις εμφατικά το φλερτ του. Κάποια στιγμή θα σου δείξει. Μια λάθος τιμολόγηση, ένα εσφαλμένο χτύπημα στα πλήκτρα της ταμειακής και την έβαψες. Δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίσα, που σου’ λεγε κι το καθίκι ο λυκειάρχης σου.

Σε λένε Άννα, Ελένη, Χριστίνα, Γιάννη, Δημήτρη, Χρήστο. Δουλεύεις σαν είλωτας στον Γαριδόπουλο, τον Φτερόπουλο, τον Φασουλόπουλο, τον Βιγιανόπουλο, τον Κρόκαλη, τον Γαρδινογιάννη. Αυτοί που βρίσκονται ψηλά, προσπαθούν να σε πείσουν πως ό,τι κι αν κάνεις, δεν έχεις στον ήλιο μοίρα. Πρόκειται για ένα αισχρό, κοπρίτικο ψέμα της εξουσίας: ο ίδιος ο ήλιος τους διαψεύδει, θερμαίνοντας ήδη τους δρόμους της Τύνιδας και του Αλγερίου, κι ανυπομονώντας να αφιχθεί λίαν συντόμως και στα δικά σου μέρη. 

Υ.Γ. Στη χιλιοστή πρώτη ληστρική της επίθεση η κυβέρνηση αυξάνει το εισιτήριο στα ΜΜΜ κατά 40%. Δεν προτίθεμαι να αποδεχτώ οικειοθελώς την κλοπή. Από 1ης Φεβρουαρίου θα πληρώνω μισό, και θα αρνούμαι να δώσω τα προσωπικά μου στοιχεία ή να ακολουθήσω τους ελεγκτές.

είναι κείμενο του Νίκου Κουνενή από το "Δρόμο της Αριστεράς"-22.1.2011           Αναδημοσιευση απο το blog καλώδια