Του Γκασμεντ Καπλανι Βαρκελώνη, παραµονές Χριστουγέννων, κάθοµαι σε ένα τραπέζι στην Placa Reial. Κάποτε αυτή εδώ η πλατεία είχεγίνει σαν την Πλατεία Οµονοίας σήµερα. Σε σηµείο που έρχονταν εδώ περίεργοι τουρίστες για να απολαύσουν ένα διεστραµµένο σόου: το πώς τα κλεφτρόνια έκλεβαν τσάντες από τους ανίδεους περαστικούς. Υστερα από σοβαρή δουλειά του δήµου, των κοινωνικών λειτουργών και της Αστυνοµίας το διεστραµµένο «σόου» σταµάτησε. Η πλατεία τώρα είναι ήρεµη και κανονική. Στολισµένη για τις γιορτές αλλά λιτά πολύ, ως αποτέλεσµα της οικονοµικής κρίσης που µαστίζει την Ισπανία.
Στη Βαρκελώνη αυτές τις µέρες ακούς παντού ελληνικά. Η πόλη είναι εδώ και καιρό προτιµητέος προορισµός των ελλήνων τουριστών. ∆ίπλα στο τραπέζι µου κάθεται µια παρέα Ελλήνων.
Σχολιάζουν την πόλη και ιδιαίτερα το γεγονός ότι η Βαρκελώνη είναι πιο φθηνή από την Αθήνα. Πώς τα καταφέρνει άραγε; Οχι η Βαρκελώνη, η Αθήνα.... Οι φωνές των Ελλήνων αναµειγνύονται µε εκείνες µιας παρέας Ισπανών που περνάει εκείνη την στιγµή. Και καθώς λέξεις από τις δυο γλώσσες έρχονται στα αυτιά µου, θυµάµαι πως, όταν ήµουν παιδί, στις ταινίες µπέρδευα τα ελληνικά µε τα ισπανικά. Καθώς µου ήταν και οι δυο γλώσσες άγνωστες, πίστευα ότι ήταν συγγενικές. Χρόνια αργότερα, όταν έµαθα πλέον πολύ καλά τη διαφορά µεταξύ τους, ένας καταλανός φίλος µού είπε κάτι που µε εντυπωσίασε: ότι τα ελληνικά και τα ισπανικά µοιάζουν ως προς τον ρυθµό τους… Ακούγοντας ελληνικές και ισπανικές λέξεις, σκέφτοµαι ξανά το παιδικό µου γλωσσικό µπέρδεµα όταν στο αυτί µου φθάνουν και αλβανικές λέξεις. Στην αρχή νόµιζα ότι ήταν αποτέλεσµα ακουστικής απάτης ή γλωσσικής σύγχυσης. Γυρίζω το κεφάλι και βλέπω µια παρέα εφήβων που έχουν καθίσει κάποια τραπέζια πιο πέρα. Από εκεί έρχονται οι αλβανικές λέξεις. Η παρέα, δύο κορίτσια και τρία αγόρια, είναι φασαριόζικη πολύ.
Ενα από τα αγόρια περιγράφει το πώς ο ισπανός αστυνοµικός στο αεροδρόµιο της Βαρκελώνης εξέταζε το διαβατήριό του πριν του το σφραγίσει. Οι νεαροί πρέπει να είναι από αυτούς που έχουν περάσει τα σύνορα χωρίς βίζα. Εδώ και δυο εβδοµάδες οι αλβανοί πολίτες µπορούν να ταξιδέψουν στην Ευρώπη χωρίς βίζα.
∆ιώχνω τον δισταγµό µου, τους πλησιάζω και πιάνω για λίγο κουβέντα µαζί τους στα αλβανικά. Μου λένε πως είναι πρωτοετείς φοιτητές της Ισπανικής Φιλολογίας στα Τίρανα και έχουν έρθει εδώ σε οργανωµένο ταξίδι από το τµήµα τους. Αύριο θα ταξιδέψουν για Μαδρίτη. Καθώς τους ακούω, η µνήµη µου µε µεταφέρει στο παρελθόν. Τότε που µπέρδευα τα ελληνικά µε τα ισπανικά. Τότε που ζούσα σε ένα παρανοϊκό καθεστώς που σφράγισε τα σύνορα της Αλβανίας. Χιλιάδες άνθρωποι δολοφονήθηκαν ή καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη επειδή προσπάθησαν να τα περάσουν. Η άρση της βίζας δεν θα αλλάξει πολλά στην καθηµερινότητα των ανθρώπων στην Αλβανία. Για να γίνει µια οµαλή χώρα η Αλβανία, χρειάζεται πολλά χρόνια ακόµα. Αλλά ως άνθρωπος που έχω ζήσει τα φονικά σύνορα του ολοκληρωτισµού νιώθω ιδιαίτερη συγκίνηση που έφθασε αυτή η µέρα.
Βλέποντας την παρέα των εφήβων συνειδητοποιώ πώς άλλαξαν τα πράγµατα µέσα σε λίγα χρόνια. Πώς το ανέφικτο γίνεται καµιά φορά εφικτό και η Ιστορία δεν παύει ποτέ να σε εκπλήσσει ευχάριστα… Καλή χρονιά, µε πολλές αντοχές και ευχάριστες εκπλήξεις… Υπάρχουμε….. Συνυπάρχουμε
Στη Βαρκελώνη αυτές τις µέρες ακούς παντού ελληνικά. Η πόλη είναι εδώ και καιρό προτιµητέος προορισµός των ελλήνων τουριστών. ∆ίπλα στο τραπέζι µου κάθεται µια παρέα Ελλήνων.
Σχολιάζουν την πόλη και ιδιαίτερα το γεγονός ότι η Βαρκελώνη είναι πιο φθηνή από την Αθήνα. Πώς τα καταφέρνει άραγε; Οχι η Βαρκελώνη, η Αθήνα.... Οι φωνές των Ελλήνων αναµειγνύονται µε εκείνες µιας παρέας Ισπανών που περνάει εκείνη την στιγµή. Και καθώς λέξεις από τις δυο γλώσσες έρχονται στα αυτιά µου, θυµάµαι πως, όταν ήµουν παιδί, στις ταινίες µπέρδευα τα ελληνικά µε τα ισπανικά. Καθώς µου ήταν και οι δυο γλώσσες άγνωστες, πίστευα ότι ήταν συγγενικές. Χρόνια αργότερα, όταν έµαθα πλέον πολύ καλά τη διαφορά µεταξύ τους, ένας καταλανός φίλος µού είπε κάτι που µε εντυπωσίασε: ότι τα ελληνικά και τα ισπανικά µοιάζουν ως προς τον ρυθµό τους… Ακούγοντας ελληνικές και ισπανικές λέξεις, σκέφτοµαι ξανά το παιδικό µου γλωσσικό µπέρδεµα όταν στο αυτί µου φθάνουν και αλβανικές λέξεις. Στην αρχή νόµιζα ότι ήταν αποτέλεσµα ακουστικής απάτης ή γλωσσικής σύγχυσης. Γυρίζω το κεφάλι και βλέπω µια παρέα εφήβων που έχουν καθίσει κάποια τραπέζια πιο πέρα. Από εκεί έρχονται οι αλβανικές λέξεις. Η παρέα, δύο κορίτσια και τρία αγόρια, είναι φασαριόζικη πολύ.
Ενα από τα αγόρια περιγράφει το πώς ο ισπανός αστυνοµικός στο αεροδρόµιο της Βαρκελώνης εξέταζε το διαβατήριό του πριν του το σφραγίσει. Οι νεαροί πρέπει να είναι από αυτούς που έχουν περάσει τα σύνορα χωρίς βίζα. Εδώ και δυο εβδοµάδες οι αλβανοί πολίτες µπορούν να ταξιδέψουν στην Ευρώπη χωρίς βίζα.
∆ιώχνω τον δισταγµό µου, τους πλησιάζω και πιάνω για λίγο κουβέντα µαζί τους στα αλβανικά. Μου λένε πως είναι πρωτοετείς φοιτητές της Ισπανικής Φιλολογίας στα Τίρανα και έχουν έρθει εδώ σε οργανωµένο ταξίδι από το τµήµα τους. Αύριο θα ταξιδέψουν για Μαδρίτη. Καθώς τους ακούω, η µνήµη µου µε µεταφέρει στο παρελθόν. Τότε που µπέρδευα τα ελληνικά µε τα ισπανικά. Τότε που ζούσα σε ένα παρανοϊκό καθεστώς που σφράγισε τα σύνορα της Αλβανίας. Χιλιάδες άνθρωποι δολοφονήθηκαν ή καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη επειδή προσπάθησαν να τα περάσουν. Η άρση της βίζας δεν θα αλλάξει πολλά στην καθηµερινότητα των ανθρώπων στην Αλβανία. Για να γίνει µια οµαλή χώρα η Αλβανία, χρειάζεται πολλά χρόνια ακόµα. Αλλά ως άνθρωπος που έχω ζήσει τα φονικά σύνορα του ολοκληρωτισµού νιώθω ιδιαίτερη συγκίνηση που έφθασε αυτή η µέρα.
Βλέποντας την παρέα των εφήβων συνειδητοποιώ πώς άλλαξαν τα πράγµατα µέσα σε λίγα χρόνια. Πώς το ανέφικτο γίνεται καµιά φορά εφικτό και η Ιστορία δεν παύει ποτέ να σε εκπλήσσει ευχάριστα… Καλή χρονιά, µε πολλές αντοχές και ευχάριστες εκπλήξεις… Υπάρχουμε….. Συνυπάρχουμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου