Είναι πράγματι σπάνιο ένας τοπικός θρησκευτικός ηγέτης να ασχολείται με το θέμα των ζώων... Αν αναλογιστείτε, δε, πόσοι δήθεν πιστοί μετά τις μετάνοιες και το σταυροκόπημα, πάνε και πετάνε φόλες στα «βρώμικα και άχρηστα αδέσποτα», τότε καταλαβαίνετε ότι ο λόγος του μητροπολίτη είναι πολύτιμος και ας υποθέσουμε ότι για κάποιους μπορεί να είναι και καθοριστικός.
Η Αλίκη Μακρυγιώργου, πρόεδρος του Σωματείου Ζωόφιλων Λευκάδας, εξηγεί στη zougla.gr « Ευχαριστούμε τον μητροπολίτη Θεόφιλο για την ευαισθησία και το ενδιαφέρον που επέδειξε αλλά και για την άμεση ανταπόκρισή του, με σκοπό την ενημέρωση του κόσμου για την στάση της εκκλησίας απέναντι στα ζώα και για τον περιορισμό της καθημερινής βίας και των σκηνών φρίκης που αντιμετωπίζουμε»....
Το μήνυμα του μητροπολίτη Λευκάδας και Ιθάκης είναι το ακόλουθο: ...
“Μετά πολλής χαράς ανταποκρίνομαι στην έκκληση του Σωματείου Σας για την συμμετοχή και της τοπικής Εκκλησίας στην ευαισθητοποίηση των αδελφών μας πάνω στο σημαντικότατο ζήτημα της προστασίας της πανίδος, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων (4 Οκτωβρίου).
Είναι διαπιστωμένο πως ο άνθρωπος σήμερα, εποχή «των τελείων μέσων και των συγκεχυμένων σκοπών» (Αϊνστάιν), διέρχεται κρίση πολύπλευρα δυναμική και βαθειά. Κατήντησε ένας περίεργος και ανήσυχος «νυχτοφύλακας», έτοιμος να επιτεθεί στον όποιον «άλλον» δίπλα του, αφού η αβεβαιότητα και η αγωνία τού αυξάνουν την ανασφάλεια και τον οδηγούν σε πνικτικά και πνιγηρά αδιέξοδα.
Ελάχιστα ενδιαφέρεται για την πνευματική του τροφοδοσία. Στράγγιξαν οι καρδιές, αφού δεν επικοινωνούν με τον Ουρανό και οι ψυχές -αφυδατωμένες από το οξυγόνο της αγάπης και την πνοή της ελπίδος, στερημένες της αληθινής τροφής, που είναι ο λόγος του Χριστού και η μυστηριακή ζωή- αδιάκοπα χάνει αγώνες και κερδίζει αγωνίες. Δεν ζει, αλλά επιβιώνει.
Το αποτέλεσμα είναι οδυνηρό. Ο αχαλίνωτος αισθησιασμός και το ανεξέλεγκτο κυνήγι της ύλης ρυθμίζουν και καθορίζουν τη ζωή του. Κάθε δημιουργική του πνοή εκφράζει την ατομική του αγωνία να πετύχει στον στίβο της καθημερινότητος· να αυτολιβανίζεται· να αναπτύξει την οικονομική του επιφάνεια· να αδιαφορεί για το περιβάλλον, το «όμορφο αυτό περιβολάκι του Θεού» (Φ. Κόντογλου) και να πολεμά ό,τι βρίσκεται πέρα από τον ατομισμό του, έστω και αν είναι κι αυτό δημιούργημα των δακτύλων της Θείας Αγάπης.
Γι’ αυτό η αύξηση των εγκληματικών πράξεων. Γι’ αυτό οι φονικοί πόλεμοι. Γι’ αυτό η βαριά υποτίμηση του ήθους και η πολύμορφη, έντονα αδηφάγος, ανασφάλεια. Ανάδελφες οι περισσότερες καρδιές των ανθρώπων. Άφιλες οι ψυχές, βασανίζονται μέσα στην άγρια δίνη των πληθωρικών παθών και των φθοροποιών λαθών.
Κι ακόμη! Εκφράζονται επιθετικά και εχθρικά απέναντι στα ζώα. Στα αθώα αυτά δημιουργήματα του Θεού. Πολλά τα παραδείγματα των ημερών μας, όπου ο «φύλακας» και «προστάτης» των ζώων άνθρωπος γίνεται αδίστακτος κυνηγός και ασυγκίνητος δολοφόνος τους.
Και ενώ θα έπρεπε να συμπορεύεται ήσυχα και να συνεργάζεται αρμονικά, με ευκολία που εκπλήσσει· με πείσμα που προβληματίζει· με κακότητα που φωτογραφίζει την ποιότητα και το βάθος της ασθένειάς του, τα κακοποιεί ή, με απίθανης μορφής ελαφρότητα, τα δηλητηριάζει και εν ψυχρώ τα σκοτώνει.
Να θυμηθούμε το πλήθος των Αγίων, που αρμονικά συμβίωνε και ειρηνικά συνοδοιπορούσε με κάποιο ζώο. Ο γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης είχε συντροφιά και συνεργάτες του στο ταπεινό του κελί μια οχιά και έναν ποντικό, φίλους του πιστούς και συνοδοιπόρους στη μοναχική του οδοιπορία. Ζώντας ο ίδιος ο Όσιος γέροντας και όλοι οι Άγιοι μέσα στην μεταμορφωτική πνοή της Χάριτος του Θεού, ανέπνεαν τον αέρα της αγιότητος και τα άλογα ζώα, που συντηρούσαν δίπλα τους και βημάτιζαν μαζί.
Εμείς όμως τι κάνουμε; Απομακρυσμένοι από την Χάρη του Θεού, εύκολα οδηγούμαστε σε πράξεις και πρακτικές που πληγώνουν, ταλαιπωρούν, δηλητηριάζουν, σκοτώνουν τα άλογα αυτά, αλλά τόσο συμπαθή, δημιουργήματα του Θεού. Εύκολα ρίχνουμε «φόλες» και τα σκορπίζουμε ξέπνοα στους δρόμους και στα χωράφια. Έτσι ασεβούμε απέναντι στο θείο καταπίστευμα. Πληγώνουμε τη δημιουργία. Βλασφημούμε απέναντι στον Δημιουργό. Κινούμαστε απέναντι και μακριά από την Χάρη του Θεού και την ολοφώτεινη μαρτυρία των Αγίων μας.
Αν σύμφωνα με την έγκυρη θεολογική σκέψη του Σεβ. Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννου, το γενικότερο οικολογικό πρόβλημα των ημερών μας «είναι ένα πρόβλημα που δεν έχει να κάνει απλά με την ποιότητα της ζωής, αλλά με αυτή καθεαυτή τη ζωή της ανθρωπότητος και ίσως της δημιουργίας ολόκληρης», η στάση κάθε πιστού και λογικού ανθρώπου απέναντι στα ζώα, τους επιστηθίους φίλους, φανερώνει το ήθος και τη γενικότερη συγκρότηση του καθενός μας ως ολοκληρωμένης προσωπικότητος.
Όμως, αδελφοί μου! Με υπεύθυνο λόγο παρατηρεί ο Χέρμαν Έσσε, πως «ο Θεός δεν μας στέλνει την απελπισία για να μας σκοτώσει, μας τη στέλνει για να αφυπνίσει μέσα μας τη νέα ζωή». Ας συνέλθουμε από τον κατήφορο της ντροπής. Είναι καιρός να δεχθούμε τα ζώα ως δημιουργήματα του Θεού και να φροντίζουμε ιδιαίτερα γι’ αυτά. Είναι οι πιστοί συνοδοιπόροι και –γιατί όχι;- συνεργάτες μας.
Κάθε στάση αποδοχής τους αποδεικνύει την καθαρότητα της Πίστης μας στη σημασία και την αξία της Θείας Δημιουργίας και τον σεβασμό μας προς το Δημιουργό”. Zougla
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου