Μικρό Ευρωπαϊκό Ημερολόγιο

Απόσπασμα απο ''Μικρό Ευρωπαϊκό Ημερολόγιο''του Γκασμεντ Καπλανι   ......Την άλλη μέρα παίρνω το τρένο για τα Βέλγο-Ολλανδικά σύνορα. Για να επισκεφθώ ξανά το Baarle Hertog/Nassau. Αυτή τη μοναδική πολίχνη στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, μοιρασμένη ανάμεσα στο Βέλγιο και την Ολλανδία, όπου τα σύνορα διασχίζουν τα σπίτια, τα πάρκα, τα γκαράζ, τα σουπερμάρκετ. Αυτή την τρελή πολίχνη όπου οι κάτοικοι κάνουν συνέχεια μεικτούς γάμους, αλλάζουν εθνική ταυτότητα με την ίδια ευκολία που αλλάζει κανείς ανταλλακτικά στα αυτοκίνητα, αλλά ταυτόχρονα έχουν και ισχυρή αίσθηση της ξεχωριστής τοπικής τους ταυτότητας. Εδώ τα σύνορα είναι κάτι λωρίδες χαραγμένες με λευκά σταυρουδάκια, που νομίζεις ότι έχουν φτιαχτεί για να διακοσμήσουν τα πεζοδρόμια και τους δρόμους. Αριστερά και δεξιά των διακοσμητικών λωρίδων γράφει το όνομα του κράτους όπου πατάει το πόδι σου εκεί τη στιγμή: ΝL (Ολλανδία) και Β (Βέλγιο). Μπαίνεις στο σούπερ μάρκετ, ψωνίζεις στο Βέλγιο και πληρώνεις στο ταμείο, το οποίο βρίσκεται στην Ολλανδία..... Μπαίνεις σε κάποια μπιραρία, παραγγέλνεις στη σερβιτόρα που βρίσκεται στην Ολλανδία και εσύ κάθεσαι στο Βέλγιο. Βρίσκεται στο σπίτι σου, μαγειρεύεις το φαγητό στην κουζίνα, η οποία βρίσκεται στην Ολλανδία, και το τρως στο καθιστικό σου στο Βέλγιο. Και το αντίστροφο. Εάν ρωτήσεις σε ποιο κράτος ανήκει το σπίτι θα σου απαντήσουν: «ανάλογα με το πού βρίσκεται η κεντρική είσοδος». Εάν βρίσκεται στην Ολλανδία, ανήκει στην Ολλανδία. Εάν βρίσκεται στο Βέλγιο ανήκει στο Βέλγιο. Μερικές φορές, όταν κάποιος ιδιοκτήτης - για λόγους φορολογίας συνήθως - θέλει να αλλάξει κράτος η κατοικία του, τότε μεταφέρει την κεντρική είσοδο από το ένα κράτος στο άλλο. Να είναι άραγε αυτό το μέρος μια ιδανική μικρογραφία της Ευρώπης του μέλλοντος;

Αλλά ακόμα και σε αυτή την πολίχνη, όπου τα ορατά σύνορα μοιάζουν πλέον με παιδικό παιχνίδι, ανακαλύπτεις τα αόρατα σύνορα. Εάν μιλήσεις γαλλικά, παραδείγματος χάριν. Θα δεις ότι κάποιοι από τους Φλαμανδούς Βέλγους σε κοιτάνε στραβά. Και τότε θυμάσαι ότι η χώρα όπου εδρεύει η Πρωτεύουσα της Ευρώπης είναι στα όρια της διάλυσης. Οι Φλαμανδοί δεν θέλουν πια να ζουν μαζί με τους Γαλλόφωνους. Ανατρέποντας έτσι τη θεωρία που λέει ότι η φτώχεια φέρνει γκρίνια. Εδώ, στο Βέλγιο, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Όσο πιο πολύ ευημερούσαν οι Βέλγοι τόσο πιο πολύ ήθελαν να ζουν χώρια. Βέβαια, εάν ήταν Βαλκάνιοι, τώρα θα είχαν αλληλοσπαραχτεί για τα καλά. Ενώ εδώ οι αποσχιστές διαδηλώνουν καμιά φορά με ποδηλατοδρομίες. Όχι επειδή είναι πιο πολιτισμένοι από μας τους Βαλκάνιους. Τέτοιοι εθνικισμοί είναι ακόμα πιο τρελοί από τους Βαλκανικούς. Απλά επειδή ξέρουν πολύ καλά ότι έχουν πολλά να χάσουν εάν βγάζουν με βία τα μάτια τους.

Σε κάθε περίπτωση, παρόλο που η χώρα βρίσκεται στα όρια της διάλυσης, εδώ όλα λειτουργούν ρολόι (τουλάχιστον για το μάτι ενός ανθρώπου σαν και μένα που έρχεται από την Ελλάδα). Τα λεωφορεία, τα πανεπιστήμια, οι δημόσιες υπηρεσίες, τα συνεργεία των Δήμων, τα γραφεία των ανέργων. Πως τα καταφέρουν να μην έχουν καν κυβέρνηση και την ίδια στιγμή να μην υπάρχει ακυβερνησία και χάος; Πως μπορούμε, άραγε και εμείς να μάθουμε αυτό το «κόλπο»;            διαβαστε  ολόκληρο το κείμενο στο Υπάρχουμε….. Συνυπάρχουμε