Ήταν ακόμα το 350 προ χριστιανικής χρονολόγησης (αυτό που συμβατικά λέμε προ Χριστού) όταν ο Αριστοτέλης παρατηρούσε με θαυμασμό και σεβασμό τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των Δελφινιών και κατέγραφε την στοργική σχέση που αναπτύσσουν με τα παιδιά τους, όσο και την συνείδηση φιλίας και αλληλεγγύης που χαρακτηρίζει τα μέλη της κοινωνίας τους. Σημειώνει ο Αριστοτέλης, πως οι ψαράδες, αν έπιαναν κάποιο Δελφίνι κατά λάθος στα δίχτυα τους, αμέσως το άφηναν ελεύθερο.
Μα και στον Όμηρο θα συναντήσουμε τον Θεό Απόλλωνα να τιμά αυτό το πλάσμα παίρνοντας τη μορφή του για να γίνει ο Απόλλων Δελφίνους.
Έτσι μεταμορφωμένος ο Θεός, φτάνει στο επίνειο της Κίρρας και ιδρύει το Ιερό των Δελφών.
Οι Δελφοί, ο «ομφαλός» του τότε κόσμου, πήραν το όνομά τους από την λέξη Δέλφις- Δελφίνι , με τη μεσολάβηση του Απόλλωνα, για να τιμηθεί αυτό το σπουδαίο όν , που ήταν τότε συνοδός, αρωγός και φίλος Θεών και ανθρώπων...
.
.
Αν κάποιος θελήσει να βυθιστεί στην ελληνική μυθολογία, που είναι γεμάτη δροσιά, ίσκιους και φως θα βρει ιστορίες πολλές και θαυμαστές που έχουν στο κέντρο τους τα Δελφίνια.
Καλό θα είναι όμως, καθώς θα κάνει αυτό το ταξίδι, να θυμάται πως η μυθολογία δεν είναι ένα απλό παραμύθι ή ένα αποκύημα ζωηρής φαντασίας, αλλά, ένα τεράστιο συμβολικό οικοδόμημα, στο οποίο ο σεβασμός για τη Φύση και τα δημιουργήματά της είναι ξέχειλος.
Κατά τον Πλούταρχο, στα Δελφίνια, δόθηκαν οι χάρες εκείνες που ο κάθε Φιλόσοφος αναζητά, δηλαδή η απόλυτη ανιδιοτέλεια και η χωρίς όρους φιλότητα.
Και ήταν ο Πλίνιος, στην Φυσική Ιστορία του, που περιγράφει πως τα Δελφίνια αγαπούν τη μουσική όταν αυτή είναι πλούσια σε αρμονίες.
Όμως, στα πρώτα χριστιανικά χρόνια ο ποιητής Οππιανός μοιάζει να είναι ο πρώτος που εντοπίζει τις αλλαγές στην συμπεριφορά των ανθρώπων και ανήσυχα επισημαίνει:
«Το κυνήγι των Δελφινιών είναι ανήθικο και όποιος βλάβη διαπράξει σε αυτά, κοντά του πια δεν θα μπορεί να φέρει τους Θεούς και τα χέρια του θα μολύνουν όσους μοιράζονται την ίδια στέγη μαζί του».
Είναι κάπου εκεί, που η προτροπή «πληρώσατε την γην και κατακυριεύσατε αυτής και άρχετε των ιχθύων τής θαλάσσης και των πετεινών του ουρανού και πάντων των κτηνών και πάσης της γης και πάντων των ερπετών των ερπόντων επί της γης» εκτρέπει αργά αλλά σταθερά τους ανθρώπους από την φυσιολογική τους εξέλιξη και τους κάνει από συμμέτοχους στη Φυσική Τάξη σε επίδοξα «αφεντικά» και «κύριους» της πλάσης.
Τότε είναι, που οι άνθρωποι, εμείς, αρχίζουμε να πιστεύουμε πως είμαστε οι «εκλεκτοί της δημιουργίας» και πως ένας δημιουργός τα έκανε όλα και έβαλε εμάς στο κέντρο για να τα διαφεντεύουμε. Η απαρχή της Ύβρεως.
Τα αποτελέσματα της, τα «καμαρώνουμε» τώρα όλοι γύρω μας, παντού στη γη.
Αλλά, μυαλό ακόμα δεν έχουμε βάλει και παρόλο που ήδη πληρώνουμε πανάκριβα αυτή την ύβρη, βρισκόμαστε ακόμα στον πρόλογο του τι μέλλει γενέσθαι.
Αυτά σκεφτόμουν τις προηγούμενες μέρες, καθώς διάβαζα πως στην Ιαπωνία ξεκίνησε και πάλι το ετήσιο κυνήγι των Δελφινιών.
Ένα κυνήγι που δεν έχει ούτε μια τυπική συγγένεια με τον θεωρητικό κώδικα τιμής του κυνηγιού που επιβάλλει –θεωρητικά πάντα- την ιδιαίτερη σχέση μεταξύ κυνηγού, θηράματος και φύσης.
Πρόκειται για μία χυδαία και θρασύδειλη πράξη ενέδρας, καθώς οι «ψαράδες» εγκλωβίζουν κάποιες χιλιάδες Δελφινιών σε έναν κλειστό όρμο (Taiji), ξεδιαλέγουν μια δεκαριά «τυχερά» που θα επιβιώσουν, για να διασκεδάζουν τους τουρίστες με τα παγωτά και τα χάμπουργκερ στα ανά τον κόσμο ενυδρεία. Τα υπόλοιπα, σφαγιάζονται.
Ο συνειρμός πηγαίνει στις αιχμαλωσίες και εκτελέσεις των ηττημένων στους πολέμους και την επιλογή των πιο «δυνατών» για να γίνουν μονομάχοι στις αρένες του ρωμαϊκού life style.
2.000 χρόνια μετά, δεν έχουμε αλλάξει διόλου.
Και αν εξαιρεθούν τα φωτεινά σπαράγματα της ιστορίας , τις περιόδους εκείνες που οι άνθρωποι πάλεψαν να διαρρήξουν το σκοτάδι, όπως με τη Γαλλική Επανάσταση και τον Διαφωτισμό, κατά τα άλλα επιστρέφουμε απελπιστικά στο ίδιο σημείο.
Στην απόλυτη βαρβαρότητα.
Το κυνήγι του Δελφινιού στον 21ο αιώνα είναι η διαιώνιση της ύβρεως.
Συμβολικά, κλείνει μέσα της αυτή η απεχθής μαζική δολοφονία όλο το φορτίο, της για αιώνες συντελούμενης ανθρώπινης παρακμής.
Μια παρακμή που κορυφώνεται όταν στις τόσο βεβαρυμμένες μέρες μας, κάποιοι, τρίβουν τα χέρια τους ενθουσιασμένοι καθώς οι αρχαίοι πάγοι λιώνουν και αποκολλώνται τεράστιες παγονησίδες.
Όπως, αυτή πρόσφατα στην Αρκτική που έχει μέγεθος 4 φορές το Μανχάταν.
Και τρίβουν τα χέρια τους, γιατί έτσι ανοίγει ο δρόμος για τα τρυπάνια που θα στοχεύσουν στα εκεί απείραχτα κοιτάσματα πετρελαίου, ενώ ο κόλπος του Μεξικού πεθαίνει από την ασύλληπτη διαρροή που όλοι γνωρίζουμε.
Και τρίβουν τα χέρια τους, γιατί έτσι ανοίγει ο δρόμος για τα τρυπάνια που θα στοχεύσουν στα εκεί απείραχτα κοιτάσματα πετρελαίου, ενώ ο κόλπος του Μεξικού πεθαίνει από την ασύλληπτη διαρροή που όλοι γνωρίζουμε.
Φέτος, ζήσαμε το πιο καταστροφικό καλοκαίρι. Όχι, δεν μιλάω για την Κύπρο, κάποτε θα πρέπει να καταλάβουμε πως η Κύπρος είναι κομμάτι του κόσμου και όχι οικόπεδο των λίγων σε άλλο γαλαξία.
Φέτος, είδαμε τον πρωτοφανή ρωσικό καύσωνα να αφήνει πίσω του δεκάδες νεκρούς και τη Μόσχα πνιγμένη στα αέρια με τους Μοσχοβίτες να κυκλοφορούν με μάσκες.
Φέτος, είδαμε πρωτοφανείς πλημμύρες σε πολλές περιοχές του κόσμου με αιχμή το Πακιστάν στο οποίο η γεωγραφία άλλαξε δραματικά.
Φέτος, μέσα σε δυόμιση περίπου μήνες, ο αριθμός των Προσφύγων λόγω Κλιματικών Καταστροφών ξεπέρασε τα 30.000.000, νούμερο που είχε πρόπερσι προβλεφτεί από την Παγκόσμια Διακυβερνητική των Επιστημόνων για την περίοδο 2015-2020.
Φέτος, παράλληλα, ζούμε το ξεθεμελίωμα των βασικών δικαιωμάτων των ανθρώπων στην εργασία και την ασφάλεια, στην ίδια τη ζωή.
Φέτος, περισσότερο από ποτέ στα τελευταία 40-50 χρόνια, η ανασφάλεια, ο ζόφος, η αβεβαιότητα, κυριεύουν με τεράστιο άγχος εκατομμύρια ανθρώπους στην Ευρώπη, ενώ η ανάκαμψη (των αριθμών;) στις Ηνωμένες Πολιτείες τρεκλίζει χωρίς να αποκτά σταθερό ρυθμό.
Φέτος, αρχίζει και εξαπλώνεται σαν σιγανός ψίθυρος όλο και πολύ, μια αίσθηση πως «ακόμα δεν έχουμε δει τα χειρότερα» και πως «όλα όσα ξέραμε τελείωσαν πια, κάτι θα γίνει όπου νάναι». Κάτι, για το οποίο κανείς δεν ξέρει τίποτα, παρά μόνο πως θα είναι συνταρακτικά δραστικό ώστε να τοποθετήσει τον κόσμο σε άλλα θεμέλια.
Ίσως, είναι ένα «Μεγάλο Γεγονός» από αυτά που αλλάζουν τον ρουν της Ιστορίας και θα καθορίσει την πορεία του υπόλοιπου 21ου αιώνα.
Αυτό τουλάχιστον, ισχυρίζεται ο διακεκριμένος καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ Νίκολας Μπόιλ, τοποθετώντας μάλιστα τις προβλέψεις του στα μέσα της δεκαετίας που διανύουμε.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είναι μόνο ο κος Μπόιλ. Είναι αρκετοί ακαδημαϊκοί που έχουν κάνει λίγο πολύ την ίδια ανάλυση και θεωρούν πως το «σύστημα» ως έχει τέλειωσε, άρα είναι ώριμες πια οι συνθήκες για μια πλήρη ανατροπή. Πως θα γίνει αυτό;
Κανείς δεν λέει. Άλλοι συνομωσιολογούν, άλλοι μιλάνε για πλήρη εκτροχιασμό στη ρήξη Ιράν-Ισραήλ και όλων των εμπλεκομένων, άλλοι γράφουν για ένα νέο 9/11 παγκόσμιας εμβέλειας και, άλλοι στηρίζονται σε τελείως απτές πραγματικότητες που εξελίσσονται με τη μορφή χιονοστιβάδας.
Υπάρχει ένα τρίπτυχο καθοριστικών Πλανητικών ζητημάτων:
Περιβάλλον- Πολιτισμός- Φτώχεια.
Περιβάλλον- Πολιτισμός- Φτώχεια.
Και τα ιεραρχώ με αυτή σειρά ξεκινώντας από το τέλος:
Φτώχεια δεν μπορεί να υπάρξει σε μία πραγματικά Πολιτισμένη Κοινωνία.
Πολιτισμός ΔΕΝ μπορεί να αναπτυχθεί σε ένα κατεστραμμένο Περιβάλλον που οδηγεί αξιωματικά τους πληθυσμούς στην εξαθλίωση και τη μετανάστευση.
Φτώχεια δεν μπορεί να υπάρξει σε μία πραγματικά Πολιτισμένη Κοινωνία.
Πολιτισμός ΔΕΝ μπορεί να αναπτυχθεί σε ένα κατεστραμμένο Περιβάλλον που οδηγεί αξιωματικά τους πληθυσμούς στην εξαθλίωση και τη μετανάστευση.
Το Περιβάλλον και η Φτώχεια είναι τα κατ’ εξοχήν παγκοσμιοποιημένα προβλήματα. Στην σημερινή τους μορφή, κονιορτοποιούν κάθε έννοια συνόρων και εθνικών κρατών ενώ η πορεία τους είναι εκρηκτική και μη αναστρέψιμη στις παρούσες συνθήκες.
Έχοντας ξεκινήσει αυτούς τους συλλογισμούς από το έγκλημα κατά των Δελφινιών, καταλήγω πως η αυγή μιας Παγκόσμιας Διακυβέρνησης δεν απέχει και πολύ.
Ίσως είναι ζήτημα 5-10 χρόνων μόνο.
Ίσως είναι ζήτημα 5-10 χρόνων μόνο.
Έγραψα «αυγή» πιο πριν. Δεν ξέρω αν θα είναι ξημέρωμα, ή βύθιση στην ακόμα πιο πυκνή νύχτα. Η ιστορία, έχει ένα δικό της ρολόι, που μετράει σε διαφορετικό χρόνο από τον δικό μου και τον δικό σου.
Αφιερώνω το κείμενο στη μνήμη εκείνου του Δελφινιού, που πριν από λίγα χρόνια αυτοκτόνησε μέσα σε ενυδρείο-αρένα μετά από την πολύμηνη αγωνιώδη αναζήτηση της συντρόφου του που είχε εγκλωβιστεί και σφαγιαστεί στο Taiji της Ιαπωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου