Tου Σταύρου Θεοδωράκη Οι κυριακάτικες εφημερίδες για δύο πράγματα ήταν σίγουρες. Ότι ο Παπανδρέου θέλει για Δήμαρχο Αθηναίων την Γεννηματά, ενώ παράλληλα δεν θέλει για Δήμαρχο Θεσσαλονίκης τον Μπουτάρη. Το τι είπε τελικά ο Παπανδρέου, το μάθατε. Καμίνης στην Αθήνα – Μπουτάρης στην Θεσσαλονίκη. Η τομή δεν είναι μικρή. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επέλεξε για τους δύο μεγαλύτερους δήμους της χώρας, πρόσωπα που δεν είναι αρεστά στο βαθύ κράτος του ΠΑΣΟΚ. Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που ο Γιώργος Παπανδρέου αιφνιδιάζει, επιλέγοντας πρόσωπα εκτός κομματικών μηχανισμών, είναι όμως ίσως η πρώτη φορά που στηρίζει πρόσωπα που δεν τα συνιστούν ούτε οι κομματικοί του στρατηγοί ούτε τα φιλικά του ΜΜΕ. Τις τελευταίες ημέρες ιδιαίτερα, όλοι προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι στον Δήμο, στην Περιφέρεια, οπουδήποτε τέλος πάντων, δεν έχει άλλη λύση από τη Φώφη Γεννηματά.
Επιστροφή στο παρελθόν δηλαδή, τότε που η Φώφη πολεμούσε για μια Νομαρχία… Είναι η ίδια συντηρητική νοοτροπία που θέλει στον Συνασπισμό υποψήφιο (ξανά!) τον Μανώλη Γλέζο ή τον Αλέκο Αλαβάνο και στην Δεξιά υποψήφιο (ξανά!) τον Δημήτρη Αβραμόπουλο! Και όταν ακούστηκε από την Δημοκρατική Αριστερά το όνομα του Καμίνη, άρχισαν οι αλχημείες. «Καλός είναι αλλά είναι νέος και δεν έχει αναγνωρισιμότητα». Για τον Μπουτάρη (που έχει αναγνωρισιμότητα) έλεγαν «καλός είναι αλλά δεν είναι νέος». Το βασικό όπλο όλων αυτών που πολεμούν την ανανέωση - της Βουλής και τώρα της τοπικής αυτοδιοίκησης - είναι βέβαια οι δημοσκοπήσεις....
Μόλις εμφανισθεί ένα νέο πρόσωπο θέτουν το ερώτημα: Θέλετε τον παλιό σας γνωστό ή τον άγνωστο νέο; Ο γνωστός παίρνει 30% - ο νέος παίρνει 10% - το 60% δεν απαντά και τα δημοσιεύματα την επόμενη μέρα «αποκαλύπτουν» ότι μόνο το 10% του κόσμου θέλει τον άγνωστο νέο, οπότε καλύτερα να τον ξεχάσουμε. Αν όμως την πολιτική την χάραζαν οι δημοσκοπήσεις, τότε δεν θα είχαμε ανάγκη τους πολιτικούς. Άλλωστε, αν το καλοσκεφθείτε, η υπακοή σε αυτές τις «πλειοψηφίες» μας έφερε εδώ που μας έφερε. Στο χείλος του γκρεμού. Εξηγούμαι. Πολλές από τις καταστροφικές πολιτικές είχαν ως άλλοθι την λαϊκή τους απήχηση. Από το «Τσοβόλα δώστα όλα» του Ανδρέα μέχρι την θρησκόληπτη συμπεριφορά του Καραμανλή (στην αρχή υπογράφοντας το δημοψήφισμα του Χριστόδουλου για τις ταυτότητες και στην συνέχεια αγκαλιάζοντας τον Εφραίμ).
Επιστρέφω όμως στις υποψηφιότητες Καμίνη και Μπουτάρη. Ο Γιώργος Καμίνης ως συνήγορος του πολίτη - θεσμός που εγκαινίασε πετυχημένα ο ευρωπαίος σήμερα Διαμεσολαβητής Νικηφόρος Διαμαντούρος– γνωρίζει πολύ καλά ότι τα προβλήματα των πολιτών οφείλονται στην διαφθορά της εξουσίας και στις γραφειοκρατικές, κομματικές εν πολλοίς, δομές του κράτους. Ο Γιάννης Μπουτάρης έχει συγκρουστεί από νωρίς με το κομματικό μας σύστημα. Μόνος εναντίων όλων κατάφερε το 2006 να πάρει το 16% των Θεσσαλονικέων. Τώρα την υποψηφιότητα του είναι υποχρεωμένο να την στηρίξει το όλον ΠΑΣΟΚ. Το σίγουρο είναι ότι αρκετοί πράσινοι στρατηγοί δεν θα ριχθούν στην μάχη. Ούτε στην Θεσσαλονίκη, ούτε στην Αθήνα. Κάποιοι θα σαμποτάρουν κιόλας τους δύο υποψηφίους επιδιώκοντας μια επιστροφή του Γιώργου στην κομματική νομιμότητα (να εγκαταλείψει επιτέλους την συνήθεια να κοιτάζει στην κοινωνία, να πειραματίζεται έστω). Ο εφιάλτης τους θα είναι o Καμίνης και ο Μπουτάρης να πάνε καλά… Palmografos.com
Επιστροφή στο παρελθόν δηλαδή, τότε που η Φώφη πολεμούσε για μια Νομαρχία… Είναι η ίδια συντηρητική νοοτροπία που θέλει στον Συνασπισμό υποψήφιο (ξανά!) τον Μανώλη Γλέζο ή τον Αλέκο Αλαβάνο και στην Δεξιά υποψήφιο (ξανά!) τον Δημήτρη Αβραμόπουλο! Και όταν ακούστηκε από την Δημοκρατική Αριστερά το όνομα του Καμίνη, άρχισαν οι αλχημείες. «Καλός είναι αλλά είναι νέος και δεν έχει αναγνωρισιμότητα». Για τον Μπουτάρη (που έχει αναγνωρισιμότητα) έλεγαν «καλός είναι αλλά δεν είναι νέος». Το βασικό όπλο όλων αυτών που πολεμούν την ανανέωση - της Βουλής και τώρα της τοπικής αυτοδιοίκησης - είναι βέβαια οι δημοσκοπήσεις....
Μόλις εμφανισθεί ένα νέο πρόσωπο θέτουν το ερώτημα: Θέλετε τον παλιό σας γνωστό ή τον άγνωστο νέο; Ο γνωστός παίρνει 30% - ο νέος παίρνει 10% - το 60% δεν απαντά και τα δημοσιεύματα την επόμενη μέρα «αποκαλύπτουν» ότι μόνο το 10% του κόσμου θέλει τον άγνωστο νέο, οπότε καλύτερα να τον ξεχάσουμε. Αν όμως την πολιτική την χάραζαν οι δημοσκοπήσεις, τότε δεν θα είχαμε ανάγκη τους πολιτικούς. Άλλωστε, αν το καλοσκεφθείτε, η υπακοή σε αυτές τις «πλειοψηφίες» μας έφερε εδώ που μας έφερε. Στο χείλος του γκρεμού. Εξηγούμαι. Πολλές από τις καταστροφικές πολιτικές είχαν ως άλλοθι την λαϊκή τους απήχηση. Από το «Τσοβόλα δώστα όλα» του Ανδρέα μέχρι την θρησκόληπτη συμπεριφορά του Καραμανλή (στην αρχή υπογράφοντας το δημοψήφισμα του Χριστόδουλου για τις ταυτότητες και στην συνέχεια αγκαλιάζοντας τον Εφραίμ).
Επιστρέφω όμως στις υποψηφιότητες Καμίνη και Μπουτάρη. Ο Γιώργος Καμίνης ως συνήγορος του πολίτη - θεσμός που εγκαινίασε πετυχημένα ο ευρωπαίος σήμερα Διαμεσολαβητής Νικηφόρος Διαμαντούρος– γνωρίζει πολύ καλά ότι τα προβλήματα των πολιτών οφείλονται στην διαφθορά της εξουσίας και στις γραφειοκρατικές, κομματικές εν πολλοίς, δομές του κράτους. Ο Γιάννης Μπουτάρης έχει συγκρουστεί από νωρίς με το κομματικό μας σύστημα. Μόνος εναντίων όλων κατάφερε το 2006 να πάρει το 16% των Θεσσαλονικέων. Τώρα την υποψηφιότητα του είναι υποχρεωμένο να την στηρίξει το όλον ΠΑΣΟΚ. Το σίγουρο είναι ότι αρκετοί πράσινοι στρατηγοί δεν θα ριχθούν στην μάχη. Ούτε στην Θεσσαλονίκη, ούτε στην Αθήνα. Κάποιοι θα σαμποτάρουν κιόλας τους δύο υποψηφίους επιδιώκοντας μια επιστροφή του Γιώργου στην κομματική νομιμότητα (να εγκαταλείψει επιτέλους την συνήθεια να κοιτάζει στην κοινωνία, να πειραματίζεται έστω). Ο εφιάλτης τους θα είναι o Καμίνης και ο Μπουτάρης να πάνε καλά… Palmografos.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου