Του ΓΚΑΖΜΕΝΤ ΚΑΠΛΑΝΙ
Τη Λίνα τη γνώρισα πριν από τρία χρόνια στο κομμωτήριο της γειτονιάς. Δούλευε στη μαύρη. Δεν είχε χαρτιά. Το πραγματικό της όνομα δεν το έμαθα ποτέ. Δεν τη ρώτησα άλλωστε. Η Λίνα ήταν από τη Βαγδάτη.«Χριστιανή από τη Βαγδάτη», μου είπε όταν συστηθήκαμε.
Τόνισε το «χριστιανή» σαν συνθηματικό που θα της επέτρεπε να περάσει στην άλλη πλευρά, στην καλή πλευρά. Μιλούσε καλά ελληνικά, με εκείνη τη χαρακτηριστική προφορά των Αράβων που κάνει το «χ» να μοιάζει με αναστεναγμό ή προσευχή...
Ηταν όμορφη. Ισως λόγω του χώρου όπου την έβλεπα, το κομμωτήριο, μου έμοιαζε με την Αννα Γκαλιένα στην ταινία «Ο εραστής της κομμώτριας». Είχε έναν αρραβωνιαστικό, ο οποίος στο κομμωτήριο ήταν γνωστός ως Μιχάλης και δεν έμοιαζε στον Ζαν Ροσφόρ. Το αληθινό όνομά του πρέπει να ήταν Ταρίκ (έτσι είχα μάθει). Από το Ιράκ και εκείνος, από τη Βαγδάτη, χριστιανός και αυτός....
Ηταν συνήθως σιωπηλός και με ένα μόνιμο χαμόγελο να κρέμεται από τα χείλη του. Είχε πρόσωπο χαμογελαστό και βλέμμα θλιμμένο. Εφερνε τη Λίνα στο κομμωτήριο και την έπαιρνε κάθε φορά όταν σχολούσε. Φαίνονταν οι δυο τους, κυριολεκτικά, κολλημένοι ο ένας στον άλλον. Ηταν και οι δύο είκοσι πέντε χρονών. Στην Ελλάδα παρέμειναν με το λεγόμενο «ροζ χαρτάκι», το οποίο δίνουν στους αιτούντες άσυλο... Η Λίνα και ο Ταρίκ είχαν έλθει μαζί στην Ελλάδα το 2004. Μαζί τους είχε έλθει και ο αδελφός της Λίνας. Εκείνον δεν τον είχα γνωρίσει. Οταν αφηγείτο την ιστορία της, το πώς ήλθε από το Ιράκ στην Ελλάδα, η Λίνα ταραζόταν. Μια φορά, της πρότεινα να γράψω την ιστορία της στη στήλη μου. «Να το σκεφτώ», μου είπε στην αρχή. «Δεν μπορώ», μου απάντησε ύστερα από μερικές ημέρες. Ηξερα ότι είχαν αναγκαστεί να φύγουν από το Ιράκ - εκείνη, ο αδελφός και ο αρραβωνιαστικός της- μερικές εβδομάδες μετά τη δολοφονία των γονέων της. Η Λίνα μισούσε τον Σαντάμ Χουσεΐν, μισούσε τους φανατικούς μουσουλμάνους, μισούσε και τους Αμερικανούς. «Η ζωή των χριστιανών μετά την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ έγινε κόλαση», μου είχε πει. Φανατικοί μουσουλμάνοι δολοφόνησαν τους γονείς της επειδή δεν δέχτηκαν να αλλαξοπιστήσουν. Είχα παρατηρήσει ότι κάθε φορά που μου έλεγε την ιστορία της, η Λίνα μπέρδευε ημερομηνίες, χώρες που είχε διασχίσει, πόλεις όπου είχε μείνει, ονόματα δουλεμπόρων, ονόματα νεκρών μεταναστών που είχε δει με τα μάτια της, το μέρος της Τουρκίας όπου είχε πάρει το καΐκι για να περάσει στην Ελλάδα, τριάντα άνθρωποι σε μια βάρκα που χωρούσε μόνο δέκα, το όνομα του ελληνικού νησιού όπου είχε φθάσει. Ολα αυτά η Λίνα τα είχε ζήσει στα δεκαοκτώ της. Επασχε από αυτό που οι ψυχολόγοι αποκαλούν «έντονο μετατραυματικό στρες». Δεν είχε όμως την πολυτέλεια να πάει σε ειδικό για θεραπεία. Δεν είχε καν την πολυτέλεια να έχει κανονικά χαρτιά στην Ελλάδα ώστε να ελπίζει ότι μια μέρα θα μπορούσε να έχει μια κανονική ζωή, ξανά.
●●●
Ο αδελφός της δεν άντεξε την κατάσταση με τα χαρτιά στην Ελλάδα και το 2006 αποφάσισε να φύγει. Με προορισμό έναν θείο τους στην Αμερική, στο Λος Αντζελες. Από όσα μου είχε πει η Λίνα, το ταξίδι του διήρκεσε περίπου έξι μήνες πριν φθάσει τελικά στον προορισμό του. Η Λίνα και ο Ταρίκ έμειναν στην Ελλάδα, πάντα με το «ροζ χαρτάκι», κολλημένοι ο ένας στον άλλον, εκείνη δουλεύοντας στη μαύρη και εκείνος να την πηγαινοφέρνει κάθε μέρα στη δουλειά. Μέχρι που κατάλαβαν ότι εδώ δεν είχαν κανένα μέλλον. Στην αρχή σκέφτηκαν να πάνε λαθραία στη Σουηδία. Ζούσε ο θείος του Ταρίκ εκεί. Τους είχε πει ότι οι Σουηδοί δέχονταν καλά τους χριστιανούς από το Ιράκ. Καμία σχέση με την Ελλάδα. Αργότερα όμως τα σχέδια άλλαξαν. Επειδή οι Σουηδοί άλλαξαν και άρχισαν να απελαύνουν τους καινούργιους πρόσφυγες από το Ιράκ... Η Λίνα και ο Ταρίκ πήραν τότε τη μεγάλη απόφαση, να φθάσουν μέχρι τον αδελφό της στο Λος Αντζελες. Πέρυσι τον Σεπτέμβριο, όταν οι άνθρωποι με κανονικά χαρτιά ετοίμαζαν βαλίτσες για να επιστρέψουν από τα τουριστικά ταξίδια τους, η Λίνα και ο Ταρίκ ετοιμάστηκαν για το νέο τους ταξίδι προσφυγιάς. Στη βαλίτσα τους είχαν τρία- τέσσερα πλαστά διαβατήρια ο καθένας, ελληνικό, ρουμανικό, αυστραλέζικο, καναδικό. Το αυστραλέζικο, το πιο ακριβό από όλα, οκτώ χιλιάδες ευρώ. Ολα είχαν κανονιστεί από τον αδελφό και τον θείο της στην Αμερική: τα πλαστά διαβατήρια, τα κονέ, τα σπίτια στα οποία θα έμεναν, οι άνθρωποι που θα συναντούσαν, τα χρήματα που θα πλήρωναν στους δουλεμπόρους. Είκοσι πέντε χιλιάδες ευρώ για τον καθένα. Θα πήγαιναν από την Αθήνα στη Μαδρίτη, εκεί θα έμεναν έναν έως δύο μήνες, από τη Μαδρίτη θα πήγαιναν στην Πόλη του Μεξικού και από εκεί προς τα αμερικανικά σύνορα, για να τα περάσουν λαθραία. Κάτι σαν τη διαδρομή του Κολόμβου... ●●●
Στους ελέγχους διαβατηρίων, τους συμβούλεψαν, θα κάνετε σαν να μην ξέρετε ο ένας τον άλλον. Η Λίνα πέρασε. Τον Ταρίκ τον σταμάτησαν στον έλεγχο διαβατηρίων στη Μαδρίτη. Ενιωσε τις χειροπέδες στα χέρια του, ενώ έβλεπε την Λίνα να περνάει στην άλλη πλευρά των συνόρων. Εκείνη προσποιήθηκε ότι δεν είδε τίποτα, έμεινε ανέκφραστη αν και έτρεμε ολόκληρη. Στο αεροπλάνο, κατά τη διάρκεια της πτήσης την έπιασε κρίση πανικού και έκλαιγε συνέχεια... Η Λίνα έφθασε, τελικά, στην Πόλη του Μεξικού. Την περίμεναν εκεί οι «κατάλληλοι άνθρωποι» που με την κατάλληλη πληρωμή θα την πήγαιναν στην κατάλληλη πλευρά των συνόρων. Τον Μιχάλη οι ισπανικές αρχές τον γύρισαν πίσω στην Ελλάδα, αφού έμεινε δύο εβδομάδες σε κελί στο αεροδρόμιο Μπαράχας της Μαδρίτης. Ο Μιχάλης περιπλανιέται τώρα χωρίς τη Λίνα, με το «ροζ χαρτάκι», στους δρόμους στης Αθήνας. Οσο για τη Λίνα, εκείνη έμεινε περισσότερο από οκτώ μήνες στο Μεξικό. Υστερα από πέντε αποτυχημένες απόπειρες κατάφερε, τελικά, να περάσει λαθραία τα αμερικανικά σύνορα. Πριν από μερικές ημέρες έφθασε στον αδελφό της στο Λος Αντζελες. Υπάρχουμε….. Συνυπάρχουμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου