Είναι πρωί της 2ας Ιουλίου. Ξύπνησα νωρίς για να δω στο διαδίκτυο το αποτέλεσμα του αγώνα της εθνικής ομάδας γυναικών πόλο στην Αμερική στο παγκόσμιο κύπελλο (κάτι σαν μουντιάλ που όλοι βλέπουν αυτό τον καιρό). Κερδίσαμε την Ουγγαρία και μπήκαμε στους 4.
Του Δημήτρη Κουρέτα, καθηγητή Bιοχημείας και Bιοτεχνολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Ανεβαίνω πάνω στο σαλόνι και ανοίγω την τηλεόραση. Πέφτω στο Σταρ στην εκπομπή ‘πρωινή μελέτη’. Στα δυο λεπτά που είδα μέχρι να γυρίσω κανάλι μήπως ακούσω κάτι για την επιτυχία των κοριτσιών, είχε επιβεβαιωθεί η ρήση του Αϊνστάιν για την ανθρώπινη βλακεία στο πρόσωπο μιας κυρίας αρκετές φορές σε διάστημα των δυο λεπτών.
Του Δημήτρη Κουρέτα, καθηγητή Bιοχημείας και Bιοτεχνολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Ανεβαίνω πάνω στο σαλόνι και ανοίγω την τηλεόραση. Πέφτω στο Σταρ στην εκπομπή ‘πρωινή μελέτη’. Στα δυο λεπτά που είδα μέχρι να γυρίσω κανάλι μήπως ακούσω κάτι για την επιτυχία των κοριτσιών, είχε επιβεβαιωθεί η ρήση του Αϊνστάιν για την ανθρώπινη βλακεία στο πρόσωπο μιας κυρίας αρκετές φορές σε διάστημα των δυο λεπτών.
Φεύγω βιαστικά και κατευθύνομαι στην πισίνα. Κολύμπησα περίπου 3 χιλιόμετρα. Προσπάθησα να κουραστώ πολύ. Και με την κούραση αυτή ήθελα να εξιλεώσω όλο αυτό τον κόσμο που ανήμπορος να επιλέξει βλέπει και ακούει την κάθε είδους προσωπικότητα καρικατούρα να ταλαιπωρεί το μυαλό μας και την αισθητική μας....
Κάθε φορά που το χέρι μου έπεφτε στο νερό ένοιωθα αγάπη για αυτές τις κοπέλες που δεν τις γνωρίζω προσωπικά. Ίσως γιατί μαζί με τους προπονητές τους αγωνίζονται για πράγματα που αποτελούν εδώ και δεκαετίες στην χώρα αυτή υποσημείωση σε ένα κείμενο που έχει σβηστεί ολοσχερώς. Αυτή η υποσημείωση με κάνει πάντα και φαντάζομαι ποιο ήταν κάποτε το νόημα του κειμένου. Ενός κειμένου που εγώ διάβασα πριν πολλά χρόνια, και με είχε κάνει να αποφασίσω να μπω στην εκκίνηση του μαραθωνίου της Αθήνας, το 1981, νεαρός φοιτητής τότε.
Την υποσημείωση αυτή δεν νομίζω ότι την έχουν διαβάσει πολλοί που θα ‘πρεπε ενδεχομένως. Ο γενικός γραμματέας αθλητισμού, ο υπουργός πολιτισμού, ο υπουργός οικονομικών ίσως, ο πρωθυπουργός σίγουρα. Ίσως στο μέλλον να αποτελέσει άρθρο του νέου μας συντάγματος, αν επιτραπεί από το μνημόνιο.
Κορίτσια όταν θα ‘ρθετε στην Ελλάδα, θα σας περιμένουν πολλές αγκαλιές από αγνώστους φιλάθλους, αόρατους σε εσάς, των οποίων οι ματιές και το συναίσθημα σας κρατούν συντροφιά σε μοναχικές στιγμές. tvxs.gr
2 σχόλια:
Έχεις τεράστιο δίκιο. Το κακό έχει γίνει πριν από μερικές 10ετίες. Τότε που αρχίσαμε να αντιγράφουμε μαϊμουδίζοντας, κάθε αμερικανική και δυτικο-ευρωπαική αηδία. Τότε που πιστεύαμε (ίσως όχι εμείς, ίσως η προηγούμενη γενιά, αλλά δεν έχει καμία σημασία) ότι αυτή η αντιγραφή ισοδυναμεί με «πολιτισμό», τρομάρα μας. Αφήσαμε έτσι κάθε ελληνικό, κάθε σημαντικό, καθετί που μας ένωνε με τη φυλή μας και τις ρίζες μας.
Αν καθημερινά στη τηλεόραση δεν προβάλλονταν όλες αυτές οι αηδίες, αλλά αθλητικοί αγώνες της χώρας μας, όχι απαραίτητα νικηφόροι, ή προγράμματα εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας που δεν διδάσκεται στα σχολεία και τα παιδιά μας βήχουν αντί να μιλούν και μουτζουρώνουν με greeklish τα τετράδια, ή ντοκιμαντέρ με τα πανέμορφα νησιά μας, τα χωριά μας, τα ιστορικά μας μνημεία, ή οτιδήποτε μας ενώνει με αυτό τον τόπο και τους προγόνους μας, πιθανότατα να ήμασταν σε καλύτερη θέση, όχι μόνο οικονομική. Βαρέθηκα να ακούω την χιλιοειπωμένη σαχλαμάρα ότι «αν δεν σου αρέσει το πρόγραμμα, τότε κλείσε την τηλεόραση». Και τότε γιατί την αγόρασα ρε φίλε, για να μου πιάνει το χώρο;
Όσο και να ψάχνω, όλο σε κάτι γελοίες εκπομπές-καρικατούρες θα πέσω του τύπου, «η Εκδίκηση της Ξανθιάς», «The next top model», «Super Idol», «Ελλάδα έχεις ταλέντο» (στην ανοησία θα συμπλήρωνα). Άσε τις εκπομπές μαγειρικής! Όλη μέρα μαγειρεύουν, σε όλα τα κανάλια. Καλή σας όρεξη, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Υιοθετήσαμε τον αμερικανικό τρόπο ζωής (κάποτε τους λέγαμε «αμερικανάκια» και τώρα κοιτάμε να τους μοιάσουμε!), προσπαθούμε να μιλήσουμε τη γλώσσα τους (τα βλάχικα αγγλικά), να αφομοιώσουμε τις συνήθειές τους, μέχρι και τις διατροφικές. Γι’ αυτό αράζουμε στον καναπέ, τρώμε ασύστολα μπιφτέκια, καταπίνουμε μπουκάλες κόκα κόλα και έχουμε γίνει σαν ζώα από το ξύγκι.
Ίσως σε κάποιων τα αυτιά όλα αυτά ακούγονται εθνικιστικά και κόλλημα με το παρελθόν. Μακριά από εμένα αυτές οι ταμπέλες, καμία σχέση με την πραγματικότητα δεν έχουν. Το σίγουρο είναι ότι ο δρόμος που έχουμε πάρει είναι ο λάθος. Θα βρεθούν Έλληνες για να τον διορθώσουν; Ποιος ξέρει…
συμφωνω μαζι σου Πετρο,και ευχαριστω για το εμπεριστατωμενο σχολιο σου...
Δημοσίευση σχολίου