Στο Εverest της γειτονιάς µου

Του Γκαζµέντ Καπλάνι

Αυτό το Μουντιάλ αποφάσισα να παρακολουθώ ένα µατς την ηµέρα στο Εverest της γειτονιάς µου. Εκεί, δίπλα στις διαφηµίσεις «Salad your way». Εχω ήδη αρχίσει και καταγράφω τις διαφορετικές χειρονοµίες που συνοδεύουν τις ποδοσφαιρικές φάσεις. Οταν χάνεται ένα γκολ, ελληνικά, συνοδεύεται µε µούντζα ή σταυροκόπηµα. Αλβανικά µε µια κίνηση του χεριού που σηµαίνει «Αϊ στον διάβολο». Οι άραβες µετανάστες χτυπούν το µέτωπο ή το στήθος τους.

Οσοι µετανάστες έρχονται από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης ξεφυσάνε και πίνουν µια µεγάλη γουλιά µπίρας.

Μιλάω γενικά, γιατί υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις.

Θα µιλήσω γι’ αυτές άλλη φορά. Το «γκολ», πάντως, λέγεται «γκολ» σε όλες τις γλώσσες. Το Εverest της γειτονιάς µου όταν έχει µατς µοιάζει µε τζαµί ή εκκλησία συντηρητικών προδιαγραφών. Από εδώ οι άνδρες, από εκεί - στριµωγµένες σε µια γωνιά - οι γυναίκες. Οι άνδρες αδιαφορούν για τις γυναίκες: αφοσιωµένοι στη «στρογγυλή θεά», αγνοούν τις στρουµπουλές θεές δίπλα τους.

Παρατηρώ µια παρέα τριών γυναικών στην απέναντι γωνία. Ρουφάνε νωχελικά τους καφέδες τους. Οταν κάποιος βόµβος έρχεται από τη µεριά στην οποία βρίσκονται µαζεµένοι οι άνδρες, γυρίζουν διακριτικά τα κεφάλια τους. Η απορία πλανάται στο βλέµµα τους. Ισως και λίγη ζήλεια για τη... «θεά»; Βλέπουν τους άνδρες όπως θα παρατηρούσαν παιδάκια που έχουν ξεχαστεί παίζοντας µε τα κουβαδάκια τους στην άµµο. Για έναν µήνα τώρα, θα σκέφτονται µε τα πόδια. Ανάµεσα στο πλήθος των ανδρών βρίσκονται και δυο νεαρές κοπέλες δίπλα στους αγαπηµένους τους. Εχουν το ύφος του ανθρώπου που έχει κάνει την ύστατη θυσία για χάρη της αγάπης. Ξαφνικά η σιωπή πλακώνει στο Εverest. Πέναλτι.....
(όταν οι άνδρες παρακολουθούν πέναλτι, µου θυµίζουν εµάς στην Αλβανία όταν παρακολουθούσαµε κρυφά πορνοταινίες: ήµασταν πολύ σοβαροί και δεν βγάζαµε τσιµουδιά). Το πέναλτι είναι η πεµπτουσία του ποδοσφαίρου, νοµίζω. Στο πέναλτι παίζονται όλα για όλα. Στα ένδεκα βήµατα, ανάµεσα στην άσπρη βούλα, την τύχη του παίχτη και την αγωνία του τερµατοφύλακα. Το πέναλτι είναι η πιο κρίσιµη στιγµή του ποδοσφαίρου - και αυτό από τη µεριά του είναι σαν τη ζωή. Στο πέναλτι δεν µπορείς να ξεφύγεις από αυτή τη δυνατή αγωνία που µας πιάνει από τον λαιµό, την αδρεναλίνη που ανεβαίνει στις φλέβες ηµών, των οπαδών, των φανατικών, που είµαστε το φθηνό κρέας για το κανόνι των πέναλτι, της ποδοσφαιρικής βιοµηχανίας, της ζωής. Γιατί το πέναλτι, το ποδόσφαιρο, είναι ακριβώς αυτό: µυστηριώδες και ταυτόχρονα γεωµετρικό, παίζεται µε σχήµατα και τακτική, παίζεται µε το ένστικτο και ταυτόχρονα µε πολλή σκέψη, απαιτεί γυµνασµένους µυς αλλά και δυνατό µυαλό, σεβασµό των κανόνων και κόλπα βρώµικα, ανιδιοτέλεια και ταυτόχρονα τον κυνισµό ενός πληρωµένου δολοφόνου, ο καθένας παίζει µόνος του και ταυτόχρονα συλλογικά, ένδεκα εναντίον ένδεκα, ίσως είκοσι δύο εναντίον ενός, του διαιτητή, ίσως ένας εναντίον ενός ή όλοι εναντίον όλων.

Το ότι πρόκειται για µία από τις πολλές ψευδαισθήσεις - µία από αυτές που «δεν τρώγονται, αλλά είναι πολύ θρεπτικές παρ’ όλα αυτά», όπως γράφει ο Γκαρσία Μάρκες - δεν υπάρχει αµφιβολία. Οι τρεις γυναίκες σηκώνονται και αποµακρύνονται, πατώντας µε τα πόδια τους πάνω στη γη. Τις συνοδεύει µια κραυγή λύτρωσης. Για το γκολ που µπήκε…             Υπάρχουμε….. Συνυπάρχουμε;