Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;

ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗς ΡΟΔΟΥ

Το δίλλημα που έθεσε μετ’ επιτάσεως ο πρωθυπουργός, το απάντησε ο ίδιος. Και επέλεξε τη βαρβαρότητα. Μόνο ως ένδειξη βαρβαρισμού μπορούν να εκληφθούν όσα προοιωνίζονται σε εργασιακό και ασφαλιστικό. Η απόλυτη βαρβαρότητα. «Για να σώσουμε τη χώρα» επαναλαμβάνει ο πρωθυπουργός. Τη χώρα ίσως. Τους πολίτες της όμως; Τι θα γίνει με τους πολίτες της;

Αδυνατώ να αντιληφθώ πώς θα σωθεί η χώρα αυξάνοντας τις ορδές των ανέργων, διότι περί αυτού πρόκειται. Τα νέα μέτρα δεν διευκολύνουν, αλλά ωθούν τις επιχειρήσεις σε απολύσεις.

Ανατρέχω σε παλιότερες και σχετικά πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού, τον οποί ο πίστεψα κι εγώ και ίσως οι περισσότεροι Έλληνες. Εγγυήθηκε την κοινωνική δικαιοσύνη, τη δίκαιη κατανομή των βαρών, ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός. Σήμερα αρχίζω να πιστεύω όλους εκείνους που υποστήριζαν ότι εκείνο το πρώτο μέτρο της έκτακτης εισφοράς στις επιχειρήσεις, για να δοθούν τα χρήματα στους οικονομικά ασθενέστερους, ήταν απλά λαϊκισμός και επικοινωνιακό τρικ, για να δώσει το άλλοθι της κοινωνικής δικαιοσύνης, σε μια κυβέρνηση η οποία έλεγε στους πολίτες ότι τα μέτρα που είχε ήδη πάρει, ήταν υπέρ αρκετά για το ΔΝΤ και δεν θα χρειαζόταν άλλα. Ουδέν ψευδέστερον, με τη λαίλαπα που ακολούθησε λίγο μετά, με τη λαίλαπα που έπεται.

Ποιος θα μας εξηγήσει πως αντιμετωπίζεται το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας, με μέτρα που.....

αποσκοπούν στην ενίσχυση (κι αυτή υπό αίρεση) μόνο του ιδιωτικού τομέα. Πόσα χρήματα θα μπουν στα ταμεία του κράτους από το κύμα των απολύσεων;
Έτσι ενισχύεται η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, και κατ επέκταση η ανάπτυξη, θα απαντήσουν κάποιοι. Άποψη καθόλα αμφισβητήσιμη.

Γιατί οι απολύσεις ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων περισσότερο απ’ ό,τι π.χ. η κατάργηση της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς του Δημοσίου, και τα πραγματικά φορολογικά κίνητρα για επενδύσεις;

Η ελαστικοποίηση της εργασίας μπορεί να λειτουργήσει θετικά μόνο όταν συνοδεύεται από ένα παράλληλο σύστημα ασφάλειας, όταν υπάρχει ισχυρό κοινωνικό κράτος. Στην Ελλάδα αυτό δεν υπάρχει. Τα μέτρα της κυβέρνησης διογκώνουν το πρόβλημα της ανεργίας σε μία περίοδο γενικευμένης κοινωνικής ανασφάλειας. Να σημειώσουμε ότι μόνο τον τελευταίο χρόνο είχαμε 130.000 περισσότερες απολύσεις σε σχέση με το 2008, και μάλιστα σε μια χώρα όπου η επιδότηση της ανεργίας βρίσκεται στα χαμηλότερα επίπεδα ως προς το ύψος και τη διάρκειά της.

Από την άλλη πλευρά, η εκτόξευση της ανεργίας όπως και η δραστική περικοπή των εισοδημάτων αυτών που αποτελούν τον παραγωγικό - και καταναλωτικό ταυτόχρονα- ιστό της χώρας, θα σημάνει αυτομάτως αδυναμία κατανάλωσης αγαθών και υπηρεσιών, με επακόλουθο το κλείσιμο μεγάλου αριθμού επιχειρήσεων, κυρίως μικρομεσαίων, διογκώνοντας ακόμη περισσότερο την ανεργία. Φαύλος κύκλος.

Το βέβαιον είναι η κοινωνία δεν έχει αντιληφθεί ακόμη το μέγεθος των μέτρων και των παρενεργειών τους. Θα τις αντέξει; Τους προσεχείς μήνες η κατάσταση θα είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που γνωρίζουμε τώρα. Τότε θα έχει συνειδητοποιήσει ο κόσμος το μέγεθος των ανατροπών οι οποίες έχουν συντελεστεί. Και τότε, όλα τα ενδεχόμενα θα είναι ανοιχτά.