Οι φανέλες της παράνοιας

Του Γκαζµέντ Καπλάνι

Η οµάδα που παρακολουθώ µε περισσότερο ενδιαφέρον στο Μουντιάλ είναι η Βόρεια Κορέα. Βλέπω τους ποδοσφαιριστές της να τρέχουν µε αυταπάρνηση, να µη διαµαρτύρονται ποτέ, να µη µιλούν σε ποδοσφαιριστή της αντίπαλης οµάδας, να µην ανταλλάσσουν τις φανέλες στο τέλος του µατς. Για να µην καταλήξουν σε κάνα ανακριτικό γραφείο. Είδα τα χλωµά τους πρόσωπα όταν έχασαν 7-0 από την Πορτογαλία και ένιωσα ένα σφίξιµο στην καρδιά. Γιατί δεν σκέφτονταν την ήττα όσο την τιµωρία που τους περιµένει για την «ατίµωση του έθνους και του κοµµουνισµού».

Η παράνοια της Βόρειας Κορέας µού είναι τόσο οικεία. Είναι η ίδια µε αυτήν που έζησα στην Αλβανία του Εµβέρ Χότζα. Την αναγνωρίζω ακόµα και στο κούρεµα των παικτών. Στον παράδεισο της δικτατορίας του προλεταριάτου τα µακριά µαλλιά και το µούσι απαγορεύονται. Θεωρούνται έκφυλες αστικές συνήθειες που υπονοµεύουν την πρόοδο του κοµµουνισµού και το πολεµικό πνεύµα του λαού. Φαντάζοµαι τους Βορειοκορεάτες να βλέπουν ίσως στον τοίχο του κουρείου – όπου αναγκαστικά κουρεύονται κάθε δεκαπέντε µέρες – τη φωτογραφία του Μαρξ, µε τη µούρη βυθισµένη στο πυκνό µούσι και τα µακριά µαλλιά. Αλλά κανείς δεν θα τολµήσει να ρωτήσει: «Ο πατέρας του κοµµουνισµού που είχε τόσες τρίχες δεν ήταν καλός κοµµουνιστής;». Αν θέλει να µην καταλήξει σε γκουλάγκ. Στην Αλβανία, η ενασχόληση του καθεστώτος µε τις τρίχες του ανθρωπίνου σώµατος ήταν ένα βαρόµετρο για τις αυξοµειώσεις της παράνοιάς του. Κάθε φορά που ασχολιόταν έντονα µε τα µαλλιά σήµαινε περισσότερες εξορίες, φυλακίσεις, εκτελέσεις. Το ίδιο συµβαίνει σήµερα στη Βόρεια Κορέα...... Βλέποντας την «κοµµουνιστική κόµµωση» των παικτών της Β. Κορέας σκέφτοµαι πως η πολιτική ιστορία αυτού του κόσµου είναι έτσι φτιαγµένη ώστε συχνά µια τρίχα χωρίζει την ελευθερία από την τυραννία, την αξιοπρέπεια από την ταπείνωση, την κωµωδία από την τραγωδία.

Εµείς στην Αθήνα βλέπουµε ζωντανά τους αγώνες της Βόρειας Κορέας. Οι ίδιοι οι Βορειοκορεάτες δεν έχουν αυτό το δικαίωµα. Δεν βολεύουν οι ώρες. Στη Βόρεια Κορέα είναι βαθιά µεσάνυχτα όταν διεξάγονται οι αγώνες και ο «νέος άνθρωπος» τη νύχτα πρέπει αναγκαστικά να κοιµάται. Οπως συνέβαινε και στην Αλβανία. Στις ένδεκα η ώρα η παρουσιάστρια της κρατικής τηλεόρασης έλεγε «καληνύχτα». Με ένα απειλητικό ύφος. Το καθεστώς, άλλωστε, δεν µετέδιδε ποτέ ζωντανά τους αγώνες της Εθνικής Αλβανίας στο εξωτερικό. Φοβόταν µήπως συµβεί κάτι απρόβλεπτο. Οταν η Εθνική έχανε, καµία εικόνα δεν έφθανε σε µας. Οταν κέρδιζε, οι εφηµερίδες έγραφαν: «Η νίκη της εθνικής µας οµάδας αποδεικνύει την υπεροχή του σοσιαλιστικού συστήµατος έναντι του καπιταλιστικού». Οπως συµβαίνει τώρα στη Βόρεια Κορέα. Η οµάδα της εθνικής ποδοσφαίρου όταν ταξίδευε στο εξωτερικό συνοδευόταν πάντα από χαφιέδες, για να αποτρέψουν αποδράσεις ποδοσφαιριστών και να παρακολουθούν κουβέντες. Το ίδιο συµβαίνει µε την οµάδα της Βόρειας Κορέας. Η µόνη διαφορά είναι οι φίλαθλοι. Κανένας Βορειοκορεάτης δεν µπορεί να περάσει τα σύνορα. Ετσι το καθεστώς του Αγαπηµένου Ηγέτη Κιµ Γιονγκ - Ιλ νοίκιασε είκοσι Κινέζους για να υποδύονται τους φιλάθλους της Βόρειας Κορέας. Στην εποχή της παγκοσµιοποίησης, για κοµµουνιστές και καπιταλιστές, οι Κινέζοι είναι πλέον η πιο βολική λύση...        Υπάρχουμε….. Συνυπάρχουμε