Στον αστερισμό της ατάκας

Tου Πασχου Μανδραβελη 

Και καλά! Να αποχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη «Βουλή της ντροπής», όπως χαρακτήρισε τον κορυφαίο δημοκρατικό θεσμό και πρότεινε ο κ. Αλέκος Αλαβάνος. Πού να πάει όμως; Να πάρει τα βουνά ή να ασκεί πολιτική από το πεζοδρόμιο; Εδώ μια ολόκληρη γενιά αγωνιστών έφαγε τα νιάτα της στα ξερονήσια και στις φυλακές για να μπορεί να έχει το δικαίωμα η Αριστερά να μπαίνει στη Βουλή και η επόμενη γενιά καρδιοχτυπούσε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση για να πετύχει η ανανεωτική Αριστερά το μαγικό 3%, τώρα θα τα απεμπολήσουν όλα επειδή ο κ. Αλαβάνος είναι πικραμένος κι εκτός Βουλής;

Κι ας υποθέσουμε ότι φεύγει ο ΣΥΡΙΖΑ από τη Βουλή. Στις επόμενες εκλογές θα συμμετάσχει; Διότι της «ντροπής» θα είναι κι αυτές: απ’ ό,τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ φτάνει δεν φτάνει το 4%.

Πολλοί προτείνουν να διαβάζουμε τον κ. Αλαβάνο με ψυχαναλυτικούς όρους. Είναι ο εκπρόσωπος της γενιάς των πολιτικών που φεύγει και είναι φυσικό να πικάρεται και να αντιδρά μ’ αυτόν τον τρόπο. Δημιούργησε τον ΣΥΡΙΖΑ, έδωσε το δαχτυλίδι σε ένα νέο άνθρωπο, αλλά το δημιούργημά του ακολουθεί πλέον τον δικό του δρόμο δίχως να κοιτάζει του «πατέρα του» τη μελαγχολία. Πιθανώς να παίζει κάποιο ρόλο κι αυτό.....

Πιθανότερο, όμως, είναι ότι ο κ. Αλαβάνος είναι η πιο γκροτέσκ απεικόνιση της σύγχυσης που ταλανίζει την Αριστερά. Και σε ό,τι αφορά την αστική δημοκρατία και σε ό,τι αφορά την οικονομία. Η κατάρρευση της τελευταίας σηματοδοτεί και το τέλος μιας αριστερής αντίληψης, που έγινε κοινή πεποίθηση, ότι το κράτος θα βρίσκεται πάντα, είναι εκεί για να σκορπάει λεφτά. Δεν χρεοκόπησε μόνο το Δημόσιο, χρεοκόπησαν και οι αντιλήψεις που το έκαναν τερατώδες σε μέγεθος.

Αλλά πάλι, τέτοιου τύπου ατάκες δεν πετά στον δημόσιο διάλογο μόνο ο κ. Αλαβάνος. Μπορεί αυτός να είπε ότι «πρέπει να απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα των κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου», αλλά ήταν ο ιδεολογικός του βλαστός κ. Αλέξης Τσίπρας που είπε ότι «ο πρωθυπουργός θα φύγει νύχτα από τη χώρα». Διάφοροι άλλοι σύντροφοί του τον συναγωνίζονται επαξίως μιλώντας για «κυβέρνηση κατοχής», «για κουίσλινγκ στο Υπουργικό Συμβούλιο» και άλλα εξόχως γαργαλιστικά.

Το βασικότερο πρόβλημα είναι ότι αυτού του τύπου η Αριστερά επειδή ξέμεινε από επιχειρήματα προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή με ατάκες. Είναι μια δοκιμασμένη συνταγή. Πρώτος την εφάρμοσε ηθελημένα ο κ. Καρατζαφέρης και τώρα ο εκπρόσωπός του κ. Αϊβαλιώτης στύβει το κεφάλι του κάθε μέρα να κατεβάσει κάτι «χαριτωμένο» με απελπιστικό βαθμό αποτυχίας. Ο κ. Καρατζαφέρης ως παλιός διαφημιστής ήξερε το κουμπί των ΜΜΕ: μια χαριτωμένη ατάκα είχε πολλές περισσότερες πιθανότητες να παίξει στα δελτία, απ’ ό,τι ένα επιχείρημα. Από την άλλη μεριά ο λαϊκισμός τρέφεται από τις ατάκες· αναπαράγονται στα καφενεία δίχως σκέψη.

Σ’ αυτόν τον αστερισμό της ατάκας πελαγοδρομεί η συγκεκριμένη Αριστερά. Δεν ξέρουμε αν θα έχει την επιτυχία του Λά.Ο.Σ. -το ακροατήριό της δεν είναι ευεπίφορο σε τέτοια επικοινωνιακά τερτίπια- αλλά σίγουρα δεν είναι η Αριστερά που χρειάζεται ο τόπος.