Tης Ρίτσας Μασούρα Tους τελευταίους καιρούς η ζωή του τόπου εξαντλείται σε επιγραμματικούς αφορισμούς. Η ευπρέπεια της ποιότητας εξανεμίζεται. Μαζί με την έλλειψη του χρήματος, λείπουν οι ευκαιρίες της θέας. Ο πηλός της δημιουργίας λιγοστός, η ηδονή του καινούργιου ανύπαρκτη. Στις τηλεοράσεις, οι ταγοί δίνουν ομηρικές μάχες, λέγοντας ότι δεν τελειώσαμε οριστικά, μιας και η σαρξ παραμένει ατράνταχτη απόδειξη της παρουσίας μας εδώ. Μας προϊδεάζουν όμως για την κάθοδό μας δύο, τρία ή και τέσσερα επίπεδα πιο κάτω από το ήδη μέτριο επίπεδο στο οποίο ισορροπούμε. Και όμως, αν αποδράσουμε από το κέλυφος του καθηλωτικού φόβου, θα διαπιστώσουμε ότι δεν χρειάζεται χρήμα για να ξορκίσουμε τον νοσηρό οικονομικό αυταρχισμό ούτε χρειάζεται σαν πιτσιρίκια να σκαρφαλώνουμε στους φράχτες του καλοκαιρινού σινεμά για να δούμε τζάμπα θέαμα. Υπάρχει θέαμα και μάλιστα ποιοτικό.
Το βράδυ της Τρίτης βρέθηκα με παρέα εκλεκτών φίλων στο κατάφωτο κτίριο της Γενναδείου Βιβλιοθήκης, στην Αθήνα. Εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας ανέβαιναν χαμογελαστοί τις σκάλες του κτιρίου για να μπουν στη μεγάλη βιβλιοθήκη. Ο Ιωάννης Γεννάδιος ήταν εκεί ανάμεσά μας, τροπαιούχος παρατηρητής αυτής της ανάβασης των Αθηναίων που έσπευσαν να τιμήσουν τον ίδιο και τη δουλειά μιας δυνατής ομάδας καλλιτεχνών που περιστρέφονταν γύρω από τον σπουδαίο ευπατρίδη....
Γιατί, αν υπάρχει κάτι τολμηρό και πρωτοποριακό αυτή την εποχή στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη είναι η οργάνωση της έκθεσης με τον τίτλο «Ο Ιωάννης Γεννάδιος και ο κόσμος του», ένα είδος αισθητικά προσεγμένου δολώματος για να επισκεφθούμε τον μοναδικό αυτόν χώρο, όπου τίποτα δεν μοιάζει με έτοιμο σχήμα, αλλά είναι καρπός πολυετούς διεργασίας δίχως τέλος.
Η διεύθυνση της Γενναδείου και οι συνεργάτες της μας προτείνουν ένα επουλωτικό συναπάντημα με την τέχνη, ανάμεσα σε χιλιάδες βιβλία και λίγο πιο πέρα από τον αυστηρά επιστημονικό ρόλο της βιβλιοθήκης. Αλλωστε, ο ίδιος ο Ιωάννης Γεννάδιος, ο γιος του Ηπειρώτη λογίου Γεωργίου Γενναδίου δεν ήταν μόνον συλλέκτης βιβλίων, λάτρευε και την τέχνη. Το 1922 ο Γεννάδιος δώρισε την προσωπική του βιβλιοθήκη, αποτελούμενη από 26.000 τόμους σπάνιων βιβλίων, στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών για να δημιουργηθεί η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη και να εμπλουτιστεί με εκατοντάδες άλλα βιβλία, αγγίζοντας σήμερα τους 116.000 τίτλους: ένας πραγματικός θησαυρός, ανοικτός στον κόσμο, με παρόντες, μεταξύ άλλων, τον Σλήμαν και τον λόρδο Βύρωνα.
«Θα πάρετε ένα φλιτζάνι τσάι μαζί μας κύριε Γεννάδιε;», ρωτάει τον οικοδεσπότη ο εικαστικός Παναγιώτης Τανιμανίδης, αναδεικνύοντας τη βρετανική συνήθεια του Γενναδίου να απολαμβάνει το απογευματινό του τσάι και ρωτώντας τον εμμέσως πια: «Πώς να φαίνεται, άραγε, η ξυπόλυτη Αθήνα απ’ το Λονδίνο;». Η Αθήνα, λοιπόν, όχι πια τόσο ξυπόλυτη όσο παλιά. Αλλαγμένη, ναι, αλλοτριωμένη, ναι, δίχως ταυτότητα, ίσως, λίγο έως πολύ ασύμμετρη, αλλά μια πόλη που μας επιτρέπει να συμμετάσχουμε στο κυνήγι του θησαυρού. Σε πολλές γωνιές της κρύβονται μικροί και μεγάλοι θησαυροί που μπορούν να ανακαλυφθούν, αρκεί ο καθένας από μας να θέλει να πάρει μέρος σ’ αυτό το κυνήγι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου