ΜΕΓΑΛΩΣΑ στη δεκαετία του ΄80, σε μια υπέροχη πόλη. Στα παιδικά μου χρόνια, όμως, δεν μου άρεσε ο εαυτός μου. Ημουν ένα μοναχοπαίδι, εγωιστής και τεμπέλης. Τα χρόνια αυτά τα έχω αποκηρύξει... Μεγάλωσα σε μια έντονα πολιτικοποιημένη οικογένεια. Ο πατέρας μου είναι στρατιωτικός. Η μητέρα μου εκπαιδευτικός. Γιορτάζαμε όλες τις γιορτές, ιδιαίτερα το Πολυτεχνείο. Ηταν αφορμές για οικογενειακή συνεστίαση και θαλπωρή. Θυμάμαι, επίσης, τις βραδινές βόλτες στις πολιτικές συγκεντρώσεις. Ηταν κάτι σαν γιορτή. Στους γονείς μου είμαι ευγνώμων, προπαντός γιατί δεν με μεγάλωσαν με την ιδέα του βολέματος. Οι ίδιοι ποτέ δεν έβαλαν μέσο για να φτιάξουν κάτι...
●●● ΤΟ 1991 αποτελεί τομή στη ζωή μου. Τα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης κατέρρευσαν. Στη Γιουγκοσλαβία ξέσπασε ο εμφύλιος. Μετανάστες από Αλβανία και από άλλες χώρες άρχισαν να φθάσουν στην Κρήτη. Μέχρι χθες ήμασταν δυο ξεχωριστοί κόσμοι. Δύση εμείς, Ανατολή εκείνοι. Αυτό που φαινόταν τόσο μακρινό έγινε τόσο γρήγορα κοντινό. Τότε άρχισα να ασχολούμαι με τη ρωσική μουσική και τον ρωσικό κινηματογράφο. Η λέξη Ρωσία έγινε κάτι σαν την Ντίσνεϊλαντ των εφηβικών μου χρόνων. Δεν ξέρω να εξηγήσω το γιατί. Δεν είχα καμία επιρροή από την οικογένειά μου. Ισως, ως μοναχοπαίδι, βρήκα έναν τρόπο για να παραμείνω ξεχωριστός στα δικά μου μάτια.
●●● ΕΙΠΑ στους γονείς μου πως θέλω να πάω να σπουδάσω στη Ρωσία....
Φρίκαραν. Σκέφτηκαν να με πάνε, για λίγες μέρες, με έναν γνωστό τους καθηγητή, που πήγαινε στη Μόσχα για κάποιο συνέδριο. Πίστευαν ότι θα δω τα χάλια της Ρωσίας, θα τρομάξω και θα μου περάσει η τρέλα. Συνέβη το αντίθετο. Οταν επέστρεψα η σκέψη να πάω στη Ρωσία έγινε παθολογία. Δεν με αποθάρρυναν ούτε οι τριάντα βαθμοί μείον, ούτε ο βλοσυρός μαντράχαλος στρατιώτης με το ushanka με το σφυροδρέπανο και το Καλάσνικοφ, που μας «υποδέχτηκε» στο αεροδρόμιο της Μόσχας. Οι γονείς μου παραδόθηκαν. Το 1996, μόλις τέλειωσα το λύκειο, πήγα να σπουδάσω Διεθνείς Σχέσεις στο κρατικό Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης... Στη φοιτητική εστία, εμάς τους Βαλκάνιους μας έβαλαν μαζί σε έναν όροφο. Ελληνες, Βούλγαροι, Τούρκοι, Σέρβοι, Αλβανοί. Στην αρχή βλέπαμε αλλήλους με μισό μάτι. Μετά γίναμε οι καλύτεροι φίλοι. Στη Ρωσία κατάλαβα πόσο μοιάζουμε μεταξύ μας. Στις βραδιές εθνικής κουζίνας που διοργανώναμε, φέρναμε τα ίδια φαγητά. Είχαμε παρόμοιους ήχους, ίδιες χειρονομίες, κοινές λέξεις. Είχαμε διαφορετικές γλώσσες, αλλά συνεννοούμασταν στα ρωσικά. Εκεί ανακαλύψαμε τα κοινά μας στοιχεία γιατί για τους γύρω μας ήμασταν ξένοι...
●●● ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ
απέκτησα αστυνομοφοβία και αγοραφοβία. Ο αστυνομικός μπορούσε να σου κάνει ό,τι ήθελε. Οι υπάλληλοι στα μαγαζιά ήταν φοβερά αγενείς. Είχαν ακόμα τη νοοτροπία των δημοσίων υπαλλήλων της Σοβιετικής Ενωσης. Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η γραφειοκρατία. Ηταν κάτι περισσότερο από τεράστια. Μια άλλη ανακάλυψη ήταν ότι το διαβατήριο του Ελληνα ήταν «κακό» διαβατήριο. Είχαμε δικαίωμα να πάμε μέχρι τη Μόσχα. Για να πάμε οπουδήποτε αλλού στη Ρωσία χρειαζόμασταν ειδική άδεια. Ολα αυτά δεν με πτόησαν. Ζούσα το όνειρό μου. Με είχε συνεπάρει η φιλοξενία, οι παρέες, η ομορφιά της πόλης, το μπαλέτο, το θέατρο. Οι Ρώσοι της Αγίας Πετρούπολης είναι εκπληκτικοί. Σε καμία πόλη του κόσμου δεν θα συναντήσεις υδραυλικό να κουβεντιάζει με καθηγητή πανεπιστημίου για τον Φάουστ...
●●●
ΤΟ 2004 αποφοίτησα. Επέστρεψα στα Χανιά και άρχισα να βαριέμαι και να κλείνομαι στον εαυτό μου. Η Ελλάδα μού φάνηκε πολύ αλλαγμένη. Στο σπίτι υπήρχε η τηλεόραση, μεσημεριανές εκπομπές και σίριαλ. Δεν υπήρχαν όταν έφυγα. Εκτός σπιτιού με τρόμαξε η αδιαφορία των ανθρώπων. Δεν είχαν περιέργεια για τίποτα. Με ρωτούσαν μόνο αν ήταν εύκολες οι Ρωσίδες. Μου έλεγαν γιατί δεν έφερνα δέκα Ρωσίδες να ανοίξω ένα μπαρ να τα κονομήσω. Σε σημείο που έπιανα τον εαυτό μου να μιλώ σαν ρώσος εθνικιστής. Εβλεπα τους παλιούς μου συμμαθητές να είναι στο κυνήγι ενός χαμένου θησαυρού που λέγεται χρήμα... ●●●
ΕΝΙΩΣΑ άπραγος και απροσάρμοστος. Επρεπε ένας από τους δυο μας, εγώ ή η κοινωνία, να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Αποφάσισα να φύγω. Πού να πήγαινα όμως; Ηρθα τότε στην Πολωνία για ένα συνέδριο. Μεταξύ σοβαρού και αστείου είπα στον πολωνό υπεύθυνο του Τμήματος των Βαλκανικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας αν θα με δεχόντουσαν να κάνω μεταπτυχιακό εκεί. Μου απάντησε: «ναι, ευχαρίστως». Ετσι αποφάσισα να έρθω στη Βαρσοβία. Η Πολωνία μού έδωσε ευκαιρίες που δεν μου έδωσε η πατρίδα μου. Ισως δεν τις αναζήτησα στην Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή κάνω τη διατριβή μου, διδάσκω Ελληνικά σε πολωνούς φοιτητές στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας και παράλληλα εργάζομαι σε τράπεζα. Αγαπώ ό,τι κάνω γιατί νιώθω δημιουργικός. Γύρισα στην Ελλάδα μόνο για να πάω στον στρατό. Εζησα στιγμές απείρου κάλλους. Εκεί κατάλαβα ακριβώς πώς είναι η σημερινή ελληνική κοινωνία. Εντονος δημοσιοϋπαλληλισμός, αδιαφορία, αξιωματικοί που δεν σέβονται τη στολή τους, κυνισμός. Προσπαθούμε να βολευτούμε κάπου, χωρίς να αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Δεν προσπαθούμε καν να το αγαπάμε. Σε όλη αυτή την κατάσταση υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις, αλλά λίγες...
●●● ΤΙ ΛΕΝΕ στην Πολωνία για την Ελλάδα; Για να είμαι ειλικρινής γελάνε μαζί μας. Αν και η Ελλάδα εδώ έχει πολλούς φίλους οι οποίοι λυπούνται γι΄ αυτά που βλέπουν και ακούν. Οι νέοι στην Πολωνία είναι πολύ αισιόδοξοι για το μέλλον τους. Καμία σύγκριση με τη χώρα μας. Μια άλλη διαφορά με τους νέους στην Ελλάδα είναι ότι ταξιδεύουν πάρα πολύ. Αγαπούν τη χώρα τους αλλά έχουν αστείρευτη περιέργεια για τον υπόλοιπο κόσμο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζω εδώ είναι η γραφειοκρατία. Το Δίκαιό τους δεν έχει ακόμα εναρμονιστεί με το ευρωπαϊκό. Το μέλλον; Εχω τους γονείς μου στην Ελλάδα. Είναι ο μόνος λόγος που μπορεί να γυρίσω. Για την ώρα η πατρίδα μου είναι εδώ. Σε τελευταία ανάλυση, πατρίδα είναι εκεί όπου πληρώνεις φόρους.
Του ΓΚΑΖΜΕΝΤ ΚΑΠΛΑΝΙ
http://gazikapllani.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου