«Εξωγήινοι εν τοις ουρανοίς…»

του Γκασμεντ Καπλανι  Τελικά δεν είναι αστείο. Οι εξωγήινοι υπάρχουν. Το λέει ένας τόσο σπουδαίος επιστήµονας όπως ο Στίβεν Χόκινγκ. Αλλά εµείς πρέπει να αποφύγουµε την επαφή µαζί τους. Απ’ ό,τι κατάλαβα, ο Χόκινγκ µας είπε ότι οι εξωγήινοι µπορεί να µας φερθούν όπως συµπεριφερό µαστε εµείς στους Αλλους. Στην καλύτερη περί πτωση να µας συµπεριφερθούν όπως οι ρατσιστές στους µετανάστες. (Ισως εκείνοι κατοικούν το Σύµπαν πολύ πριν από µας και µας θεωρούν παρείσακτους). Στη χειρότερη περίπτωση να µας µεταχειρισθούν όπως εµείς τα αρνιά το Πάσχα και στο Κουρµπάν Μπαϊράµι. Μπορεί να είναι και δι εστραµµένοι αυτοί οι εξωγήινοι. Να στείλουν διαστηµικά πλοία, να µας αρπάξουν, να µας µεταφέρουν σε άγνωστο γαλαξία, να δουλέψουµε για λογαριασµό τους ως δούλοι. Μπορεί να πιστεύουν ότι αποτελούν την εκλεκτή φυλή του Σύµπαντος. Με αυτές τις µαύρες σκέψεις βγήκα στο µπαλκόνι. Είδα τον έναστρο ουρανό. Ενα όµορφο φεγγάρι εκεί έξω. Στην πολυκατοικία απέναντι ένα ζευγάρι καβγάδιζε. Οι φωνές τους έφθασαν στα αυτιά µου µαζί µε τα λόγια ενός τραγουδιού που ακουγόταν από το παράθυρο δίπλα: «Τι τράβη ξα τη νύχτα αυτή/ Γιατί µε πρόδωσες, γιατί;». Το φεγγάρι και τα άστρα γύρω........


Κάπου έχω διαβάσει ότι ο αριθµός των άστρων στο Σύµπαν είναι πολύ µεγαλύτερος από τους κόκκους της άµµου σε όλες τις παραλίες της Γης. Αυτοί οι εξωγήινοι, πάντως, γιατί δεν ήρθαν ποτέ να µας κάνουν επίσκεψη; Ισως ήρθαν στη Γη πριν να εµφανιστεί η ανθρωπότητα. Το Σύµπαν υπάρχει εδώ και δισεκατοµµύρια χρόνια άλλωστε. Μήπως τους εµποδίζει η απόσταση; Χρειά ζονται εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια για να διασχίσεις έναν γαλαξία ταξιδεύοντας µε την ταχύτητα του φωτός. Ή καθώς µας βλέπουν να κατασπα ράζουµε αλλήλους µας θεωρούν, µάλλον, άγρι ους και δεν έχουν καµία διάθεση να µας πλησιάσουν. Από την ίδια πολυκατοικία φθάνει άλλη µελωδία: «Ιστορία µου, αµαρτία µου/ λάθος µου µεγάλο/ είσαι αρρώστια µου/ µες στα στήθια µου/ και πώς να σε βγάλω».

Ενα σύννεφο σκεπάζει το φεγγάρι. Αν οι εξωγήινοι εµφανιστούν µπορεί να είναι και για καλό. Μπορεί να λειτουργήσουν ως καθρέφτης για να συνειδητοποιήσουµε την κοινή µας ανθρώπινη υπόσταση. Να καταλάβουµε πόσο αστείες είναι οι διαφορές µεταξύ µας. Μπορεί η εµφάνισή τους να θεραπεύσει ακόµα και τον εθνικισµό των Γερµανών. Μπορεί, τότε, ακόµα και η Ευρώπη να γίνει πραγµατικά Ενωµένη. Μπορεί να προκαλέσει την πτώση των spreads. Το σύννεφο πέρασε, το φεγγάρι εµφανίστηκε ξανά. Φωτεινό και µελαγ χολικό. Οι µελωδίες σταµάτησαν. Το παράθυρο έκλεισε. Το ζευγάρι έπαψε να καβγαδίζει. Στη σιωπή της νύχτας άρχισα να απαγγέλω σιωπηλά, παραφρασµένο, τον Πρεβέρ: «Εξωγήινοι εν τοις ουρανοίς/ Καθήστε εκεί/ Κι εµείς θα µείνουµε στη Γη/ Που µερικές φορές είναι τόσο ωραία/ Με τις λιχουδιές του Καµπρέ/ Με τον Ειρηνικό της Ωκεανό/ Με τα καλά παιδιά και τα καθάρµα τά της/ Με τις φριχτές αθλιότητες του κόσµου/ Τις λεγεώνες/ Με τους λεγεωνάριους/ Με τους βασανιστές/ Με τους κυρίαρχους αυτού του κό σµου/ Τους κυρίαρχους µε τους ιερείς τους και τους προδότες τους/ και τους γαλονάδες τους/ Με τις εποχές/ Με τα χρόνια/ Με τα ωραία κορίτσια και τα γέρικα κωθώνια/ Με τ’ άχυρα της µιζέριας που σαπίζουν στ’ ατσάλι µες στα κανόνια».     Υπάρχουμε….. Συνυπάρχουμε;