Της Χριστιανας Λουπα Η Άνια ζει στην πόλη Γκομέλ της Λευκορωσίας. Είναι μόλις 22 χρονών κι εφοδιασμένη με το Πιστοποιητικό 000358. Δεν πρόκειται ούτε για πιστοποιητικό γεννήσεως, ούτε γλωσσομάθειας, ούτε διακρίσεως σε κάποιο άθλημα ή μάθημα. Είναι ένα χαρτί που κανένας νέος δε θα ζήλευε, ένα μακάβριο πιστοποιητικό που επιβεβαιώνει ότι η νεαρή κοπέλα είναι θύμα του πυρηνικού ατυχήματος του Τσέρνομπιλ, παρ’ όλο που τότε δεν είχε καν γεννηθεί.
Όταν άλλα παιδιά της ηλικίας της έτρεχαν κι έπαιζαν χαρούμενα, εκείνη – όπως χιλιάδες άλλα άτυχα πλάσματα της ευρύτερης περιοχής του Τσέρνομπιλ – ήταν αναγκασμένη να βρίσκεται στο κρεβάτι κάποιου νοσοκομείου και να κάνει χημειοθεραπεία και ακτινοβολίες. Ήταν δύο χρονών όταν οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο και σίγουρα η μικρούλα Άνια με το αγγελικό προσωπάκι, δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει και να φανταστεί πόσο διαφορετική θα ήταν στο εξής η ζωή της. Το Πιστοποιητικό 000358, που της χορήγησε η ιατρική επιτροπή, της δίνει το δικαίωμα δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε επιλεγμένα ιδρύματα.
Όμως η Άνια δεν είναι μόνο ένας αριθμός… Είναι ένας άνθρωπος, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, που κάποιοι εγκληματίες τον καταδίκασαν σε αργό θάνατο, κλέβοντάς του το δικαίωμα στη χαρά και τη ζωή. Όταν τα μεσάνυχτα της 25ης Απριλίου 1986, τεχνικοί του απαρχαιωμένου πυρηνικού σταθμού «Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν» στο Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας αποπειράθηκαν να κάνουν ένα πείραμα για να ελέγξουν τα συστήματα ασφαλείας, σίγουρα δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι λίγη ώρα αργότερα αλυσιδωτές αντιδράσεις στον μοιραίο αντιδραστήρα νούμερο 4 θα προκαλούσαν διαδοχικές εκρήξεις, απελευθερώνοντας τεράστιες ποσότητες θανατηφόρας ραδιενέργειας. Κανείς άλλωστε δεν μπορούσε να φανταστεί τη στιγμή εκείνη, ότι η ιστορία της ανθρωπότητας στο εξής θα χωριζόταν σε προ και μετά Τσέρνομπιλ εποχή.......
Πράγματι, οι αριθμοί που έδωσε στη δημοσιότητα η ουκρανική κυβέρνηση 14 χρόνια μετά το τραγικό ατύχημα – όταν επί τέλους αποφάσισε να κλείσει το επικίνδυνο εργοστάσιο – είναι ανατριχιαστικοί: εκτός από τους 56 τεχνικούς του σταθμού, που σκοτώθηκαν άμεσα – ο ένας μάλιστα εξαερώθηκε – τους 47 εργάτες και πυροσβέστες και τα 9 παιδιά, περίπου 15.000 άνθρωποι πέθαναν και 50.000 έμειναν ανάπηροι κατά τον καθαρισμό του εργοστασίου μετά την έκρηξη. Υπολογίζεται πως ένας στους δεκαέξι Ουκρανούς, περίπου 3.500.000 άνθρωποι δηλαδή, πάσχουν από ασθένειες που προκλήθηκαν από το ραδιενεργό σύννεφο που κάλυψε την περιοχή – ανάμεσά τους 1.600.000 παιδιά. Εξ άλλου τα περιστατικά διαφόρων μορφών καρκίνου στην περιοχή είναι δεκαπλάσια από το μέσο εθνικό ποσοστό, ενώ υπολογίζεται ότι χιλιάδες παιδιά που έχουν εκτεθεί στη ραδιενέργεια θα προσβληθούν από καρκίνο του θυρεοειδούς στα επόμενα χρόνια, αφού εκλύθηκαν τεράστιες ποσότητες ραδιενεργών ισοτόπων ιωδίου 131, το οποίο επηρεάζει ιδιαίτερα τον θυρεοειδή αδένα των παιδιών που αναπτύσσονται. Ακόμα οι ανωμαλίες των οστών και των μυών αυξήθηκαν κατά 70%, ενώ οι ασθένειες του νευρικού συστήματος κατά 45%.
Ας σημειωθεί δε ότι η ραδιενέργεια που εκλύθηκε στο Τσέρνομπιλ ήταν τουλάχιστον 200 φορές περισσότερη από εκείνη που είχε εκλυθεί στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι μαζί και ότι η περιοχή της πρώην ΕΣΣΔ που μολύνθηκε είχε έκταση 160.000 χιλιόμετρα, στην οποία ζούσαν 17.223.700 άνθρωποι!
Το πιο εξοργιστικό απ’ όλα όμως είναι ότι η μυστικοπαθής και ασυνείδητη σοβιετική κυβέρνηση τήρησε εγκληματική σιωπή για το γεγονός. Τρεις ολόκληρες μέρες πέρασαν και καμία χώρα δεν είχε ενημερωθεί για να λάβει τα μέτρα της! Πολύτιμος χρόνος είχε χαθεί. Κάθε λεπτό που περνούσε ισοδυναμούσε με ένα θάνατο. Εντελώς τυχαία όταν το ραδιενεργό νέφος έφτασε στη Σουηδία, μετά τρεις μέρες, και έγινε αντιληπτό από τα μηχανήματα του Πανεπιστημίου της Ουψάλα, σήμανε συναγερμός σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το κακό όμως είχε γίνει και ήταν πια μη αναστρέψιμο. Τρία ραδιενεργά σύννεφα κάλυπταν λίγο λίγο ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνο, μολύνοντας την ατμόσφαιρα και την τροφική αλυσίδα: έδαφος, νερό, φυτά, ζώα, τρόφιμα. Ωρισμένα ραδιενεργά στοιχεία εξ άλλου, όπως το καίσιο, θα κάνουν χιλιάδες χρόνια να εξαφανιστούν από το έδαφος της Γης. Ραδιενεργή βροχή άρχισε να πέφτει κατά τόπους. Στη χώρα μας η μόλυνση έφτασε στις 2 Μαίου.
Πολλοί χαρακτήρισαν το ατύχημα του Τσέρνομπιλ σαν την Πομπηία της Σοβιετικής Ένωσης. Οι υπεύθυνοι για το ατύχημα δεν έζησαν για να πληρώσουν, οι αρτηριοσκληρωμένοι ιθύνοντες του στεγανού κομμουνιστικού καθεστώτος όμως, που με την ολιγωρία τους καθυστέρησαν να ενημερώσουν, δεν έπρεπε να τιμωρηθούν παραδειγματικά για το έγκλημά τους κατά της ανθρωπότητας; Γιατί ο πλανήτης αυτός όσο ζει θα είναι μολυσμένος και γιατί, ας μην ξεχνάμε, χιλιάδες από τα θύματα του Τσέρνομπιλ δεν έχουν γεννηθεί ακόμα. christianna loupa journey to ithaca
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου