Αγαπητε Φωτη Κουβελη....

Του Γιώργου Πήττα.                                                     Σας γράφω από τη Λευκωσία στην οποία όπως ξέρετε έχω εγκατασταθεί εδώ και κοντά 8 χρόνια. Ο ξενιτεμός αυτός είναι ιδιότυπος. Είναι «τόσο κοντά και τόσο μακριά» ταυτόχρονα. Μου επιτρέπει να παρακολουθώ τα εν Ελλάδι τεκταινόμενα αρκετά στενά μεν αλλά, παράλληλα μου δίνει χώρο για να βλέπω (νομίζω) λίγο πιο καθαρά.

Και βέβαια, μέσα στο πλαίσιο της τρέχουσας κρίσης που για αρκετό κόσμο δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, το ενδιαφέρον και η αγωνία έχουν διπλό πυρήνα.

Από τη μια, είναι το «που πάει ο τόπος μας και τι θα γίνει» και από την άλλη, εξ ίσου δυνατά και οδυνηρά το «τι κάνει, τι θα κάνει και πως, η Αριστερά»

Απευθύνομαι σε σας, όχι μόνο γιατί έχετε βρεθεί στο επίκεντρο της κριτικής (ή και της ύβρεως) που εκπορεύεται από ορισμένους «συντροφικούς» κύκλους αλλά και γιατί γνωρίζω καλά πως είσαστε εκεί που είσαστε ως πολλαπλά εκλεγμένος Βουλευτής γιατί σας επιλέγουν ελεύθερα χωρίς κομματικές ντιρεκτίβες αρκετές χιλιάδες Αριστεροί ψηφοφόροι που δεν περιχαρακώνουν την οντότητά τους στην Ανανεωτική, την Αντισυστημική, ή την όποια άλλη Αριστερά.

Είναι άτυπα «μέλη» θα έλεγα, μιας Νοήμονος Αριστεράς που ζει, δρα και αναπνέει έξω από τα τεχνητά πλαίσια που δημιουργούν οι διάφορες ομάδες προκειμένου να υπογραμμίσουν τις διαφορές τους με τους όποιος άλλους.

Είναι –κατά κανόνα- άνθρωποι που μεγάλωσαν με το ΚΚΕ Εσωτερικού, έζησαν στο πετσί τους το βδελυρό πρόσωπο του αυταρχικού Σταλινισμού και του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, βίωσαν στην εφηβεία τους και στη νεότητά τους τα γόνιμα χρόνια του Ρήγα Φεραίου και είδαν τον κόσμο να αλλάζει δραματικά και τα στερεότυπα να κονιορτοποιούνται. Βεβαίως δεν είναι μόνο αυτοί, υπάρχουν και πολλοί νεώτεροι άνθρωποι σε όλη αυτή την Πολιτική Συγχορδία.

Παρακολουθώντας τις «εξελίξεις» (βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά, γιατί δύσκολα μπορώ να βαφτίσω ως εξέλιξη την οπισθοδρόμηση) μόνο θλίψη νιώθει κανείς.

Αφ ενός για τις ίδιες τις θέσεις που εκφράζονται και αφ’ ετέρου για τον τρόπο που τις καθιστά εκτός όλων των άλλων και αντιαισθητικές.

Θεωρώ Κύριε Κουβέλη πως έχετε ένα σημαντικό χρέος που ξεπερνά και αυτή την πολιτική σας επιβίωση. Ένα χρέος έναντι όλων όσων σας έχουν στηρίξει τόσα χρόνια.

Και αυτό το χρέος έχει να κάνει με την έμπρακτη εκδήλωση συνέπειας σε μια σειρά ζητήματα.

Πρώτο αν και όχι αναγκαία πιο κρίσιμο, η επικείμενη επανεκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ζήτημα στο οποίο λάβατε σαφέστατη θέση που καλύπτει την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων Πολιτών όπου και αν αυτοί ευρίσκονται τοποθετημένοι Πολιτικά.

Αυτή τη στιγμή η Αριστερά (στην οποία θα περιλάβω και το κατά την αντίληψη μου βαθύτατα αντιδραστικό ΚΚΕ) για λόγους ξένους προς την Κοινή Λογική χαρίζει έναν πετυχημένο, αποδεκτό, και αγαπητό σε όλους Πρόεδρο στο κόμμα της εξουσίας , στη δεξιά της Νέας Δημοκρατίας και την δηλητηριώδη ακροδεξιά του ΛΑ.Ο.Σ.

Εξορίζει η Αριστερά τον εαυτό της από τη συμμετοχή της σε μία επιλογή που είναι α) Συμβολική β) συναινετική και γ) όχι Πολιτική αλλά Θεσμική.

Η πλέον εξωφρενική δήλωση, ήρθε από τα χείλη του κου Τσίπρα όταν χωρίς αιδώ δήλωνε πως «σέβεται και εκτιμά τον Πρόεδρο, αλλά δεν» ! Έλεος!

Τέτοια έλλειψη στοιχειώδους πολιτικής αγωγής σε ένα καθαρά Θεσμικό και Συμβολικό ζήτημα δεν την περιμέναμε από κάποιον που θεωρεί το εαυτό του φορέα του Αριστερού Ήθους.

Να θυμίσω σε τι επιπέδου ξεχαρβάλωμα βρίσκεται η χώρα Θεσμικά, Ηθικά, Οικονομικά, Πολιτικά;

Να θυμίσω πως εκείνες οι ελάχιστες ικανές συναινέσεις όπου μπορούν να βρεθούν είναι κρίσιμα αναγκαίες για μια κοινωνία που είναι στα όριά της;

Να θυμίσω πως αν η Αριστερά έχει έναν τρόπο να είναι «μπροστά» είναι γιατί υποτίθεται πως μπορεί να θρυμματίζει τα στερεότυπα και να προτείνει έμπρακτα την ουσία;

Άλλο ζήτημα: Ο περίφημος Καλλικράτης. Κατά τη γνώμη τόσο πολλών πολιτών όσο και τη δική μου, χωρίς ο Καλλικράτης ως προσχέδιο να είναι ιδανικός αποτελεί ωστόσο ένα γόνιμο πεδίο διαβούλευσης για τον Διοικητικό Χάρτη της χώρας για τα επόμενα χρόνια.

Και εξ όσων θυμάμαι όλοι μας για χρόνια μιλάμε και παραμιλάμε για τις συνθήκες εκείνες που θα δώσουν στην περιφέρεια οικονομική ανεξαρτησία και δυνατότητες ανάπτυξης μακράν του σχεδόν δικτατορεύοντος κέντρου των Αθηνών.

Ακόμα:
Την ώρα που η ακροδεξιά δράκα του ΛΑ.Ο.Σ και των συνοδοιπόρων του της Χρυσής Αυγής βυσσοδομούν κατά των αλλοεθνών συμπολιτών μας την ώρα που βάλλουν με αισχρότητα κατά των αυτονόητων που επιχειρεί αυτή τη στιγμή η Κυβέρνηση με το υπό κατάθεση Σχέδιο Νόμου για το φυσικό και αυταπόδεικτο δικαίωμα των νομίμως εγκατεστημένων αλλοδαπών το δικαίωμα ψήφου στις Δημοτικές εκλογές, η Αριστερά δεν μπορεί να είναι τόσο θρασύδειλη ώστε να μην υπερασπίζεται την προσπάθεια σθεναρά από όπου και αν αυτή προέρχεται!

Και μιλάμε εδώ για κάτι που ωρίμασε εδώ και καιρό με τους αγώνες της Αριστεράς και κανενός άλλου!

Δεν μπορεί αγαπητέ μου κε Κουβέλη η Αριστερά να είναι ένα διαρκές και στείρο «Όχι» επί παντός.

Η στάση του Σύριζα μέχρι στιγμής δεν είναι καν «προγραμματική αντιπολίτευση», μοιάζει παραδομένη σε μία θολή και επιτρέψτε μου ουσιαστικά απολίτικη «αντισυστημική αντίληψη» …λες και οι εκφραστές της ζουν σε άλλο πλανήτη εκτός συστήματος.

Μα αυτό το ρημάδι το «σύστημα», απίστευτα και χυδαία πρωτόγονο στην Ελλάδα, είναι που πρέπει να καλυτερεύσουμε κύριε Κουβέλη ώστε να ικανοποιεί αν μη τι άλλο τις βασικές αξίες που παρέχουν αξιοπρέπεια στους πολίτες μιας σύγχρονης δυτικής αστικής δημοκρατίας.

Εφ όσον κάποτε φτάσουμε εκεί, συζητάμε για παρακάτω….!

Γιατί δυστυχώς οι Επαναστατικές διαδικασίες όχι μόνο μας τελείωσαν αλλά, νομοτελειακά αποδείχθηκε πως γεννούν τον κάθε είδους αυταρχισμό και την ιδεολογική καταστολή προς την όποια Ετερότητα με το πρόσχημα της υπεράσπισης των «επαναστατικών κατακτημένων».

Και ακόμα πιο δυστυχώς, βρισκόμαστε στην Ελλάδα σε φάση βαθύτατης κρίσης, στον κυριολεκτικό πάτο, στα πρόθυρα μιας πλήρους κατάρρευσης.

Και αυτό αν σκεφτόμαστε στοιχειωδώς όχι Αριστερά ή Πατριωτικά, αλλά απλά Λογικά και έξω από τα μικροπολιτικά παίγνια, επιβάλλει Συναινέσεις για να μην πω πως στην πραγματικότητα επιβάλλει και μορατόριουμ σε διεκδικήσεις κινητοποιήσεις και απεργίες για ένα προαποφασισμένο διάστημα, για παράδειγμα, ενός έτους.

Με άλλα λόγια αγαπητέ κε Κουβέλη, δεν μπορεί κάτω από τις παρούσες συνθήκες η Ελλάδα να είναι κομμένη στα δύο, να παρεμποδίζονται οι εμπορικές αμαξοστοιχίες, να κινδυνεύουν εκατοντάδες επιχειρήσεις με τίναγμα στον αέρα δηλαδή και άλλες απολύσεις και άλλοι άνεργοι και η Αριστερά να μην έχει το θάρρος και τον πραγματικό ριζοσπαστισμό να καταγγείλει αυτές τις συντεχνιακές και εν τέλει αντικοινωνικές κινητοποιήσεις.

Εκτός, αν δεν έχει γίνει αντιληπτή η θέση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα. Εκτός αν…κάποιοι επιδιώκουν την κατάρρευση γιατί τάχα μέσα από αυτή θα προκύψει το απόλυτο χάος που θα γονιμοποιήσει την Επανάσταση και τον Σοσιαλισμό.

Αν ναι, τότε δεν καταλαβαίνω γιατί δεν στελεχώνουν τις τρομοκρατικές ομάδες που σπέρνουν βόμβες και αίμα προκειμένου να επιταχύνουν κατά τη λογική τους τη φθορά του συστήματος…

Όχι, το ζητούμενο δεν είναι ούτε κατά διάνοια μια συνταύτιση με το ΠΑΣΟΚ.
Όχι, το ζητούμενο δεν είναι μια καινούργια έκδοση της περίφημης Ε.ΑΔ.Ε και όλων των λογικών που προκάλεσαν τον εγκληματικό αυτοχειριασμό του ΚΚΕ Εσωτερικού στην απαρχή της ακμής του.

Όχι, το ζητούμενο δεν είναι ένα «καθεστωτικό» και «καθώς πρέπει» Συνασπισμό.

Ούτε εσάς προσωπικά θα σας «χάριζα» στο ΠΑΣΟΚ στο οποίο αν θέλατε να πάτε και θα το είχατε ήδη πράξει και δεν θα είχατε τη μοίρα κάποιων άλλων που εμφυτεύτηκαν και χάθηκαν.

Όμως δεν καταλαβαίνω τι εμποδίζει τον Συνασπισμό και κατ’ επέκταση τον ΣΥΡΙΖΑ , την Αριστερά εν γένει να βρίσκει το θάρρος και να συμφωνεί –όταν η κοινή λογική το επιβάλλει- να ασκεί κριτική με ολοκληρωμένες αλλά εφαρμόσιμες προτάσεις και να διαχωρίζει τη θέση του κάθετα από τον λαϊκισμό που χαρακτηρίζει το ΚΚΕ.

Εκπαιδεύτηκαν αρκετές πια φουρνιές στην «επαναστατική ημιμάθεια». Νισάφι.

Τέλος κε Κουβέλη, σας άκουσα σε μία τηλεόραση να επαναλαμβάνεται την (ορθή) άποψή σας για την στάση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ στην Προεδρική εκλογή.

Και μετά, σας άκουσα να λέτε πως ωστόσο, αν η απόφαση είναι αλλιώς, θα υπακούσετε στα Συλλογικά Όργανα.

Προσωπικά, αυτή την υπακοή δεν μπορώ να την καταλάβω. Ακριβώς με την ίδια έννοια που δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί μια διαφοροποίηση ενός βουλευτή οποιουδήποτε κόμματος ή και αρκετών σε ένα επί μέρους ζήτημα συνιστά «απειθαρχία» «σημάδι διάλυσης μιας παράταξης» και άλλα τέτοια φαιδρά. Γιατί επιμένουμε στη συντήρηση νοοτροπιών τόσο ξεπερασμένων; Έχουμε δει πόσες φορές βουλευτές των Εργατικών διαφωνούν με τις επιλογές της Κυβέρνησης τους και κανένας βέβαια δεν δημιουργεί ζήτημα;
Ο βουλευτής δίνει λόγο στους ψηφοφόρους του κυρίως. Αν οι θέσεις του είναι διαχρονικά γνωστές (όπως οι δικές σας) απαιτεί και να τις στηρίζει μέχρις εσχάτων.

Κύριε Κουβέλη, Η Ελλάδα χρειάζεται Αριστερά. Όχι Αριστερά προσχήματα. Αλλιώς…

[…Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο
    προστατευτικό σπίτι
με τις πέτρες που μου ρίξατε
σ' όλη τη ζωή μου….] Τάσος Λειβαδίτης από τον Αιώνα εμπορίου.        Γιώργος Πήττας για το TVXS