Εσύ και εγώ, σε μια εποχή αγωνίας...

Από τον ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟ

Προχθές, ψάχνοντας ανάμεσα στους εκατοντάδες τόμους της βιβλιοθήκης μου, έπεσα πάνω στο βιβλίο του DODDS με τίτλο "Εθνικοί και Χριστιανοί σε μια Εποχή Αγωνίας". Οι σημειώσεις που κρατώ (σε ό,τι διαβάζω), με πήγαν στη σελίδα 34, όπου ο συγγραφέας παραθέτει ένα απόσπασμα του Κυπριανού γραμμένο πριν από 17 αιώνες, που λέει:

"Ο κόσμος σήμερα μιλάει από μόνος του: με τη μαρτυρία της παρακμής του αναγγέλλει τη διάλυσή του. Οι αγρότες εξαφανίζονται από την ύπαιθρο, το εμπόριο από τη θάλασσα, οι στρατιώτες από τα στρατόπεδα. κάθε τιμιότητα στις εμπορικές δοσοληψίες, κάθε δικαιοσύνη στα δικαστήρια, κάθε αλληλεγγύη στη φιλία, κάθε δεξιότητα στις τέχνες, κάθε κανόνας στα ήθη - όλα εξαφανίζονται".

Η συγκλονιστική ομοιότητα της κοινωνίας της ύστερης αρχαιότητας με τη δική μας δεν θέλει και πολύ να τη δει ο αναγνώστης. Άρα: ζούμε το ίδιο έργο σε επανάληψη. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ένας ιστορικός κύκλος κλείνει και ένας νέος παλεύει να ανοίξει. Και τέτοιες εποχές, μεταβατικές, λέγονται εποχές αγωνίας. Μίας αγωνίας που μας αφορά όλους: πλούσιους και φτωχούς, ισχυρούς και ανίσχυρους, δεξιούς και αριστερούς, επαναστάτες και δούλους.

Τότε, η νέα εποχή που άνοιξε ήταν ο ολοκληρωτικός μεσαίωνας που βύθισε την ανθρωπότητα στην άγνοια και τη βαρβαρότητα επί 1.000 χρόνια. Τώρα; Ποια θα είναι η νέα εποχή; Στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να ξέρει, αφού το μέλλον είναι άδηλο, αλλά τουλάχιστον πρέπει να προσπαθήσουμε να μην είναι ένας νέος μεσαίωνας. Πρέπει να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για έναν καλύτερο κόσμο, ή έστω για την ανατολή ενός δίκαιου κόσμου.

Για μια κοινωνία της Πολιτικής Αρετής, της Αξιοκρατίας, της Άμεσης Δημοκρατίας. Αυτά είναι ιδανικά που μπορούν να αναχαιτίσουν το μεγάλο σκοτάδι, που κάποιοι θέλουν να απλώσουν πάνω από τον πλανήτη ως τη δική τους "Νέα Τάξη Πραγμάτων".

Ακόμα και εάν δεν νικήσουμε, αξίζει να προσπαθήσουμε... Πλέον ο αγώνας δεν έχει να κάνει με το ποια φατρία ή κόμμα θα επικρατήσει! Έχει να κάνει με την επιβίωσή μας...

Και, αλήθεια, ποιος αγώνας είναι πιο ιερός από εκείνον της ζωής;           Στέφανος Μυτιληναίος