για όλους όσους βάζουν την "γυναίκα στη μεζούρα"....

Mαριας Κατσουνάκη- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ                                                                                         Δεν είναι η πρώτη φορά και, ασφαλώς, ούτε η τελευταία: μόλις μια γυναίκα αναλάβει δημόσιο αξίωμα, μπαίνει στη μεζούρα. Η αξιολόγηση των φυσικών της προσόντων προηγείται, η διατύπωση οποιασδήποτε κοινωνικοπολιτικής άποψης έπεται.

Τα βλέμματα συγκεντρώνονται πάνω της διερευνητικά, διαπεραστικά. Το βάρος, οι ρυτίδες, ο τρόπος που ντύνεται, καταγράφονται σε ένα άτυπο αρχείο και ανασύρονται ως αφοπλιστικό επιχείρημα σε κάθε ολίσθημα ή παρασπονδία. Αλλά ακόμη και αν δεν παρεκκλίνει από τις γενικές αρχές, η εμφάνιση παραμένει το πιο εύχρηστο «όπλο» όχι μόνο σε χέρια αντιπάλων αλλά και φίλων.    Τα σχόλια που αφορούν ανατομικές λεπτομέρειες ή ενδυματολογικές επιλογές διαμορφώνουν την εικόνα, ακολουθούν ως αύρα τη γυναίκα - πολιτικό τόσο στην ιδιωτική όσο και στη δημόσια σφαίρα.  Ως εδώ, περιγράφουμε το αυτονόητο. Εξάλλου, για να μη μεροληπτούμε, και το ανδρικό φύλο περνάει από παρόμοια (όχι όμως και ανάλογη) πασαρέλα.  Πρόσφατα κυκλοφόρησαν στο Διαδίκτυο, αφού δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας (ή τούμπαλιν - ποιος ξέρει), ημίγυμνες φωτογραφίες της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ. Ηθοποιός, πολιτική επιστήμονας, ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των μεταναστών, ειδική σύμβουλος του υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη σε θέματα μετανάστευσης. Την πρωτοείδαμε στον κινηματογράφο το 1997 στην μπουρλέσκ κωμωδία της Σοφίας Παπαχρήστου «Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων». Ομορφη (με ένα τρόπο μυστηριώδη και εξωτικό), δροσερή, ταλαντούχα.

Η φωτογράφιση που είχε κάνει στο «Penthouse» ...
ήταν αρκετή για να αξιολογηθεί στο Διαδίκτυο η δράση της, οι θέσεις της, η ζωή της, οι προθέσεις της. Δεν θέλει και πολλή φαντασία για να αναπληρώσει κανείς όσα δεν καταγράφουμε. Εύκολη η λεία.                    Πριν από ένα μήνα περίπου, η πιο «ωραία της Βουλής», έτερπε τους χρήστες του Διαδικτύου με παλιές, επιλεγμένα προκλητικές, φωτογραφίες της με εσώρουχα. Ο τίτλος: «σεμνή και γυμνή» η Αντζελα Γκερέκου, νυν υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού.     Και πάει λέγοντας... Και οι δύο κυρίες αναμφισβήτητα γοητευτικές. Ομως ο στόχος δεν ήταν η αισθητική αποτίμηση. Ούτε το ηθικό δίδαγμα ότι μια εντυπωσιακή εμφάνιση δεν αποκλείει έναν... πλούσιο εσωτερικό κόσμο. Πρόθεση όσων διακίνησαν το δημοσιευμένο υλικό ήταν να «σχολιάσουν», να αξιολογήσουν και να τοποθετήσουν. Να «δημιουργήσουν κλίμα», με λίγα λόγια.     Για τους πύρκαυλους Ελληναράδες, συγγενή περιστατικά (τα δύο που αναφέρουμε είναι απλώς ενδεικτικά) αποτελούν τον καλύτερο «μεζέ». Το πιο ανησυχητικό και το πιο ύποπτο όμως είναι οι κοινωνικές συνθήκες που διαμορφώνονται αθόρυβα και υποδόρια. Το ευρύτερης αποδοχής ιδεολόγημα, το οποίο υποχρεώνει τους πάντες να παραμείνουν εσαεί στη θέση που τους ορίστηκε είτε από τη Θεία Πρόνοια είτε από κάποιο αμετάβλητο πεπρωμένο. Ο θρίαμβος της διαρκούς παραγωγής μειονοτήτων και αποκλεισμών. Τα στερεότυπα που πολλαπλασιάζονται, οι εμμονές, οι συρμοί και οι φαντασιώσεις που καλύπτουν ανάγκες, κενά και αδυναμίες.         Ωραία και σέξι, με ευαισθησίες, ευφυΐα, επιθυμία να προτείνει και να συμβάλει σε αλλαγές και ανατροπές μέσα από ένα δημόσιο αξίωμα; Σχεδόν αδύνατον.

Ο συνδυασμός εκρηκτικός απαιτεί ομολογουμένως μεγάλη κοινωνική ευελιξία. Βέβαια, η καχυποψία και η εκ των προτέρων αποδόμηση των «ωραίων γυναικών στην πολιτική» δεν οφείλεται μόνο σε προκατάληψη. Η τηλεοπτικοποίηση των ψηφοδελτίων συμπεριλαμβάνει ενίοτε πρόσωπα που απλώς βρίσκονται σε ένα «λαμπερό» προσκήνιο. Τα κριτήρια των επιλογών όμως βαρύνουν τους ίδιους τους κομματικούς μηχανισμούς και την άκριτη αναπαραγωγή προτύπων.                                                                        Ο ολοκληρωτισμός ξεκινάει από τη στιγμή που βάλλεται οποιαδήποτε κινητικότητα. Που οι μισθοφόροι της ηθικής αναλαμβάνουν υπηρεσία και δεν κρίνουν το έργο της εικονιζόμενης «ωραίας και σέξι» αλλά τις διαστάσεις της. Που δεν ανέχονται καμία απόκλιση από την ετικέτα. Που, σιωπηρώς, συναινούμε στη διαιώνιση μιας επικίνδυνης «ακινησίας».

Ακόμη και αν δεν είναι όλοι έτοιμοι να σταθούν στο «ύψος» των περιστάσεων, η χυδαιότητα με την οποία αποκλείονται είναι η άλλη όψη της κρατούσας ανεκτικότητας. Η ωμότητα και η βαρβαρότητα είναι ο κοινός τους τόπος.

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ