«Όλοι, μα όλοι, πολιτικοί και μη μιλούν για τη διαφθορά και προτείνουν τρόπους αντιμετώπισής της και ομνύουν στο όνομα της εξυγίανσης. Δηλώσεις, εξαγγελίες, ψήφιση νόμων, επιτροπές αμειβόμενες και μη (υπάρχουν και αυτού του είδους;), εκδηλώσεις πανηγυρικές, μεγάλα λόγια και μηδέν αποτέλεσμα. Τελικά τι συμβαίνει άραγε; Υπάρχει σε τόσο μεγάλο βαθμό υποκρισία, ζούμε σ’ ένα παραλήρημα ή η διαφθορά έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας μας;» διερωτάται σε άρθρο του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ο Δημήτρης Παξινός , πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.
Και είναι εύλογο το ερώτημα. Ωστόσο αν μέχρι σήμερα η πάταξη της διαφθοράς εξαντλείτο
στις μεγαλόστομες διακηρύξεις, δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για να συνεχιστεί το επικοινωνιακό πανηγύρι. Η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος έχει φτάσει στο ναδίρ. Ως εκ τούτου, η βάση πάνω στην οποία καλείται να στηριχθεί το οικοδόμημα της ανόρθωσης της χώρας και της δημοσιονομικής εξυγίανσής της είναι σαθρή. Όταν δεν υπάρχει αξιοπιστία και εμπιστοσύνη των πολιτών στο πολιτικό σύστημα και τους εκφραστές του, κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια που απαιτεί τη συμμετοχή και τις θυσίες των πολιτών, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Υπό αυτό το πρίσμα, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε άλλη επιλογή από το να αναδείξει την αναγκαιότητα αντιμετώπισης της διαφθοράς ως μείζον πρόβλημα της χώρας και ζήτημα πρώτης προτεραιότητας, παράλληλα με αυτό της ανόρθωσης της οικονομίας.
Επί της ουσίας πρόκειται για μια τολμηρή πολιτική επιλογή του πρωθυπουργού, να σηκώσει τόσο ψηλά το θέμα της διαφθοράς και της διαφάνειας, για ένα πολύ απλό λόγο. Όταν η διαφθορά έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας μας ,πολύ δύσκολα πατάσσονται τέτοιες νοοτροπίες και πρακτικές, οπότε η κυβέρνηση κινδυνεύει να χαρακτηρισθεί αναποτελεσματική, αν τα αποτελέσματα των προσπαθειών της μετρηθούν κάποια στιγμή και αποδειχθούν πενιχρά. Παρά ταύτα, δεν μπορούσε να πράξει διαφορετικά. Είναι μονόδρομος, όπως μονόδρομος ήταν και για τη Νέα Δημοκρατία το 2004. Μόνο που ο Καραμανλής εξάντλησε την ευαισθησία του στον Τσιτουρίδη και τον Πολύζο. Πέραν τούτων ουδείς απεπέμφθη. Όλοι οι υπόλοιποι καλύφθηκαν μετά πολλών επαίνων, μέχρι που η πτώση τους συμπαρέσυρε ολόκληρη την κυβέρνηση. Παράλληλα, τίποτε δεν έγινε σε θεσμικό επίπεδο, με αποτέλεσμα η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια να ανέβη ακόμη πιο ψηλά στη λίστα των χωρών με τη μεγαλύτερη διαφθορά.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου έδωσε ήδη τα πρώτα δείγματα γραφής με την υπόθεση Ρόβλια, αν και προσωπικά ο Γιώργος Παπανδρέου έδωσε τα δικά του, όταν το 2004 αναλάμβανε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, αλλά και στα χρόνια που ακολούθησαν, όταν πολλά στελέχη βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη εκτός κινήματος.
Επιπλέον, από την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ είχε καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις, γεγονός που ο πρωθυπουργός υπενθύμισε στο Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών, ακριβώς για να καταδείξει ότι δεν είναι ούτε όψιμο ούτε επικοινωνιακό το ενδιαφέρον της κυβέρνησής του. Όπως τόνισε στην εισήγησή του ο Γ. Παπανδρέου: «Η αντιμετώπιση της διαφθοράς και η προώθηση της διαφάνειας σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου βίου αποτελεί πεποίθησή μου ότι είναι το μείζον πρόβλημα της χώρας.
- Για το ζήτημα αυτό, είχα παρουσιάσει τις προτάσεις του ΠΑΣΟΚ, τα «30 σημεία», ήδη στις 08/11/2005.
- Στις 18/01/2008 επισκέφτηκα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και κατέθεσα συγκεκριμένες και ολοκληρωμένες προτάσεις για την καταπολέμηση της διαφθοράς. Ζήτησα τότε τη σύγκληση των αρχηγών των κομμάτων για να υιοθετήσουμε αυτό το Εθνικό Σχέδιο. Δυστυχώς δεν ανταποκρίθηκε ο τότε πρωθυπουργός.
- Στις 18/07/2008 το ΠΑΣΟΚ δεσμεύτηκε για συγκεκριμένα μέτρα για τη Διαφάνεια και την Καταπολέμηση της Διαφθοράς. Δεσμεύσεις που συμπεριλήφθηκαν στο πλαίσιο του κυβερνητικού μας προγράμματος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου