«Χρησιμοποιώντας δεδομένα του Voyager, ανακαλύψαμε ένα ισχυρό μαγνητικό πεδίο ακριβώς έξω από το Ηλιακό Σύστημα» αναφέρει σε ανακοίνωση της NASA η Μέραβ Όφερ, επικεφαλής της ομάδας που παρουσιάζει την ανακάλυψη στο Nature.
«Αυτό το μαγνητικό πεδίο συγκρατεί ακέραιο το διαστρικό νέφος και λύνει το παλιό μυστήριο του πώς [το αέριο] μπορεί να βρίσκεται εκεί».
Το Τοπικό Χνούδι (Local Fluff) μέσα στο οποίο έχει εισέλθει το Ηλιακό Σύστημα είναι μια μείγμα ατόμων υδρογόνου και ήλιου με διάμετρο 30 έτη φωτός. Είναι τόσο ογκώδες ώστε πρέπει να φτάνει ακόμα και πέρα από το Α Κενταύρου, το πλησιέστερο στον Ήλιο άστρο.
Μέχρι σήμερα, οι φυσικοί θεωρούσαν ότι το νέφος θα έπρεπε να είχε διαλυθεί από τα υπέρθερμα αέρια που εκτόξευσε προς το μέρος του μια σειρά εκρήξεων σουπερνόβα, οι οποίες χρονολογούνται στα δέκα εκατομμύρια χρόνια.
Το νέφος παραμένει όμως άθικτο λόγω του μαγνητικού του πεδίου, το οποίο «προσφέρει την επιπλέον πίεση που απαιτείται για να αντισταθεί στην καταστροφή».
Τα δίδυμα σκάφη Voyager, που κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις εδώ και 30 χρόνια, είναι τα πιο απομακρυσμένα ανθρώπινα δημιουργήματα και μπορούν να αντιληφθούν την επίδραση του νέφους, ωστόσο δεν έχουν ακόμα περάσει μέσα του.
Το ίδιο το νέφος δεν μπορεί να περάσει μέσα στο Ηλιακό Σύστημα, αφού τα αέριά του απωθούνται από το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου, το οποίο διογκώνεται λόγω του ηλιακού ανέμου (μιας συνεχούς ροής ηλιακών σωματιδίων) και σχηματίζει την προστατευτική ηλιόσφαιρα.
Η αυξομειούμενη διάμετρος της ηλιόσφαιρας είναι έτσι το αποτέλεσμα δύο αντίθετων δυνάμεων: του ηλιακού ανέμου που την «φουσκώνει» από μέσα, και το Τοπικό Χνούδι που την συμπιέζει από έξω.
Το Voyager 1 έφτασε στο εξωτερικό άκρο της ηλιόσφαιρας το 2004 και το Voyager 2 ακολούθησε τρία χρόνια αργότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου