Να φτιάξουμε την Αριστερά που φοβούνται Σαμαράς και σύστημα

Πόλη-Δήμοι-Περιφέρειες
του Γιάννη Ελαφρού-ΠΡΙΝ
Aπό την άλλη πλευρά (σ.σ. βρίσκεται) μια ακραία αντιπολίτευση, που ζητεί έξοδο από το ευρώ και έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ», είπε ξεκάθαρα ο Σαμαράς στις ΗΠΑ, περιγράφοντας στην πραγματικότητα όχι το αριστερό «άλλο άκρο» (με την Χρυσή Αυγή να είναι το εκ δεξιών «άκρο»), αλλά την Αριστερά την οποία ο ίδιος φοβάται. Είναι η Αριστερά που βρίσκεται αντιμέτωπη με την αντεργατική πολιτική και τη βάρβαρη επίθεση κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, αντιμέτωπη με την κυβέρνηση...
ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, η Αριστερά που στέκεται ανατρεπτικά απέναντι στην κοινωνική λεηλασία και τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό του σύγχρονου καπιταλισμού, θέτει κρίσιμους πολιτικούς στόχους ρήξης (έξω από το ευρώ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ), ενταγμένη σε ένα πρόγραμμα αντικαπιταλιστικής ανατροπής και δεν μένει σε γενικές καταγγελίες. Είναι η Αριστερά που ανησυχεί τον Σαμαρά και το σύστημα, είναι η Αριστερά που παρότι παίζει πρωτοπόρο ρόλο, σήμερα δεν είναι ακόμα πολύ ισχυρή και γι’ αυτό προσπαθούν να την κτυπήσουν. Στόχος βέβαια είναι όλη η μαχόμενη Αριστερά και το αγωνιζόμενο μαζικό κίνημα του λαού και της νεολαίας.
Ε, αυτή την Αριστερά που φοβούνται, που στοχοποιούν, που μπορεί να τους ανατρέψει, αυτή την αντικαπιταλιστική ανατρεπτική Αριστερά πρέπει να φτιάξουμε, να αναπτύξουμε και συγκροτήσουμε σε μαζική βάση, στην κατεύθυνση του αντικαπιταλιστικού πόλου, με διεθνιστικό κι εργατικό πρόσημο, με επαναστατική και κομμουνιστική προοπτική. Σε ένα αυτοτελές πολιτικό ρεύμα, πέρα από τη διαχείριση εντός του ευρώ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ (στην οποία κινείται ο ΣΥΡΙΖΑ), πέρα από την ηττοπαθή λογική του ΚΚΕ, που εγκαταλείπει ουσιαστικά τους ανατρεπτικούς πολιτικούς στόχους, ακριβώς την ώρα που χρειάζονται πιο πολύ από ποτέ (κι αγκαλιάζονται από περισσότερο κόσμο). Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που αποτελεί την πιο προωθημένη και συγκροτημένη πολιτική δύναμη αυτής της ευρύτερης πτέρυγας, θα συμβάλλει αποφασιστικά, αλλά απαιτείται η πολιτική μετωπική συμπόρευση όλων των δυνάμεων της «εκτός των τειχών» Αριστεράς, των πρωτοπόρων αγωνιστών του μαζικού κινήματος, όλων όσοι διαφοροποιούνται από το ρεφορμισμό, τον κομφορμισμό και τη διαχειριστική λογική της επίσημης Αριστεράς.
Η μάχη για τη μαζική συγκρότηση της ανατρεπτικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς θα είναι πολύπλευρη και θα εκφραστεί σε όλες τις αναμετρήσεις, πολιτικές και κινηματικές. Κρίσιμο θέμα αποτελεί η πολιτική, προγραμματική και οργανωτική αυτοτέλεια της αντικαπιταλιστικής και εκτός των τειχών Αριστεράς, την ίδια ώρα που θα δίνει όλες της τις δυνάμεις μέσα στο λαό, μέσα στους αγώνες και στις αγωνίες του, μαζί με τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και κάθε αγωνιστική τάση των εργαζομένων, παρά τις αυταπάτες τους. Εάν συνειδητοποιούμε βαθιά ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί στην ήττα (και του ΚΚΕ την έχει ήδη προεξοφλήσει), η Αριστερά της ανατροπής πρέπει να ενισχύσει την αυτοτέλειά της και να παλέψει για το άνοιγμα ενός άλλου δρόμου.
Το πεδίο της πόλης και της γειτονιάς, που αναβαθμίζεται γιατί υποδέχεται και μετασχηματίζει τις κοινωνικές συνέπειες της καπιταλιστικής υπεραντιδραστικής ανασυγκρότησης, της πάλης ενάντια στο τοπικό κράτος («τοπική αυτοδιοίκηση»), μαζί με αυτό των εκλογών για δήμους και περιφέρειες αποτελούν μέτωπα παρέμβασης της άλλης Αριστεράς.
Ήδη όλα τα πολιτικά επιτελεία, αλλά και οι αστικοί επιχειρηματικοί συνασπισμοί (οι «τοπικές κοινωνίες») που δίνουν τον τόνο σε πολλούς δήμους, κάνουν τους σχεδιασμούς τους. Η ΝΔ αναζητεί νέα καλπονοθευτικά συστήματα, που με εκλογική διαδικασία τύπου μαθητικής κοινότητας, να αποπολιτικοποιήσει τις εκλογές, να βγάλει τους δικούς της και να συνεχίσει την εφαρμογή της αντιδραστικής πολιτικής της. Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να βρει τρόπο να διασωθεί και να διασώσει μέρος του συστήματος διαχείρισης της εξουσίας, κρύβοντας ότι έχει γίνει υποσυνιστώσα της ΝΔ. Η ΔΗΜΑΡ αναζητεί τον «τρίτο δρόμο» προς τον ευρωπαϊκό κανιβαλισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κάνει πρόβα κυβερνητικού κόμματος, επιδιώκοντας ένα άνοιγμα από τους διαφωνούντες του ΠΑΣΟΚ μέχρι την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, σε ένα πολιτικό συνεχές που οδηγεί στη διαχείριση. Ειδικό ρόλο στην επίθεση φιλίας προς την αντικαπιταλιστική Αριστερά αναλαμβάνουν δυνάμεις της αριστερής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, παίζοντας ρόλο μαγνήτη που έλκει προς τα δεξιά, αντί να επιλέξουν τη ρήξη με τη ευρω-υποθηκευμένη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για το ΚΚΕ, όλα δείχνουν ότι θα ακολουθήσει τη γνωστή κομματικοκεντρική λογική του.
Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ευρύτερα της αντιΕΕ ανατρεπτικής Αριστεράς θα επιλέξουν άλλο δρόμο. Στόχος και σε επίπεδο δήμου – πόλης – περιφέρειας είναι να συσπειρωθεί η πολιτική πρωτοπορία σε αντικαπιταλιστική, αντιΕΕ, ανατρεπτική, αντιδιαχειριστική βάση. Και να εκφραστεί και στις τοπικές εκλογές ένα μαζικό πολιτικό ρεύμα ανατροπής με αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά.
Μια τέτοια πολιτική επιλογή είναι απαραίτητη, τόσο λόγω της συνολικής πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά και γιατί και τα «τοπικά» ζητήματα και προβλήματα σφραγίζονται πιο άμεσα και πιο έντονα από ποτέ από τη βάρβαρη επιδρομή κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ. Η κοινωνική – λαϊκή καταστροφή και η εργατική «γενοκτονία» εκφράζονται άμεσα στο πεδίο της γειτονιάς και της πόλης, χώρο όπου συγκεντρώνεται η φτώχεια, η ανεργία και η εργασιακή μαύρη περιπλάνηση. Χώρο που εκφράζεται η εξαθλίωση στο επίπεδο της κατοικίας και των βασικών κοινωνικών υποδομών, παιδεία, υγεία, πρόνοια, παιδί κ.λπ., καθώς και η γραμμή της ιδιωτικοποίησης των κοινωνικών υπηρεσιών και του περιβάλλοντος.
Το πρόγραμμα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης είναι απαραίτητο για να απαντηθούν με επάρκεια και ριζοσπαστισμό οι ανάγκες της επιβίωσης και της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Ταυτόχρονα, η άμεση διαπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε όλα τα επίπεδα της «τοπικής αυτοδιοίκησης» και ο ασφυκτικός έλεγχος που επιχειρούν οι Βρυξέλλες (μαζί με την κυβέρνηση) σε κάθε «αυτοδιοικητική» απόφαση, υπογραμμίζει τον αναγκαίο συνολικό αντιΕΕ χαρακτήρα των κινήσεων πόλης ή περιφέρειας. Ακόμα, η ανάδειξη δήμων και περιφερειών ως αντιδραστικού και επιχειρηματικού τοπικού κράτους, τμήμα της συνολικής αστικής κρατικής εξουσίας, υπογραμμίζει την ανάγκη μιας αντιδιαχειριστικής κατεύθυνσης, στηριγμένη στο κίνημα και στη συγκρότηση ενός δικτύου σωμάτων, συνελεύσεων και οργάνων της λαϊκής και εργατικής πάλης, ανεξάρτητα και ανταγωνιστικά στο αστικό κράτος και το κεφάλαιο.
Αξιοποιώντας και το ελπιδοφόρο βήμα του 2010, καθώς και τη δουλειά που έχει γίνει σε μια σειρά γειτονιές, πόλεις και δήμους, είναι ανάγκη όλες οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μπουν στη μάχη για αντικαπιταλιστικές αριστερές κινήσεις πόλης ή περιφέρειας παντού, αναζωογονώντας τις παλιές ή δημιουργώντας νέες. Ήδη πάει να καλυφθεί το κενό που υπήρχε στις περιφέρειες (η αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν είχε κατέβει σε Στερεά και Νότιο Αιγαίο), καθώς ήδη στη Στερεά Ελλάδα έχουν ξεκινήσει οι διεργασίες για τη συγκρότηση αντικαπιταλιστικής κίνησης.
Η συγκρότηση των κινήσεων θα γίνει μια μετωπική και ενωτική διαδικασία, καθώς σε αυτές μπορεί και πρέπει να συμμετέχουν εκτός των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το δυναμικό της μετωπικής πολιτικής συμπόρευσης και άλλες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής, αντιΕΕ και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς, δυνάμεις που έχουν διαφοροποιηθεί έμπρακτα από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, πρωτοπόρος κόσμος των αγώνων (από τα τοπικά κινήματα και συνελεύσεις, την κίνηση «Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε», όσο κι ευρύτερα από το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα), καθώς και πολιτικοποιημένες δυνάμεις του αυτόνομου χώρου, με σεβασμό στο κίνημα και τη δημοκρατία του.
Το πρόγραμμά τους είναι αναγκαίο να απαντά στους εξής βασικούς άξονες: Την πάλη συνολικά ενάντια στην επίθεση που εξαπολύουν κεφάλαιο – κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ, από τη σκοπιά της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης. Τον αγώνα ενάντια στην εξαφάνιση – ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών δημόσιων παροχών (υγεία, παιδεία, πρόνοια, καθαριότητα κ.λπ.), ενάντια στην καταλήστευση του λαϊκού εισοδήματος και σε κάθε είδους οικονομική βία (χαράτσια, εφορίες, φόροι, τοκογλυφικά δάνεια, κατασχέσεις, διακοπές ρεύματος και νερού, μαυραγοριτισμός, ενεχυροδανειστήρια κ.λπ.), ενάντια στην ιδιωτικοποίηση – εμπορευματοποίηση του δημόσιου χώρου και φυσικού πλούτου. Την πάλη ενάντια στην υπεραντιδραστική ανασυγκρότηση του κράτους (κεντρικού και τοπικού), η οποία προωθείται εδώ και πολλά χρόνια από το αστικό πολιτικό σύστημα, αλλά και με ιδιαίτερα ενεργητικό ρόλο από την ΕΕ. Η προσπάθεια αυτή θα κλιμακωθεί, στο πλαίσιο της συνολικής αντιδημοκρατικής μετάλλαξης. Ακόμη, την παρέμβαση στην καθημερινή ζωή και την οργάνωση της επιβίωσης εργαζομένων, ανέργων, φτωχών λαϊκών στρωμάτων μέσω μορφών εργατικής ανατρεπτικής αλληλεγγύης. Τον κοινό αγώνα με τα συγκροτημένα τμήματα του εργατικού κινήματος ενάντια σε ανεργία, απολύσεις, ελαστικές σχέσεις εργασίας, στο χώρο του τοπικού κράτους (διαθεσιμότητες, εφεδρεία, κοινωφελή εργασία) αλλά και σε κάθε χώρο εργασίας στην πόλη. Τον αγώνα ενάντια στο φασισμό σε συνδυασμό με την πάλη ενάντια στην κυβερνητική κρατική καταστολή και την εργοδοτική τρομοκρατία, για τις πολιτικές – κοινωνικές ελευθερίες της εποχής μας και τα σύγχρονα δημοκρατικά δικαιώματα. Την ιδεολογική, πολιτιστική και αξιακή παρέμβαση.
Οι κινήσεις πρέπει από σήμερα να ριχτούν στη μάχη για τη συγκρότηση ενός εργατικού λαϊκού κινήματος στη γειτονιά, συμβάλλοντας ευρύτερα στην ταξική ανασυγκρότηση, με πρωτοβουλίες αγώνα, ανατρεπτικής λαϊκής αλληλεγγύης, δημιουργία εργατικών λεσχών.