…Ολιβερ Τουίστ 2011….

Γραφει η Ειρηνη Βεργοπουλου       Δεν ήταν αυτήν την Πέμπτη, που η βροχή ήταν πιο ήρεμη, αλλά δυό βδομάδες νωρίτερα, όταν έριξε δυνατά πολύ νερό και τάραξε την πόλη με τα συνεχώς τεταμένα νεύρα. Κάποιοι μιλήσανε τότε και για μαγνητικά πεδία, για εκλείψεις στα ουράνια σώματα, για καταιγίδες πιότερο στο μέσα μας , και όχι μόνο εκεί έξω.

Γύρναγα από τη δουλειά και είχα ήδη μουσκέψει , επειδή περπάτησα κάπως, και η κοκκαλιάρα ομπρελίτσα μου με τα λεπτά σιδεράκια της ήταν πολύ μίζερη για να με σώζει από την οργή των νερών.
Με βρεγμένα παπούτσια και μπουφάν μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα την επιστροφή, από κάπου στην Αχαρνών, μέσω εθνικής, προς το κέντρο.

Παντού λίμνες και ορατότητα πολύ κακή. Το αυτοκίνητό μου είναι παλιό και οι στοιχειώδεις υαλοκαθαριστήρες αγκομαχάνε να κάνουν τη δουλειά, σαν μπράτσα γερασμένου, βασανισμένου εργάτη. Τα τζάμια θολωμένα, και μόνο στο περίπου μπορούσα να διακρίνω τους μπρος, τους πίσω, τους πλαινούς οδηγούς -μόνο λόγω του ότι ξέρω τη διαδρομή και τα κατατόπια ήταν που κατάφερνα να μην με σκουντήξουν αλλάζοντας λωρίδες.....
‘Εφτασα στην είσοδο για Λένορμαν, στην Παναγίτσα, και έκατσα στην ουρά στο φανάρι για αριστερά. ‘Εκανε αρκετό κρύο . Οι άνθρωποι στα φανάρια, που στέκονται ώρες ατελείωτες εκεί για να καθαρίσουν τζάμια ή να πουλήσουν τα ‘εμπορεύματά ‘ τους, είχαν καλυφθεί με φθηνά, λεπτά πλαστικά μπουφάν με κουκούλες και μας κοίταζαν θλιμμένα μέσα στα αυτοκίνητά μας. Τους βλέπω κάθε φορά σε αυτή τη διασταύρωση, και μου φαίνονται σαν ταλαιπωρημένοι , αγριεμένοι, και απορημένοι κέρβεροι, σαν να φυλάνε την είσοδο σε κάποιον απροσδιόριστο ‘Αδη.

Στα λίγα λεπτά που περίμενα μέχρι να γίνει το φως πράσινο, είδα ένα παιδί, να περπατάει ανάμεσα στα ακινητοποιημένα οχήματα. Φορούσε ένα πλαστικό μπουφάν με κουκούλα σαν τους άλλους, η οποία κουκούλα κάλυπτε όλο το κεφάλι του, αφήνοντας μόνο το πρόσωπό του να διακρίνεται. Δεν φαινόταν έτσι αν ήταν αγόρι ή κορίτσι, γιατί τα χαρακτηριστικά του ήταν λεπτεπίλεπτα, αλλά από τις κινήσεις του συμπέρανα ότι ήταν αγόρι, γύρω στα δέκα με έντεκα στην ηλικία. Ούτε την εθνότητα μπορούσα να καταλάβω, ενδεχομένως ήταν παιδί μεταναστών αλλά και πάλι όχι σίγουρο.
Το είχαν βάλει να πουλάει στους περαστικούς οδηγούς χαιμαλιά : κάτι “μάτια”, κάτι ματόχαντρα, με “ασημένια” σμιλέματα που γυάλιζαν αλλόκοτα εκείνη την ώρα. Τα κράταγε στα χέρια του, και τα πλησίαζε στα παράθυρά μας, όπου φυσικά κανείς δεν ενδιαφερόταν, έτσι το αγόρι πήγαινε κουρασμένα και μηχανικά από το ένα αυτοκίνητο στο άλλο, από τη μια απόρριψη στην άλλη. Στα πολύ λίγα λεπτά που πρόλαβα να τον παρατηρώ, πέντε μέτρα από μένα, μου έκαναν εντύπωση τα λεπτά και καλαίσθητα δάκτυλά του, και ο σχεδόν αβρός τρόπος που προσέφερε την πραμάτια του στους διερχόμενους οδηγούς.
Η κίνησή του είχε κάτι από ικεσία, αλλά και από μεγάλη ευγένεια.
Πολύ περισσότερο, με τσάκισε η έκφρασή του. Το παιδικό μουτράκι του, λυπημένο, όμορφο, χωρίς μίσος, μόνο με παράπονο, απόλυτα αξιοπρεπής. Οι σταγόνες τον βαράγανε και αυτός έκλεινε ανακλαστικά τα μάτια του, χωρίς να θυμώνει ούτε καν με τη βροχή, χωρίς να την καταριέται, μόνο αγόγγυστα άφηνε τις στάλες να τον δέρνουν και να φεύγουν. Μέσα από το παντελόνι του, τα πόδια του μου φάνηκαν πολύ αδύνατα.

Ζορίστηκα ψυχολογικά πάρα πολύ, και μου ήρθε μια ενστικτώδης αντίδραση, ήθελα να ανοίξω την πόρτα και να του πώ να μπει μέσα και να ζεσταθεί, πράγμα βέβαια που δεν θα το έκανα πραγματικά. Μου περάσαν στιγμιαία πολλές σκέψεις : κανείς δεν θα φωνάζει υποθέτω τον παιδίατρο για αυτό το αγόρι, δεν θα νιάζεται για τους βαθμούς του, και ούτε θα προλάβαινε να γίνει ποτέ καλομαθημένο ή κακομαθημένο. Ενδεχομένως δεν θα προλάβει να μεγαλώσει. Και είναι και αυτός μια σταγόνα. Ανώνυμη σταγόνα, διάφανη, αόρατη,
Σωτήριον έτος : 1838 ;
Η αξιοπρέπεια της μορφής του, έμεινε σφραγισμένη μέσα μου, σήμερα, στο 2011, και για δεκαετίες μετά. Τί να το κάνει .

Το φανάρι άναψε. ‘Εβαλα πρώτη και έφυγα. Στη Λένορμαν, λίμνες στην άκρη των πεζοδρομίων. ‘Αθελά μου,καθώς ήταν και θολά τα τζάμια μου, κατάβρεξα άσχημα μια περαστική, και το κατάλαβα από την σπαραξικάρδια κραυγή της που την άκουσα ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μετά.
Δεν πειράζει, σκέφτηκα, μου το έχουν κάνει και μένα σαν πεζή πολλές φορές. Και δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί.                                      Ειρήνη Βεργοπούλου  

Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα Trekearth :
http://www.trekearth.com/gallery/Europe/Spain/Andalucia/Granada/Granada/photo1084390.htm