Vennis Mak -Δεν ζεί πιά το μελάνι-μαθαίνω να γράφω με τα δάχτυλα...

"-Το πρόσωπό σου ήταν τοπίο σκιερό,

αφώτιστη στάθηκα,

κατάμονη αγαπούσα την νύχτα σου,
...
την μυρωδιά που έσειε την αλήθεια μου όταν εκείνη ξενυχτούσε το πένθος της...

-Θα σε θυμάμαι όσο η ζωή μου θα προχωράει κατά μήκος του μαύρου,

όσο βλαστήμησε ο δρόμος κάθε μου βήμα,

με όσα σκάλωνε η λέξη σε σεντόνι τσαλακωμένο,

στην μοναξιά που μαστιγώνει τις μνήμες που πρώτα σκεπάζονται και έπειτα ονειρεύονται...


-Ολημερίς απο τότε μαζεύω απο στοίβες με λάσπες τον έρωτά μου...

Δεν ζεί πιά το μελάνι-μαθαίνω να γράφω με τα δάχτυλα..."-βενετία        Εμpcυχο Yλικο