Μια εξομολόγηση περί βιασμού

Της Γιούλας Ράπτη                                              Ο σάλος που προκλήθηκε με τις δηλώσεις του εικαστικού ΚώσταΤσόκλη περί βιαστών (ότι κάνουν κάτι φυσικό γιατί κινούνται από ερωτικό πόθο και ότι προκαλούνται από τα θύματα) είναι πια γνωστός. Άλλωστε και η ίδια η άποψη- την οποία ο καλλιτέχνης χαρακτήρισε "αναρχική"- είναι τόσο διάτρητη και παμπάλαια, που οποιοδήποτε σοβαρό επιχείρημα περιττεύει.
 

Χθες, όμως, έλαβα μια επιστολή, την οποία θεωρώ ότι έχω υποχρέωση να την δημοσιεύσω.Άλλωστε, ακόμη κι αν η επιστολογράφος υπογράφει μόνο με τα αρχικά της, την προσυπογράφω και εκφράζει και τα δικά μου συναισθήματα.

Προς Κώστα Τσόκλη

Πώς να σας προσφωνήσω αλήθεια;
Σεβαστέ; δεν πάει στο χέρι μου, παρά την ηλικία σας.
Αγαπητέ; Αυτό θα ήταν μεγάλο ψέμα.
Κύριε; Κι αυτό, φαίνεται να μην ταιριάζει όταν εμφανίζεστε ως υμνητής των βιαστών.
Καλλιτέχνη; Δέχομαι οι καλλιτέχνες να είναι ακραίοι και αιρετικοί μέσα από τα έργα τους, όχι δηλώνοντας πράγματα που ξεπερνούν την κοινή λογική και προκαλούν ακόμη και το κοινό ποινικό δίκαιο...
.

Παρότι μεγαλοφυΐες των Γραμμάτων και των Τεχνών υπήρξαν στην ιδιωτική τους ζωή εξαιρετικά διεστραμμένα μυαλά, ανώμαλοι ψυχισμοί και βίαιοι χαρακτήρες, δεν ξέρω άλλον, εκτός ίσως από τον Ρομάν Πολάνσκι, που να έπλεξε το εγκώμιο του βιαστή, προκαλώντας τις απανταχού βιασμένες γυναίκες.

Είμαι μία από αυτές κ.Τσόκλη. «Δεν έβγαλα τα βυζιά μου έξω», και με βίασε στο οικογενειακό μου περιβάλλον άνθρωπος «υπεράνω υποψίας», όπως συμβαίνει πολύ συχνά. Και εκτός από τον σωματικό και ψυχικό πόνο, είχα και αυτή την τεράστια ενοχή που εσείς ελαφρά τη καρδία αποδίδετε στα θύματα. Ευτυχώς που δεν με έκλεισαν και φυλακή, όπως προτείνετε και δεν άφησαν τον «παθιασμένο εραστή» να διδάξει τι εστί έρωτας και σε άλλες.

Ξέρω κι άλλες, πολλές, που έζησαν αυτή την ταπείνωση, την προσβολή, το μόνο έγκλημα που σε κάνει να ντρέπεσαι, περισσότερο από τον θύτη, που σε βάζει να απολογείσαι για το σώμα και την επιθυμία που μπορεί να προκαλεί.

Μιλάτε για την πρόκληση… Ναι, η πρόκληση, είναι μέρος του ερωτικού παιχνιδιού, μεταξύ γυναίκας και άνδρα, που το παίζουν σαν συνένοχοι, δεν δικαιολογεί σε καμιά περίπτωση ένα επιτιθέμενο με βία αρσενικό, που δεν ποθεί την γυναίκα, τη μισεί. Παιχνίδι και όχι εφιάλτης, όπως ο βιασμός.

Αυτό που μόλις σας έγραψα για να το καταλάβω και να το βάλω στη ζωή μου- ως θύμα βιασμού-  έκανα πολύ κόπο και έτρεξαν πολλά δάκρυα για να μη συνεχίσω να μισώ όλους τους άνδρες, τον έρωτα, και τον ίδιο μου τον εαυτό.
Και τα κατάφερα, νομίζω. Προσπάθησα, εξαντλώντας τον ανθρωπισμό μου, να καταλάβω τι οδήγησε τον βιαστή μου για να μπορέσω να τον συγχωρήσω. Εκείνος ήταν άρρωστος και το παραδέχτηκε με μια συγνώμη, έστω και καθυστερημένη.

Εσείς διαφημίζετε τις απόψεις σας ως αναρχικές! Λυπάμαι, αλλά εκπροσωπείτε την πιο μισογύνικη, αναχρονιστική και επικίνδυνη άποψη. Και μου προκαλέσετε τέτοια ανατριχίλα, που δεν μπορώ να σας συγχωρήσω. Δεν μπήκατε και στον κόπο να ζητήσετε ούτε μια συγνώμη.

Κρίμα…

Κ.Μ
(Λυπάμαι που ακόμη δεν μπορώ να το πω επώνυμα. Με τέτοιες απόψεις που κυκλοφορούν, καταλαβαίνετε).»

Θα ήθελα μόνο να προσθέσω ότι πέραν της δικαιολογημένης οργής, όσοι βιάστηκαν να απειλήσουν τον Τσόκλη ότι θα του στείλουν κάποιους βιαστές για να καταλάβει, πέφτουν στο ίδιο ατόπημα: αθωώνουν τον βιαστή, αφού τον στέλνουν να «τιμωρήσει» κάποιον που προκάλεσε.
 

ΥΓ: Ακόμη χειρότερα, όσοι έβαλαν στο εδώλιο την κόρη του. Εκτιμώ την δουλειά της Μάγιας Τσόκλη (την οποία δεν γνωρίζω προσωπικά) και δεν δέχομαι τα περί «οικογενειακής ευθύνης», ούτε το ρητό που λέει ότι οι αμαρτίες γονέων πρέπει να παιδεύουν τα τέκνα. Αλίμονο αν ο καθένας βρισκόταν στη θέση να απολογηθεί για διάφορες πιθανές απίθανες τοποθετήσεις του πατέρα του, όποιος κι αν ήταν αυτός.                      protagon