Χαμηλος βαθμος δυσκολιας

του Χρήστου Μιάμη
Το να αποδομηθεί το σαθρό θεωρητικά, και έωλο πολιτικά και οικονομικά, οικοδόμημα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποτελεί  κάποιο τεράστιο διακύβευμα. Ειδικά για κάποιον που κατανοεί τα βασικά μαρξιστικά εργαλεία. Όπως δεν αποτελεί νέο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν εκφράζει κάποια – οποιασδήποτε μορφής- επαναστατική πρόταση ανατροπής της καπιταλιστικής κυριαρχίας, στην παραγωγή, στην πολιτική , στην ιδεολογία. Πρόκειται για ένα κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας που στις ειδικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες του ελληνικού υποδείγματος, έχει μετατραπεί σε κυβερνητική επιλογή και...
σε σημείο συσπείρωσης και αριστερών ψηφοφόρων, που ζητούν -εδώ και τώρα- αλλαγή της πολιτικής κατάστασης.Όπως και την άμεση εξάλειψη, των πιο ακραίων μορφών φτώχειας, εξαθλίωσης και κοινωνικής περιθωριοποίησης.



Το ενδεχόμενο να αναδυθεί και να ηγεμονεύσει μια επαναστατική πολιτική πρόταση εξουσίας ωστόσο, δεν είναι σε καμία περίπτωση μονόδρομη απόρροια, της αποκάλυψης του πολιτικά, ιδεολογικά και οικονομικά άναρθρου λόγου του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, η επικράτηση μιας επαναστατικής πρότασης, αποτελεί και μπορεί να να αποτελέσει μόνο, αποτέλεσμα, συντριβής της κυρίαρχης εκδοχής της αστικής εξουσίας που εκφράζεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο από την συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Μέσα από μια διαδικασία θεωρητικής πολιτικής και κυρίως, κινηματικής συντριβής, του αστικού πολιτικού προσωπικού και των επιλογών του, είναι που θα προσέλθει η ουσιαστική με όρους κοινωνικούς, ραγδαία αποδόμηση της σοσιαλδημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ ως μια επιλογή που δεν μπορεί να αλλάξει την ζωή των εργαζόμενων, παρά μόνο πρόχειρα και ατελέσφορα να διαχειριστεί τις συνέπειες, των πιο εξόφθαλμων εκφορών της καπιταλιστικής κρίσης.


Ο δρόμος λοιπόν της εμφάνισης με πλειοψηφικό τρόπο, ενός εργατικού επαναστατικού ρεύματος που θα αρνηθεί τα πυρηνικά στοιχεία της καπιταλιστικής εξουσίας , αναζητώντας μια καθολική εναλλακτική διέξοδο, διαμεσολαβείται από την ωμή, άοκνη και προσηλωμένη σύγκρουση με τον -κάθε φορά- κυρίαρχο αστικό πόλο εξουσίας. Η έκβαση αυτής της σύγκρουσης είναι που θα εξαϋλώσει σε επίπεδο κοινωνικό και πολιτικό, την κάθε εκδοχή σοσιαλδημοκρατίας ως ξεπερασμένη και καταδικασμένη από τις ίδιες τις ανάγκες και τις προσδοκίες των εργαζόμενων. Σε αντίθετη περίπτωση ο πήχης παραμένει σε φτωχά επίπεδα, καθώς ο βαθμός δυσκολίας, τεχνητά και επομένως συνειδητά τοποθετείται χαμηλά, αφήνοντας στο απυρόβλητο την ουσία της αστικής εξουσίας και μεταφέροντας στις καλένδες κάθε πιθανότητα επαναστατικής ανατροπής του καπιταλιστικού status quo.

Και ας μην υπάρχουν αυταπάτες. Καθώς η αποδοχή ενός εύπεπτου και απλοϊκού σχήματος του τύπου : “πρώτα θα έρθουν οι σοσιαλδημοκράτες, θα αποτύχουν , και ύστερα θα έρθουν οι επαναστάτες”, υποδηλώνει, μια γραμμική αντίληψη για την ιστορία, έκδηλα μεταφυσική. Αποκύημα μια φαντασιακής θεώρησης της πολιτικής.

Ειδικά όταν η ιστορία, απεχθάνεται την γραμμικότητα και ειδικεύεται στις εκπλήξεις. Συχνά, στις εξαιρετικά δυσάρεστες.                        A C T U S