Την Πέμπτη το βράδυ, μετά την εκδήλωση «Εφ’ όλης της ύλης» γύρω από την λογοτεχνία και την «κοσμοθεωρία» του Γιάννη Μακριδάκη, γύρισα σπίτι μου πολύ θετικά φορτισμένος. Στο μεταξύ μεσολάβησαν διάφορες αναστατώσεις που με οδήγησαν κυριολεκτικά στα όριά μου, αλλά, τελικά, μετά από μια τέτοια βραδιά θα ήταν πολύ δύσκολο να επικρατήσει οποιαδήποτε αρνητική σκέψη....
Ήταν τόσο πλούσια η δωρεά αυτής της συνάντησης πολλών και διαφορετικών ανθρώπων με τον Γιάννη, την λογοτεχνία και τον τρόπο που σκέφτεται και ζει, ώστε θα ήταν αχαριστία να επιτρέψει κανείς στον εαυτό του να φορτώσει σκέψεις αρνητικές για οτιδήποτε και για οποιονδήποτε.
Όπως θα έχετε παρατηρήσει από το Σαββατοκύριακο που πήγα στη Βολισσό της Χίου και πέρασα δυό μέρες στο μούρκι του Μακριδάκη το μυαλό μου μοιάζει να έχει αποικισθεί από τις καινούργιες σκέψεις και τις ολόφρεσκες ζωντανές ιδέες που έσπειρε στον εγκέφαλό μου κουβεντιάζοντας (ή και σιωπώντας) ο «Φυσικόςκαλλιεργητής και συγγραφέας». Μια ζωή, υποσυνείδητα, ασυνείδητα, προσπαθώ να βρω εκείνες τις συχνότητες με τις οποίες όταν συντονίζομαι νοιώθω μέρος του όλου, κομμάτι του μεγάλου αινίγματος, συντονισμένος με την αρμονία (ή και το χάος, δεν παίζει πολύ ρόλο) του σύμπαντος κόσμου. Όμως η σκέψη μου δεν είχε οδηγηθεί μέχρι τώρα στην επείγουσα προτεραιότητα αυτής της ζωής που ζούμε σ’ αυτόν τον πλανήτη που μας παρέχει τα πάντα κι’ εμείς τον καταστρέφουμε μ’ ένα παράδοξο πείσμα και μία επιμονή εφιαλτική.
Ζητάμε «ανάπτυξη» και «πρόοδο» και μας έχουν πείσει ότι ανάπτυξη είναι η οικονομική διαδικασία που φέρνει κέρδη και υπεραξίες που τις μετράμε με το χρήμα, με τα «κουπόνια» αυτά όπως τα λέει κι’ ο Μακριδάκης. Αρκεί όμως μια εικόνα όπως αυτή που μας έδωσε ο ίδιος την Πέμπτη το βράδυ, για να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε καταλάβει. Ανεμογεννήτριες, για παράδειγμα. Εγώ τις είχα περί πολλού γιατί μου άρεσε η σκέψη πως με τις ενέργειες του ανέμου και μόνον θα μπορούσαμε να παράγουμε ηλεκτρισμό χωρίς να εξοντώνουμε άλλες πηγές που δεν είναι ανεξάντλητες. Δεν ήξερα όμως πως για να εγκατασταθούν οι ανεμογεννήτριες στις βουνοκορφές της Ευρυτανίας ή της Βορειοδυτικής Χίου όπου έχει και ο Γιάννης το ένα στρέμμα του που τον τρέφει και τον κάνει ευτυχισμένο, πρέπει οι βουνοκορφές να ξυριστούνε από τα αιωνόβια δέντρα, τις λεύκες, τους κέδρους και τα πλατάνια – γιατί για κάθε ανεμογεννήτρια χρειάζεται ένα ολόκληρο στρέμμα καλυμμένο με μπετόν για να την στηρίζει. Αυτό σημαίνει πως θα παρέμβουμε στο οικοσύστημα με τόση βία ώστε χιλιάδες χιλιάδων πουλιά, μικρά και μεγάλα ζώα, ερπετά, έντομα, δέντρα, θάμνοι, φυτά, αμέτρητες μορφές ζωής που συναποτελούν και στηρίζουν το οικοσύστημα αυτό του οποίου και εμείς είμαστε ένα αναπόσπαστο κομμάτι, θα πληρώσουν με την εξαφάνισή τους την κάθε ανεμογεννήτρια. Και εμείς, είτε το ξέρουμε, είτε δεν το ξέρουμε, θα ξεμείνουμε μόνοι στο χάος όταν η φυσική αυτή αλυσίδα σπάσει πιά και διαλυθεί. Τίποτα δεν θα μας σώζει. Ούτε το ΔΝΤ, ούτε οι «δανειστές» μας, ούτε τα χρήματα που θα έχουμε αποταμιεύσει γκρεμίζοντας ότι μας κρατάει ζωντανούς. Ήταν μεγάλη αποκάλυψη για μένα να μάθω στα 60 μου χρόνια ότι ο Άϊνστάϊν έχει πει πως μετά από 4 μέρες χωρίς μέλισσες η μηχανή της φυσικής ζωής στον πλανήτη θα σταματήσει να λειτουργεί.
Έχουμε φτάσει συνάνθρωποι σε εκείνο το σημείο της επιτάχυνσης με στόχο την απόκτηση χρήματος με κάθε τρόπο, ακόμα και με το έγκλημα, ώστε όπου νάναι θα στουκάρουμε πάνω σ’ αυτόν τον τοίχο που δεν βλέπουμε μέσα στην στραβομάρα μας, αλλά είναι κι’ αυτός από μπετόν αρμέ και θα μας εκσφενδονίσει κατακερματισμένους πολύ ψηλά, για να έχουμε την ευκαιρία να σκάσουμε ξανά στο χώμα με αντίστοιχη δυναμική –ώστε να ξεπλυθεί η ύβρις μέσα στην ομαδική και πανανθρώπινη αποτυχία μας.
Εκτός αν το προλάβουμε το κακό, αρχίζοντας από τον ίδιο τον εαυτό μας. Έχουμε γεμίσει καρκίνους και ψυχώσεις, κάθε μέρα πεθαίνουμε σε όλον τον πλανήτη αβοήθητοι μέσα σε αρρώστιες και υπαρξιακά αδιέξοδα – αλλά δεν μας δίνει κάθε μέρα ο Μεγάλος Αδελφός αναφορά για τον αριθμό των ανθρώπων που εγκαταλείπουνε το σώμα τους, το αποικισμένο από τα χημικά απόβλητα που «καταναλώνουμε». Μόνο αν τολμήσουμε και κόψουμε κάτι από τη Γή για να το φάμε και πάθουμε δηλητηρίαση και πεθάνουμε θα γίνουμε πρώτη είδηση.
«Να τρώτε μόνο τα συσκευασμένα που είναι ασφαλή» μας λένε. Και παράλληλα φροντίζουνε να μας εξουθενώνουν με την τηλεοπτική τους τρομοκρατία καθημερινά, ώστε να ασχολούμαστε συνεχώς με τα «σκάνδαλα» και τα «πολιτικά σενάρια» και τις «δηλώσεις» και τις «αποκαλύψεις» τους. Έτσι αντί να είμαστε συντονισμένοι με το οικοσύστημα, καταντάμε να είμαστε ένα γρανάζι του δικού τους «συστήματος» –το οποίο τρέχει με χίλια προς την αυτοκαταστροφή του.
Αλλά όπως λέει και η Λίνα Νικολακοπούλου σ’ ένα από τα τραγούδια της συνάνθρωποι «δεν είναι ευ ζείν αυτό, αυτό είναι ευθανασία»… Γιάννης Μακριδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου