Xιλιάδες κόσµος θυµήθηκε τον Παύλο Φύσσα την Παρασκευή το βράδυ σε µια µεγαλειώδη συναυλία στο Σύνταγµα, υπό τους ήχους παλιών επιτυχιών του Γιάννη Γιοκαρίνη και των Πυξ Λαξ και χαλαρά χορευτικά τραγουδάκια που µιλούσαν για αγάπη και ελπίδα. Κυριάρχησε κλίµα εθνικής συµφιλίωσης, ενώ το σύνθηµα που φώναζαν οι διοργανωτές από τα µικρόφωνα ήταν «Ο Παύλος ζει, ξυπνήστε τους ναζί».
Αν κάτι δεν σας πάει καλά σε αυτή την παράγραφο, είναι επειδή κάθε πρόταση είναι λάθος....
Ο κόσµος αρνήθηκε σθενερά –και µπράβο του– να φωνάξει το ηλίθιο σύνθηµα που πρότειναν οι διοργανωτές. Η µουσική πλην εξαιρέσεων ήταν προβλέψιµη, ενας αµήχανος συνδυασµός ξεφτισµένου έντεχνου, ελληνικού ροκ της ναφθαλίνης και έντιµων αλλά µάλλον αδιάφορων νέων συγκροτηµάτων. Η συναυλία τελείωσε άδοξα στη 1.30 τη νύχτα, αµέσως µετά την εµφάνιση του ιστορικού πανκ συγκροτήµατος των Panx Romana χωρίς όµως τον ορίτζιναλ τραγουδιστή τους Φρανκ στο µικρόφωνο. «Ε-ε-έλληνα, είσαι σκουλήκι, η Ακρόπολη δεν σου ανήκει», οι τελευταίοι στίχοι που ακούγονταν καυστικά επίκαιροι το 1987 στηλιτεύοντας το εθνικιστικό µικροαστικό παραλήρηµα διατηρούν κάτι από την πρωτόλεια προκλησή τους και σήµερα.
Ο κόσµος άρχισε να φωνάζει τα αναµενόµενα για τη βραδιά συνθήµατα «Το πάθος για τη λευτεριά…» (νωρίτερα είχαν οδηγηθεί στα δικαστήρια του Πειραιά 64 συλληφθέντες από την πορεια της Πέµπτης), «Φασίστες και αφεντικά στου πηγαδιού τον πάτο» και φυσικά το πάνδηµο «Τσακίστε τους ναζί».
Για πολλοστή φορά οι διοργανωτές, που από νωρίς έκαναν κήρυγµα κατά του µίσους και του αλληλοσπαραγµού, αρχισαν να νουθετούν το κοινό: «Εεε, παιδιά, όχι τέτοια. Ξυπνήστε τους ναζί, είπαµε, όχι τσακίστε τους». ∆εν ήθελε πολύ το κοινό, που άκουγε ήδη επί ώρες ανοησίες όπως «να τους ανοίξουµε την καρδιά µας, να τους δώσουµε αγάπη και µόρφωση» (στους ναζί που µας σκοτώνουν;), για να αρχίσει να τα σπάει. Πέσανε µπουκάλια µε νερό, κάποιοι πιάστηκαν στα χέρια, η κονσόλα καταστράφηκε και η µουσική σταµάτησε.
Ωστόσο η απολίτικη αφέλεια µιας χούφτας παιδιών δεν είναι επαρκής λόγος για το φιάσκο που παρακολουθήσαµε. Οταν στις περίπου έξι ώρες µιας συναυλίας που υποτίθεται είναι αντιφασιστική, και µάλιστα για τη δολοφονία ενός αντιφασίστα από τους ναζί, µια µέρα µετά το όργιο αστυνοµικής βίας, οι πιο εµβληµατικοί πολιτικοποιηµένοι στίχοι είναι η διασκευή στον «Κυρ-Παντελή» του Πάνου Τζαβέλα από τους Magic De Spell (που πρωτοηχογραφήθηκε το 1975) και η «Μπαλάντα του Κυρ-Μέντιου» από τον Βασίλη Λέκκα (ποιήµα του Κώστα Βάρναλη του 1956, που µελοποίησε ο Ν. Ξυλούρης τη δεκαετία του 1970 και έχουν µαγαρίσει ακόµα και οι χρυσαυγίτες), τότε κάτι δεν πάει καλά. Αυτό δεν σηµαίνει ότι δεν υπάρχουν ή ότι έλειψαν οι ευαίσθητοι τραγουδοποιοί. Τα αυτονόητα είπε για παράδειγµα προς τιµήν του ο Στάθης ∆ρογώσης στη συναυλία, ότι τον Παύλο δεν τον σκότωσε µόνο ο Ρουπακιάς, αλλά του όπλισαν το χέρι οι 400.000 ψηφοφόροι του ναζιτικού κόµµατος, που πρέπει να τους αποµονώσουµε – και όχι να τους «χαϊδέψουµε», όπως λίγο πολύ πρότειναν οι ∆εν Ξεχνάµε.
«Αυτή η µηχανή σκοτώνει φασίστες» είχε γράψει στην κιθάρα του ο Γούντι Γκάθρι, ο θρύλος του αµερικάνικου φολκ τραγουδιού διαµαρτυρίας, εµπνευσµένος πιθανότατα από τους αντιφασίστες µαχητές στον Ισπανικό Εµφύλιο. Για τον κοµµουνιστή Γούντι, η πάλη ενάντια στον φασισµό ήταν αξεχώριστη από τους εργατικούς αγώνες της εποχής του και την πάλη ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις.
Ποιανού η κιθάρα, ποιανού το µικρόφωνο σήµερα σκοτώνει το φασισµό; Υπάρχουν συγκροτήµατα και καλλιτέχνες –κυρίως αυτά που θεωρούνται µικρά και περιθωριακά– από τους χιπχοπάδες που δε συµµετείχαν σε συνεντεύξεις τύπου στην ΕΣΗΕΑ, αλλά παίζουν σε αντιφασιστικά λάιβ στις γειτονιές, µπάντες που εµπνέουν και εµπνέονται από τους κοινωνικούς αγώνες, όντας κοµµάτι τους, ακόµα και «µεγάλα» ονόµατα που σε στιγµές τους εκφράζουν τον παλµό της εποχής µας, χωρίς να ξεπέφτουν στα κλισέ µιας ξεπερασµένης εκδοχής της «στρατευµένης τέχνης». Κάποια από αυτά τα συγκροτήµατα και καλλιτέχνες εµφανίστηκαν ή επρόκειτο να εµφανιστούν στη συναυλία της Παρασκευής. Αυτό όµως το οποίο δυστυχώς κυριάρχησε επί σκηνής ήταν είτε ένας λοβοτοµηµένος αντιφασισµός, χωρίς αντικαπιταλιστική αιχµή, είτε ξεκάρφωτες εκκλήσεις για «αγάπη µόνο ρε» και «ολοι µαζί µπορούµε», που θα µπορούσαν να αποτελούν διαφήµιση αναψυκτικού ή τράπεζας.
Ακόµα και τα ίδια τα τραγούδια του Παύλου Φύσσα-Killah P, τουλάχιστον κάποια από αυτά, στέκονται σκάλες πιο πάνω απ’ ό,τι παρακολουθήσαµε απογοητευµένοι την Παρασκευή το βράδυ.
Η µηχανή που θα σκοτώνει φασίστες –θα σκοτώνει δηλαδή ό,τι σκοτώνει τον άνθρωπο– µπορεί να µην είναι κιθάρα αλλά ηχητικό σαµπλ, ρίµες σε πολυεθνικές διαλέκτους που σκαρώνονται σε υπόγεια και συνοικιακές πλατείες. Ισως αυτή η µουσική να ταίριαζε καλύτερα στον Παύλο, στον Σαχτζάτ Λουκµάν, στον Αλίµ Αµπντούλ Μανάν, που µαχαιρώθηκε στο ρατσιστικό πογκρόµ τον Μάη του 2011, στους ανώνυµους νεκρούς των ταγµάτων εφόδου, στους εκατοντάδες νεκρούς των ευλογηµένων από την ΕΕ «Κέντρων Φιλοξενίας» (3 θάνατοι και δύο αυτοκτονίες σε ένα χρόνο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και κρατητήρια), που παρέµειναν ανώνυµοι επειδή το δέρµα τους ήταν σκούρο και το αίµα τους δεν ήταν «ελληνικό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου