[Δήθεν]

Της Αννίτας Λουδάρου

      Περπατάνε αγκαλιασμένοι και μιλάνε. Δήθεν μιλάνε. Στην πραγματικότητα φεύγουν, αλλάζουν κόσμο.

 

Εκείνος έχει το χέρι του περασμένο γύρω από την μέση της.

 

Εκείνη περασμένο διαγώνια στην πλάτη του , το δικό της φθάνει τον ώμο του και τον κλειδώνει στην παλάμη της....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Περπατάνε και μιλάνε. Δήθεν μιλάνε. Υπό τους ήχους της λεωφόρου, της νύχτας, της επιθυμίας, μιας φλούδας φεγγαριού και των περαστικών που βιάζονται να γυρίσουν σπίτι. Βηματίζουν αργά πάνω στα βρώμικα πλακάκια των πεζοδρομίων . Σταματούν στο φανάρι .

 

Περιμένουν το πράσινο για τους πεζούς και συνεχίζουν να περπατούν κάτω από τους λαμπτήρες της ΔΕΗ. Στην πραγματικότητα άλλα φώτα τους φέγγουν και άλλο φεγγάρι τους υποδέχεται. Περπατάνε αγκαλιασμένοι και μιλάνε σαν όλος ο κόσμος να έλιωσε , να έγινε νερό , να τρύπωσε στα ρουθούνια τους και να τους αφιερώθηκε.

 

Περπατάνε αγκαλιασμένοι και μιλάνε. Στην πραγματικότητα ο ένας παραιτείται από την ύπαρξη του , για να εισχωρήσει μικρός ελάχιστος , εξουθενωμένος στην ύπαρξη του άλλου. Σαν να θέλουν και οι δύο να εκλείψουν. Γίνεται η φωνή κύμα και μεταφέρει τον έναν μέσα στον άλλον. Γατζώνονται από το διάχυτο που τους συμβαίνει.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Περπατάνε και μιλάνε. Κατεύθύνονται προς το όνειρο. Πέφτουν ταυτόχρονα ο ένας στα μάτια του άλλου. Εκείνη γέρνει και ακουμπά το κεφάλι της στο στήθος του.

 

Κλείνει τα μάτια. Δεν κοιμάται. Αφήνει τον νου της να παραδοθεί στην ζάλη. Εκείνος την σφίγγει πάνω του πιο σφιχτά. Δένονται να μην χαθούν στην χαώδη επιθυμία. Δήθεν μιλάνε. Ενώ τους έπεισε ο έρωτας να τον ακολουθήσουν. Να δούμε τώρα αν θα τους παρατήσει.

 

Αν θα βρεθούν σε κάποιο κακοτράχαλο, σκοτεινό χωματόδρομο ή στην άκρη μιας έρημης ακτής ένα απόγευμα. Όπου και ναναι από κει ψυχή δεν περνάει για να βοηθήσει. Όποιος θέλει να συνεχίσει , συνεχίζει μόνος του.

 

 

 

 

 

artworks : Jarek Puczel                                              bibliotheque