Η Αριστερά που θέλουμε

Виктория Роготнева

 Γιάννης Μακριδάκης   Η Ευρωπαϊκή Αριστερά με την ανακήρυξη του A. Τσίπρα ως υποψηφίου της για την θέση του Προέδρου της Κομισιόν, ανακοίνωσε μεταξύ άλλων ότι “φιλοδοξεί να στείλει μήνυμα πως η στρατηγική της λιτότητας μπορεί να ηττηθεί”.
Λιτότητα, εντός του χρηματοοικονομικού συστήματος, όπως όλοι γνωρίζουμε και βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, σημαίνει συρρίκνωση της οικονομίας, των εισοδημάτων, περιορισμός των οικονομικών πόρων, του χρήματος που κυκλοφορεί, γεγονός που οδηγεί στην μείωση της κατανάλωσης.....

Αυτή την πολιτική φιλοδοξεί, όπως υποστηρίζει, να ανατρέψει η Αριστερά, η ελληνική, η ευρωπαϊκή, η παγκόσμια.
Τα πολιτικά ζητήματα που ανακύπτουν είναι δύο:
1. Με ποιους αναπτυξιακούς τρόπους θα βγάλει η Αριστερά την οικονομία από την ύφεση; Με αποανάπτυξη, με ανάπτυξη της σμίκρυνσης και του σεβασμού στο οικοσύστημα ή με την ήδη εδώ και δεκαετίες γνωστή πολιτική “ανάπτυξης”, στο όνομα όμως των λαών αυτή τη φορά και όχι στο όνομα των πολυεθνικών και του κεφαλαίου;
Δυστυχώς τίποτε δεν με κάνει να πιστεύω ότι θα αλλάξει η στρατηγική της “ανάπτυξης” παγκοσμίως. Οι (κεντρο)αριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής που, π.χ, καταστρέφουν και απομυζούν τον Αμαζόνιο για να εισπράξουν χρήμα και να το διανείμουν στον φτωχό λαό τους, δείχνουν ποιον δρόμο τραβάει η παγκόσμια Αριστερά.
2. Λιτότητα και πτώση της κατανάλωσης εντός του χρηματοοικονομικού συστήματος σημαίνουν ανάσα για το ευρύτερο σύστημα, το οποίο μας περιέχει όλους και δεν είναι άλλο από το μοναδικό αυθύπαρκτο σύστημα, το Οικοσύστημα. Λιγότερη κατανάλωση προϊόντων δηλαδή, σημαίνει λιγότερη κατανάλωση φυσικών πόρων. Αυτό θέλει να ανατρέψει η ελληνική, η ευρωπαϊκή και παγκόσμια Αριστερά; Να επαναφέρει την κατανάλωση των φυσικών πόρων σε υψηλά επίπεδα; Και μάλιστα από καταναλωτές οι οποίοι δεν αναπληρώνουν τίποτε από αυτά που καταναλώνουν; Αυτό είναι Αριστερό όραμα για τον πλανήτη άραγε; Να συνεχίσει να φουσκώνει το καταναλωτικό σύστημα μέχρι αυτό να υποκαταστήσει το οικοσύστημα; Να συνεχίσει να πιέζει, να καταστρέφει, να απομυζεί το οικοσύστημα με την “ανάπτυξη” του συστήματος;
Δυστυχώς η ελληνική, η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια Αριστερά είναι ακόμη πολύ πιο πίσω από τα Κινήματα των Πολιτών που έχουν ήδη σκεφτεί, φιλοσοφήσει και πράξει αναλόγως για το ζήτημα, όχι μόνον της εξοικονόμησης, αλλά και της αναπλήρωσης πλέον των φυσικών πόρων.
Η Αριστερά πολιτική ιδεολογία γεννήθηκε και αναπτύχθηκε εντός του Καπιταλισμού και δεν μπορεί, όπως φαίνεται, να ξεφύγει από τα όρια που της έθεσε το σύστημα που την γέννησε, είναι μια παραδοσιακή Αριστερά, δεν έχει φτάσει ακόμη στο σημείο να γίνει ένα σύγχρονο πολιτικό Κίνημα, οικουμενικό, όχι πανανθρώπινο διότι δεν κατοικούν μόνον άνθρωποι αυτόν τον πλανήτη. Δεν έχει καταφέρει να θέσει, ούτε ίσως έχει διανοηθεί ακόμη, το βασικότερο σύγχρονο πολιτικό πρόβλημα του πλανήτη που δεν είναι άλλο από το ότι κατοικείται από μια ανθρωπότητα, η οποία βαδίζει ολοταχώς προς το αδιέξοδο, ροκανίζοντας μέρα τη μέρα τους φυσικούς του πόρους με τρόπους μη αναστρέψιμους, με αποτέλεσμα να να (εξ)αφανίζει δια παντός χιλιάδες είδη ζωής, μαζί και ανθρώπινης, οδηγούμενη έτσι σε ένα φρικιαστικό άμεσο μέλλον, κατά το οποίο, όσα χρήματα κι αν έχει καταφέρει να παράξει η χρηματοοικονομική φούσκα του καπιταλισμού, αυτά θα είναι απλά κουπόνια δίχως αξία αφού δεν θα έχουν κανένα αντίκρυσμα σε φυσικούς πόρους και προϊόντα, οι άνθρωποι δε, θα προσπαθούν να ζήσουν τρώγοντας αυτά τα τυπωμένα χαρτονομίσματα, τα οποία συν τοις άλλοις είναι και άνοστα.
Οι ανά τον πλανήτη Αριστεροί άνθρωποι θέτουν πλέον φωναχτά τα ερωτήματα και τα αιτήματά τους:
Πού είναι η Αριστερά της διαίσθησης, της ενόρασης, της φιλοσοφίας, των συναισθημάτων, του ενδιαφέροντος για τη ζωή συνολικά, για το οικοσύστημα, για τον πλανήτη ολόκληρο; Πού είναι η Αριστερά που έχει απεγκλωβιστεί από το χρηματοοικονομικό ψευδοπεριβάλλον, που έχει απελευθερωθεί από τα πλαστά διλήμματα τύπου “λιτότητα-ανάπτυξη”, που θα ξαναθέσει στο ύψος τους τις απαξιωμένες από τον καπιταλισμό αξίες, που θα διεκδικήσει να ξαναγίνουν οι φυσικοί πόροι αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων του οικοσυστήματος, που θα διδάξει στις ερχόμενες γενιές το ευτελές του χρήματος και την πραγματική σημασία και ορισμό του πλούτου και της φτώχειας.
Μια τέτοια Οικουμενική Αριστερά έχουμε ανάγκη. Όχι πια την παραδοσιακή, την εντός ορίων, όρων και ορισμών καπιταλισμού, Αριστερά. Αυτήν την έχει προσπεράσει η εποχή μας.