Ορδές φαύλων μικροαστών σχηματίζουν ουρές προτεραιότητας στις πύλες του κήπου της Εδέμ. Κλαψουρίζουν για να καταφέρουν να λάβουν ως αντίδωρο ένα πιάτο φακές από το ίδιο καζάνι που έβρασαν οι μερίδες του Κάιν και του Άβελ.
Θρηνούν για το κακό που τους βρήκε, για τις χαμένες ανέσεις. Θρηνούν για τη χαμένη αθωότητα του παραδείσου που ποτέ δεν είδαν και δεν αντιλήφθηκαν, αλλά δεν τους περνάει από το μυαλό να θρηνήσουν την τσακισμένη και απολεσθείσα διά παντός αξιοπρέπεια τους....
Σκύβουν με δέος μπροστά στους πορτιέρηδες του κήπου. Χαρτογιακάδες και γιάπηδες , ξεπεσμένοι κι αυτοί να επιφυλάσσουν για τους εαυτούς τους ρόλο Χερουβείμ και Σεραφείμ στην υπηρεσία της Θείας Βούλησης της Αγοράς. Κάποιος πρόσεξε την επιγραφή στην πύλη: In God we trust…
Καταδικασμένοι να σέρνουν τις βαριές αλυσίδες εις τον αιώνα τον άπαντα μέσα στα ειδυλλιακά τοπία του κήπου Καδένες που απαγορεύεται να κάνουν θόρυβο για να μη διαταραχθεί η αιώνια γαλήνη και αταραξία της άγνοιας. Την άγνοια που προσφέρει η μακαριότητα της αγοράς. Μόνο που κι αυτή κοστίζει λιγάκι παραπάνω στις μέρες αυτές. Οι πορτιέρηδες ελέγχουν στα μηχανήματα ανίχνευσης παραδόξων, και παρανόμων, αισθημάτων.
Το τίμημα της επιβίωσης είναι κάπως βαρύ όταν είσαι αναγκασμένος να παραδόσεις στα ενεχυροδανειστήρια εξαγοράς της μακαριότητας, τιμαλφή και προσωπικούς λογαριάσεις ή ακόμη και τραπεζικές θυρίδες… Το τίμημα για την επιβίωση των καθ΄ όλα τιμίων καθαρμάτων που έχουν δολοφονήσει πρωτίστως τον αυτοσεβασμό τους. Τον εσώτερο άνθρωπο που ίσως έκρυβαν…
Μορφές παραδείσου με βιβλικές αναπαραστάσεις και περιεχόμενο κόλασης, Η πραγματικότητα αναμεμιγμένη με το μεταφυσικό, αλλά ο ρεαλισμός της ζωής αποκαλύπτει το μέγεθος της πλάνης.
Στον επίγειο Κήπο της Εδέμ η σιωπή το τίμημα της γαλήνης και της αταραξίας υπαρξιακό κενό αντίτιμο του πλούτου, η αναξιοπρέπεια και η κατάρρευση ισόποσες δόσεις στο Μολώχ της χαμένης ευμάρειας.
Ο επίγειος παράδεισος προσομοιάζει όλο και πιο πολύ με την μεταφυσική κόλαση. Σε αυτόν τον παράδεισο κλωνοποιήθηκαν οι απαγορευμένοι καρποί και η καθημερινή τους βρώση έγινε το σήμα κατατεθέν της ακόρεστης καταναλωτικής μονομανίας. Μοιραία η έκπτωση των απανταχού της γης των κολασμένων που για αιώνες σέρνουν κι οι ίδιοι τις αλυσίδες τους πότε θορυβώντας και πότε υπόκωφα.
Ο θόρυβος από αυτές τις αλυσίδες είναι που χαλάει τώρα τη μακαρία σιωπή των παροικούντων την Εδέμ. Ο θόρυβος από αυτά τα δεσμά είναι αυτή τη φορά πιο δυνατός και πιο ευκρινής από ποτέ κι αφήνει παντού τα σημάδια και τις ενδείξεις του μέλλοντος. Αυτός ο θόρυβος είναι αυτός που αναγγέλλει όχι κάποια επικείμενη ανάσταση που θα έρθει σύμφωνα με τις γραφές, αλλά το αιτούμενο της εποχής. Την επανάσταση. Την απελευθέρωση από τα δεσμά και τις δοξασίες που κατατρέχουν για αιώνες τώρα αυτούς , τους απόκληρους. Τους άθλιους και της γης τους κολασμένους.
Αυτός ο θόρυβος είναι που παράγει τις πρώτες νότες από τις μουσικές της επανάστασης κι από τα νέα ηρωικά εμβατήρια. Είναι ο πρώτος ήχος και οι πρώτες συλλαβές από τους στίχους των νέων ποιημάτων. Η θραύση των αλυσίδων αφετηρία για άσματα και μελωδίες της επανάστασης που δεν κινείται στη σφαίρα του μεταφυσικού, αλλά είναι βγαλμένη από τηννπραγματικότητα. Όσο κι αν θέλουν να το κρύψουν, να το παραποιήσουν να το συκοφαντήσουν και να το παραμορφώσουν το νόημα της αντίστασης και της ανατροπής οι κυρίαρχοι και οι εκπεσόντες πρωτόπλαστοι του καπιταλισμού δεν το μπορούν. Γιατί το δίκιο δεν θάβεται, η αλήθεια δεν καίγεται… Της γης οι κολασμένοι δεν έχουν μοναχά να χάσουν τις αλυσίδες τους, αλλά να κερδίσουν την ταυτόχρονα την ελευθερία τους λυτρώνοντας επί γης και τους υπόλοιπους που μπορεί να βολοδέρνουν στις πλάνες τους. Αυτοί μπορούν να φέρουν σε πέρας αυτήν την αποστολή πέρα από θεούς και αφέντες, στο παρόν και όχι σε ένα αδιόρατο και ασύνδετο με τις πραγματικές ανάγκες και δυνατότητες μέλλον… Βαθύ Κόκκινο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου