Ιδιωτική τορπίλη της ΕΥΔΑΠ στη νησιώτικη Ελλάδα

Απόβαση, με στρατιές τεχνοκρατών, φιλόδοξα σχέδια και μύριες απατηλές υποσχέσεις πραγματοποιεί εδώ και ένα τουλάχιστον χρόνο η ΕΥΔΑΠ στα ελληνικά νησιά, ζητώντας …γη και ύδωρ, αλλά κυρίως ύδωρ! Ευτυχώς όμως, για την τσέπη των νησιωτών και το δημόσιο συμφέρον, μέχρι σήμερα οι προτάσεις έχουν πέσει στο κενό και καμία σύμβαση δεν έχει υπογραφτεί, παρά τις άοκνες προσπάθειες των τεχνοκρατών της και του Τύπου να εμφανίσουν την επέκταση της ΕΥΔΑΠ ως θεόσταλτο δώρο κι επίσης να στιγματίσουν όσους διαφωνούν ως αναχρονιστές…

Οι βάσεις για την επέκταση της ΕΥΔΑΠ στα νησιά τέθηκαν τον Ιούλιο του 2011 με την ίδρυση της 100% θυγατρικής της, της ΕΥΔΑΠ Νήσων. Σκοπός της, όπως αναφέρεται στο δελτίο Τύπου που συνόδευσε την ίδρυσή της, είναι η παροχή υπηρεσιών ύδρευσης, αποχέτευσης και συλλογής ομβίων υδάτων και διαχείρισης αποβλήτων στη νησιώτικη Ελλάδα. Μέχρι εδώ προφανώς δεν υφίσταται καμιά αντίρρηση. Πολύ περισσότερο αν λάβουμε υπ’ όψη μας μια κακή κατάσταση που επικρατεί τόσο στο Αιγαίο όσο και στο Ιόνιο με τη διαχείριση των υδάτων. Αυτή η κατάσταση προσδιορίζεται από τρεις κυρίως παράγοντες: Έλλειψη ή κακή ποιότητα νερού (συχνά και τα δύο), κακοδιαχείριση με παράνομες συνδέσεις κι, επίσης, υψηλό κόστος μεταφοράς νερού με υδροφόρες. Γνωρίζοντας αυτή την κατάσταση η ΕΥΔΑΠ Νερού απευθύνθηκε σε πολλούς νησιώτικους δήμους (Λευκάδα, Ύδρα, Σίκινος, Φολέγανδρος, Κίμωλος, Αγκίστρι, Ελαφόνησος, Νάξος, Χάλκη, Μήλος, Αγαθονήσι, Αμοργός, Οινούσες, Ψαρρά κ.α.) ζητώντας να αναλάβει η ίδια την διαχείριση των υδάτινων πόρων και την εξαφάλιση πόσιμου νερού στους κατοίκους τους.

Ιδιωτικοποίηση εξ αντανακλάσεως

Το σχέδιο της ΕΥΔΑΠ όμως δεν είναι ούτε τόσο απλό, ούτε τόσο αθώο όσο φαίνεται από πρώτη ματιά. Κατ’ αρχάς υπογράφοντας μιας τέτοια σύμβαση ένα νησί, στην πράξη ιδιωτικοποιεί την διαχείριση των υδάτινων πόρων του, κάνοντας ταυτόχρονα την ΕΥΔΑΠ πιο ελκυστική στους πιθανούς αγοραστές της. Μέχρι σήμερα, και για να είμαστε ακριβείς όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, η ΕΥΔΑΠ συνεχίζει να είναι δημόσια καθώς το κράτος εξακολουθεί να ελέγχει το 61,33% των μετοχών της. Διακηρυγμένη πρόθεση ωστόσο της κυβέρνησης Α. Σαμαρά είναι να ιδιωτικοποιηθεί εξ ολοκλήρου. Με το νόμο δε που ψηφίσθηκε πρόσφατα, βάσει του οποίου το δημόσιο δεν είναι πλέον υποχρεωμένο να κρατάει την πλειοψηφία των μετοχών των ΔΕΚΟ, το ξεπούλημα της ΕΥΔΑΠ είναι θέμα χρόνου. Τότε ο νέος αγοραστής δεν θα βρεθεί μόνο (κι έναντι πινακίου φακής, όπως εξηγεί στη συνέχεια της έρευνάς μας ο πρόεδρος της ομοσπονδίας εργαζομένων Β. Δημούδης) να κατέχει την ΕΥΔΑΠ στα σημερινά της γεωγραφικά όρια που κατά βάση περιλαμβάνουν το λεκανοπέδιο της Αττικής. Αυτόματα θα βρεθεί να ελέγχει και τα νερά της νησιώτικης Ελλάδας, αν τυχόν και το πρόγραμμα υπογραφής των σχετικών συμβάσεων προχωρήσει ικανοποιητικά και ξεπεράσει το σημερινό βάλτωμα. Οπότε, δια της παλγίας οδού, εξ αντανακλάσεως, ο ιδιώτης θα βρεθεί με περισσότερα περιουσιακά στοιχεία και δυνητικές πηγές κέρδους στη διάθεσή του. Την εκτίμηση πως το συγκεκριμένο πρότζεκτ είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την επερχόμενη ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ μας την επιβεβαίωσαν και στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης που ήταν παρόντες στις παρουσιάσεις. Κι όταν ρώτησαν κατά πόσο θα μπορούν να διακόψουν το συμβόλαιο σε περίπτωση αλλαγής ιδιοκτησιακού καθεστώτος της ΕΥΔΑΠ, η απάντηση που εισέπραξαν ήταν αρνητική.

Κρατική η ΕΥΔΑΠ …όπου την συμφέρει

Θα μπορούσε ωστόσο κάποιος να αντιτείνει ότι ακόμη και στην περίπτωση που γίνει ιδιωτική η ΕΥΔΑΠ αν ο νέος επενδυτής αναλάβει να κάνει τις απαραίτητες επενδύσεις στα νησιά, που είναι το πρόβλημα; Εδώ πραγματικά αξίζουν θαυμασμού οι κουτοπονηριές που μηχανεύεται το ελληνικό δημόσιο ώστε να εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες του δημοσίου για να χαρίζει εκατομμύρια ευρώ στους ιδιώτες. Αναφέρει κατά λέξη η σύμβαση στο άρθρο 4.1: «Οι συμβαλλόμενοι φορείς για την εκτέλεση της προγραμματικής σύμβασης και των προσαρτημάτων της μπορεί να χρηματοδοτούνται από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων μέσω προγραμμάτων συγχρηματοδοτούμενων από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή προγραμμάτων που χρηματοδοτούνται αμιγώς από εθνικούς πόρους, τον τακτικό προϋπολογισμό ή άλλα εθνικά ή περιφερειακά προγράμματα, καθώς και από τους προϋπολογισμούς και τα κεφάλαια των συμβαλλόμενων φορέων. Είναι δυνατή η χρηματοδότηση των συμβαλλόμενων και από φορείς του δημόσιου τομέα που δεν μετέχουν στην προγραμματική σύμβαση». Στο επόμενο άρθρο το 4.2, το υπονοούμενο γίνεται πιο …σαφές: «Το ελληνικό δημόσιο θα μεριμνήσει για την δέσμευση σχετικών δαπανών από αναπτυξιακά προγράμματα βάσει των προβλέψεων των επιχειρησιακών σχεδιασμών και των σχετικών πράξεων κάθε έργου». Με απλά λόγια, ο ιδιώτης θα κερδίζει από επενδύσεις που θα χρηματοδοτούνται από το ΕΣΠΑ ή το ΠΔΕ, με τσάμπα δημόσιο χρήμα δηλαδή, το οποίο θα δίνεται στην ιδιωτική ΕΥΔΑΠ με την επίκληση του κοινωφελούς της έργου.

Αν ήταν όμως έτσι, αν δηλαδή προέχει το κοινωφελές έργο, θα έπρεπε αυτή η πολιτική να αντανακλάται και στα τιμολόγια. Οι καταναλωτές δηλαδή να μην χρεώνονται για τις υπηρεσίες της ΕΥΔΑΠ με ανταποδοτικό τρόπο. Αυτή η δέσμευση όμως δεν δόθηκε στους δημάρχους, όπως μας τόνισε ο δήμαρχος των Λειψών Μπενέτος Σπύρου στη συζήτηση που είχαμε στο πλαίσιο της έρευνάς μας. Η σύμβαση αντίθετα δεν επιτρέπει στα δημοτικά συμβούλια να συνδιαμορφώνουν τις τιμές και να μπορούν έτσι να βάζουν τουλάχιστον ένα φρένο σε περιπτώσεις άγριας κερδοσκοπίας. Αναφέρει χαρακτηριστικά στο άρθρο 4.5: «Ο κάθε συμβαλλόμενος ΟΤΑ θα εκχωρήσει προς την ΕΥΔΑΠ Νήσων ΑΕ τα προσδιοριζόμενα ως κατωτέρω πάσης φύσεως τέλη σχετικά με την ύδρευση και αποχέτευση». Πρόβλεψη που, πέραν των καταστροφικών οικονομικών συνεπειών, αποδυναμώνει και την τοπική αυτοδιοίκηση όπως εύστοχα παρατηρεί στη συνέχεια η Μαρία Κανελλοπούλου εκ μέρους της Πρωτοβουλίας Save Greek Water στο πλαίσιο της έρευνάς μας. Συνεχίζει η σύμβαση της ΕΥΔΑΠ σχετικά με την τιμολόγηση, στο επόμενο άρθρο 4.6: «Ειδικότερα οι συμβαλλόμενοι ΟΤΑ συναινούν στην από δω και δια της υπογραφής της ειδικής προγραμματικής σύμβασης εφαρμογής υποκατάστασή τους από την ΕΥΔΑΠ Νήσων στην είσπραξη των επιβαλλόμενων τελών και αξίας καταναλισκόμενου ύδατος, απ’ ευθείας από τους δημότες εκάστου συμβαλλόμενου ΟΤΑ. Το ύψος των εκάστοτε τελών προσδιορίζεται διά του επιχειρηματικού σχεδιασμού και των προβλέψεων κόστους – οφέλους και υπόκειται στον ετήσιο έλεγχο του δημοτικού συμβουλίου». Έναν έλεγχο δηλαδή θα κάνουν και τίποτε περισσότερο. Καμιά δυνατότητα παρέμβασης ώστε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες ή οικονομικές δραστηριότητες που χρήζουν στήριξης να πληρώνουν χαμηλότερα τιμολόγια! Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται σα να λέει η ΕΥΔΑΠ στους δημοτικούς αξιωματούχους που θα χάσουν από τα χέρια τους κλασσικά μέσα άσκησης κοινωνικής και αναπτυξιακής πολιτικής. Ευτυχώς όμως τους πήραν χαμπάρι νωρίς…

Νεοαποικιακή και λεόντειος συμφωνία

Ο λεόντειος, ετεροβαρής υπέρ της ΕΥΔΑΠ και σε βάρος των νησιωτών χαρακτήρας της σύμβασης αποκαλύπτεται κι από άλλα άρθρα της. Για παράδειγμα η σύμβαση καρμπόν που διακινείται από τις Οινούσες μέχρι την Λευκάδα προβλέπει 20ετή διάρκεια. Περίοδος πολύ μεγάλη, που προκάλεσε την αντίδραση δημάρχων και δημοτικών συμβούλων.

Η εμπορευματοποίηση του νερού που αντιμετωπίζεται σαν ένα οποιοδήποτε προϊόν ή πρώτη ύλη για πλουτισμό του ιδιωτικού τομέα, μέσα από τα σχέδια της ΕΥΔΑΠ Νήσων, προκάλεσε πολλές κοινωνικές διαμαρτυρίες. Η πιο σημαντική ήταν στην Λευκάδα το 2011, όταν εμπορικοί σύλλογοι και χιλιάδες κάτοικοι ξεσηκώθηκαν ενάντια στην απόφαση του δήμου να υπογράψει την αποικιοκρατική αυτή σύμβαση, που παραπέμπει σε ό,τι έκαναν οι εταιρείες ύδρευσης στην Λατινική Αμερική τη δεκαετία του ’80. Ευτυχώς όμως για τους Λευκαδίτες ο γενικός γραμματέας της αποκεντρωμένης διοίκησης Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας, Ιονίου με απόφασή του στις 11 Οκτωβρίου 2011 ακύρωσε την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Λευκάδας επειδή είναι «ελλιπής και αόριστη»! Ευτυχώς…

Κοινωνική και όχι ιδιωτική διαχείριση του συλλογικού αγαθού, νερό

Για το θέμα απευθυνθήκαμε και στην Μαρία Κανελλοπούλου, που δραστηριοποιείται ενεργά στην πρωτοβουλία Save Greek Water η οποία προσπαθεί να αποτρέψει το ξεπούλημα του υδάτινου πλούτου στους ιδιώτες:

«Ακόμη και να ήταν μια κρατική ΕΥΔΑΠ που θα αναλάμβανε την διαχείριση του νερού και της αποχέτευσης στα νησιά, με τις πρακτικές που έχει σήμερα η εταιρία, ύστερα από τη εισαγωγή της στο χρηματιστήριο επί Σημίτη που λίγο πολύ λειτουργεί ήδη με λογικές ελεύθερης αγοράς, (κερδοφορία, απομείωση της κοινωνικής πολιτικής), αυτή η εξέλιξη θα αποδομούσε τον ίδιο τον θεσμό της τοπικής αυτο-διοίκησης, και θα απομάκρυνε την όποια προσπάθεια για κοινωνική διαχείριση του συλλογικού φυσικού αγαθού που λέγεται νερό και μάλιστα στις προβληματικότατες περιπτώσεις των νησιών όπου ο πόρος αυτός είναι πολυτιμότερος απ’ οτιδήποτε άλλο και αποτελεί πόρο στρατηγικής σημασίας.

Πόσο μάλλον τώρα που οι κάτοικοι έχουν καταλάβει πολύ καλά ότι η ΕΥΔΑΠ Νήσων τους «προτείνει» συμβάσεις εν όψει της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ. Προς το παρόν η ΕΥΔΑΠ δεσμεύεται με ενιαία τιμολόγηση με υπουργική απόφαση. Ποιος εξασφαλίζει στους κατοίκους των νησιών ότι λόγω των έργων υποδομής, αναγκαίων ή μη (το δεύτερο είναι μια συχνή περίπτωση και πραγματικά δεν μπορεί κανείς ρυθμιστικός φορέας ακόμη και καλής πρόθεσης να το ελέγξει) και κοστολογημένων κατά το δοκούν, που θα προκύψουν ο ιδιώτης δεν θα μετακυλήσει το κόστος αυτό στις δικές τους τσέπες.

Η γενικότερη τάση των πολυεθνικών του νερού είναι αντί για έργα διαχείρισης και προστασίας των υδατικών πόρων να προχωράνε σε μεγάλα κοστοβόρα έργα αφαλατώσεων. Αν η ΕΥΔΑΠ Νήσων βάλει χέρι στα νησιά δεν θα αργήσουμε να δούμε μετά την ιδιωτικοποίηση της εταιρίας, την υλοποίηση αυτής της πρακτικής για την οποία όσοι είμαστε ευαίσθητοι σε θέματα δημοκρατίας και περιβάλλοντος έχουμε πάρα πολλές ενστάσεις και ανησυχίες.

Μπενέτος Σπύρου (Δήμαρχος Λειψών):

Εκτόξευση τιμολογίων, άσκοπες επενδύσεις

Ένας από τους δήμαρχους που απέρριψε την πρόταση της ΕΥΔΑΠ ήταν και ο δήμαρχος Λειψών, Μπενέτος Σπύρου. Η άποψή του έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί στον οικονομολόγο Μπενέτο Σπύρου οφείλεται κατά μεγάλο μέρος ένα μικρό «θαύμα» που έχει συντελεστεί στο μικρό αυτό νησί των Δωδεκανήσων που έχει καταφέρει να αποκαταστήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό συνθήκες βιώσιμης ανάπτυξης. Αποτέλεσμα είναι μέσα σε μια δεκαετία να διπλασιάσει τον πληθυσμό του που φτάνει πλέον τους 750 κατοίκους, εκ των οποίων τα 140 είναι παιδιά που φοιτούν σε 3 δημοτικά σχολεία! Γι’ αυτόν τον λόγο πιθανά ο Σπύρος Μπενέτος (που έχει θητεύσει σε πολλές και διαφορετικές θέσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης) εκλέγεται δήμαρχος επί επτά ολόκληρες τετραετίες, από το 1987! Να αναφερθεί ότι το παράδειγμα των Λειψών έγινε πρόσφατα θέμα και εξώφυλλο από το ιταλικό περιοδικό Geo που είχε τίτλο «Μαθήματα οικονομίας από ένα μικρό νησί στην καρδιά του Αιγαίου»! Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν την διδακτική ώρα με θέμα «ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων»…

«Πριν απ’ οτιδήποτε άλλο θα πρέπει να τονίσουμε ότι σε μια χώρα στην οποία αμφισβητούνται κυριαρχικά δικαιώματα, υπάρχουν ζητήματα με την υφαλοκρηπίδα και ανακαλύπτονται συνεχώς γκρίζες ζώνες δεν θα έπρεπε καν να τίθενται σε συζήτηση θέματα όπως η ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων.

Για τους Λειψούς, το ζητούμενο ήταν και παραμένει μια ολοκληρωμένη διαχείριση των υδάτινων πόρων. Εμείς αντιδράσαμε στην πρόταση της ΕΥΔΑΠ για τον απλό λόγο ότι έχουμε τέτοιο σχέδιο, σε μια προσπάθεια να μην πηγαίνει χαμένη ούτε μια σταγόνα νερού, ανεξάρτητα από το αν προέρχεται από βροχή, λύματα ή ο,τιδήποτε άλλο. Από το 1991 έχει εκπονηθεί τέτοιο σχέδιο στη βάση μιας πλήρους υδρογεωλογικής μελέτης που έγινε από το ΙΓΜΕ. Ξέρουμε πολύ καλά τι νερό υπάρχει και τι δεν υπάρχει. Σε αυτό το πλαίσιο οι Λειψοί δεν έχουν επιτρέψει να γίνει ούτε μια αυθαίρετη γεώτρηση, αντίθετα φυσικά με άλλα νησιά που έχουν μετατραπεί σε …σφουγγάρια. Να υπογραμμίσω μάλιστα ότι σε αυτή την προσπάθεια ποτέ δεν είχαμε το κράτος αρωγό. Ανέκαθεν ήταν εμπόδιο. Θέλετε λόγω ξεροκεφαλιάς, θέλετε λόγω της προτίμησης που έδειχναν στους ιδιώτες, το αποτέλεσμα ήταν ποτέ η κυβέρνηση να μην στηρίξει τέτοιες πρωτοβουλίες.

Προσωπικά έθεσα μερικά πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα στον τότε διευθύνοντα σύμβουλο της ΕΥΔΑΠ Νίκο Μπάρδη και στα στελέχη της επιχείρησης που παρουσίασαν το σχέδιο, τα οποία ούτε καν απαντήθηκαν, με αποτέλεσμα πολύ σύντομα να μας πετάξουν έξω από τις συζητήσεις. Το μυαλό τους ήταν σε ένα και μοναδικό στόχο: Να υπογράψουμε τις συμβάσεις. Τα ερωτήματα που έθετα ήταν: Ποιος θα διαχειρίζεται τα δίκτυα και τα ρολόγια; Σε περίπτωση βλάβης τι θα γίνεται; Θα πρέπει να περιμένουμε την άδεια από την Αθήνα για να γίνουν οι απαραίτητες εργασίες επιδιόρθωσης; Επίσης, οι αναγκαίες, κι αν όχι τώρα αλλά στο μέλλον, επεκτάσεις και διορθώσεις θα γίνουν με ανταποδοτικό τρόπο; Σε μια τέτοια περίπτωση, μην κοροϊδευόμαστε, το νερό θα φτάσει για τους συμπατριώτες μας 10-15 ευρώ το κυβικό μέτρο. Θα δουλεύουν για να πληρώνουν τον λογαριασμό της ΕΥΔΑΠ. Το σημαντικότερο είναι πως η ΕΥΔΑΠ δεν είχε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αντιμετώπισης του προβλήματος, αλλά επεδίωκε να αντιμετωπίσει τις ανάγκες με νέες επενδύσεις, στην αφαλάτωση για παράδειγμα, υποτιμώντας την σημασία που έχει σήμερα να κάνουμε τα νησιά μας βιώσιμα 365 μέρες τον χρόνο κι όχι μόνο για την τουριστική περίοδο, οπότε οι ανάγκες για νερό αυξάνονται δύο ακόμη και τρεις φορές. Εμείς, με αυτή την παραδοχή εντάξαμε στον σχεδιασμό όχι μόνο λιμνοδεξαμενές, πηγάδια και υδρομαστευτικές τομές, αλλά επίσης χαρακτηρίσαμε υποχρεωτικό για κάθε νέο σπίτι που κατασκευάζεται να έχει δεξαμενή νερού. Επίσης δώσαμε σημασία στην συμβολή των αναβαθμίδων, καθώς η συνεισφορά τους δεν έγκειται μόνο στο να κρατούν την γη, αποτρέποντας το χώμα να καταλήξει στην θάλασσα, αλλά και το νερό που με αυτό τον τρόπο συγκρατείται. Αφού λοιπόν γίνουν όλα αυτά, μετά θα πεις ότι χρειάζομαι τόσα επιπλέον κυβικά μέτρα νερού. Στο μυαλό των στελεχών της ΕΥΔΑΠ όμως ήταν να υπογράψουμε την σύμβαση και τίποτε παραπάνω.

Τέλος, αξίζει να τονίσουμε ότι για την σημερινή προβληματική κατάσταση που επικρατεί στην διαχείριση των υδάτων της νησιώτικης Ελλάδας, επάνω στην οποία πατάει η ΕΥΔΑΠ για να εμφανιστεί ως σωτήρας, έχει σημαντική ευθύνη και η Τοπική Αυτοδιοίκηση, που όλα τα προηγούμενα χρόνια όταν μπορούσαν αν βρεθούν πόροι δεν έκανε το παραμικρό».

Η ΕΥΔΑΠ να μείνει στο δημόσιο, να διδαχτούμε από το εξωτερικό!

Για το θέμα μιλήσαμε με τον Βαγγέλη Δημούδη, πρόεδρο της ομοσπονδίας εργαζομένων στην ΕΥΔΑΠ, διοικητικό υπάλληλο της εταιρείας στην οποία εργάζεται από το 1995. «Γενικά μιλώντας, η επέκταση της ΕΥΔΑΠ εκτός του λεκανοπεδίου και η συνακόλουθη μεταφορά τεχνογνωσίας για την παροχή φθηνού και ποιοτικού νερού δεν μας βρίσκει αντίθετους. Συμφωνούμε, υπό έναν πολύ αυστηρό όρο όμως: η ΕΥΔΑΠ να παραμείνει υπό δημόσιο έλεγχο γιατί μόνο τότε μπορεί να υπάρχει εγγύηση ότι οι καταναλωτές θα έχουν πρόσβαση στις υπηρεσίες που προσφέρει μέχρι σήμερα η υπηρεσία: χαμηλά τιμολόγια, άριστη ποιότητα νερού κι επίσης καθαριότητα και δημόσια υγεινή που παρέχεται στους πολίτες μέσω ενός δικτύου και ενός βιολογικού καθαρισμού που έχει αποδειχθεί από τους καθαρότερους σε όλη την Ευρώπη. Σε περίπτωση που προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση όλα αυτά τα πλεονεκτήματα θα χαθούν. Αρκεί μια ματιά στο τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στο Λονδίνο για παράδειγμα η ιδιωτικοποίηση της εταιρείας ύδρευσης συνοδεύτηκε με αύξηση των τιμολογίων κατά 260% ενώ στο Παρίσι με ετήσιες αυξήσεις κατά 14%, μέχρι που στις αρχές του 2009 με τέλη του 2010, η υπηρεσία επανήλθε στον δήμο. Υπάρχει επίσης κι ένα οικονομικό σκάνδαλο», συνεχίζει ο πρόεδρος των εργαζομένων, Βαγγέλης Δημούδης. «Αν πωληθεί η εταιρεία με την υπάρχουσα χρηματιστηριακή αξία το τίμημα θα φτάσει τα 250 εκ. ευρώ. Στην καλύτερη περίπτωση 400 εκ. αν μπουν στην συμφωνία και όπσιονς. Ξέρουμε όμως, με βάση εκτιμήσεις του 2010, ότι η καταγεγραμμένη αξία των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας είναι 2 – 2,5 δισ. ευρώ. Αν δε ξεκινούσε κάποιος σήμερα να φτιάξει από την αρχή το δίκτυο θα έπρεπε να πληρώσει τουλάχιστον 6 δισ. ευρώ. Υπάρχει και κάτι ακόμη: Το δημόσιο και η τοπική αυρτοδιοίκηση οφείλουν στην ΕΥΔΑΠ 750-800 εκ. ευρώ. Εύκολα μπρούμε να υποθέσουμε ότι αν ιδιωτικοποιηθεί η εταιρεία ο αγοραστής θα ξεκινήσει απαιτώντας την άμεση καταβολή των συγκεκριμένων οφειλών, οπότε μονομιάς θα βρεθεί να κάθεται σε ένα βουνό ρευστού τουλάχιστον διπλάσιας αξίας από τα χρήματα που κατέβαλε για να αγοράσει την εταιρεία»!

«Οι σημαντικότερες όμως επιπτώσεις θα αφορούν τους πολίτες που θα πουν το νερό …νεράκι μιας και θα βρεθούν αντιμέτωποι με εξωφρενικές αυξήσεις. Κάντε μόνο την εξής σύγκριση: Το μπουκαλάκι του νερού του μισού λίτρου που πωλείται στο εμπόριο στοιχίζει μισό ευρώ, όσο ακριβώς πουλάει σήμερα η ΕΥΔΑΠ το ένα κυβικό μέτρο νερού, δηλαδή τα χίλια λίτρα. Όσο για την ποιότητα δείτε σε πόσες ευρωπαϊκές το νερό της βρύσης χρησιμοποιείτε αποκλειστικά και μόνο για την υγιεινή, ενώ για πόσιμο αγοράζουν από το εμπόριο. Τέλος, υπάρχει και η διάσταση της απασχόλησης. Στην ΕΥΔΑΠ κάποτε εργάζονταν 5.000 εργαζόμενοι. Σήμερα οι μισοί, 2.500. Και σίγουρα όταν έρθουν οι ιδιώτες θα προχωρήσουν σε περαιτέρω απολύσεις μιας κι η μείωση του προσωπικού και του εργατικού κόστους είναι ο πιο εύκολος δρόμος για εύκολα κέρδη».   Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων-Νεάπολης-Μουσείου             πηγή: http://leonidasvatikiotis.wordpress.com