της αρχικής συμφωνίας που υπογράφτηκε στις 26 Αυγούστου του 2012 με τον τίτλο: «Γενική Συμφωνία για τον τερματισμό της σύγκρουσης και την οικοδόμηση μιας σταθερής και διαρκούς ειρήνης»
Οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν με μια πρώτη συνάντηση στις 12 Οκτώβρη στο Οσλο της Νορβηγίας, και συνεχίστηκαν με κύρια έδρα την Αβάνα της Κούβας από τις αρχές Δεκέμβρη, ενώ έχουν ως εγγυήτριες δυνάμεις τις κυβερνήσεις της Κούβας, της Νορβηγίας, της Βενεζουέλας και της Χιλής. Παρά την πρόταση και υλοποίηση της μονομερούς κατάπαυσης του πυρός ως τουλάχιστον τις 20 Γενάρη από τους αντάρτες, η κυβέρνηση εξακολουθεί να επιτίθεται στις δυνάμεις των ανταρτών. Είναι φανερό ότι παρά την έναρξη του διαλόγου για τερματισμό της ένοπλης σύγκρουσης -που διαρκεί σχεδόν 40 χρόνια και εκφράζει μια πλευρά του αγώνα του λαϊκού κινήματος ενάντια στην κρατική καταστολή και τρομοκρατία και την καπιταλιστική εκμετάλλευση- δε θα είναι εύκολη υπόθεση, καθώς η πλουτοκρατία της Κολομβίας δε φαίνεται διατεθειμένη να υποχωρήσει.
Τα σημεία της διαπραγμάτευσης
Οσον αφορά στο τι έχει μπει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, αυτό δηλώνεται ξεκάθαρα από την αρχική Γενική Συμφωνία. Η ατζέντα περιλαμβάνει 6 κομβικά σημεία:
1. Το ζήτημα της αγροτικής ανάπτυξης και της αναδιανομής της γης
2. Τα πολιτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα που βρίσκονται υπό συνεχείς διώξεις από το κράτος, το κεφάλαιο και τους παραστρατιωτικούς μηχανισμούς του (στη χώρα υπάρχουν τουλάχιστον 9.000 πολιτικοί κρατούμενοι με την κατηγορία της «εξέγερσης κατά του καθεστώτος», από τις τάξεις των ανταρτών και αγωνιστικών δυνάμεων του λαϊκού κινήματος).
3. Τον τερματισμό της ένοπλης αντιπαράθεσης και της ένταξης των ανταρτών στην πολιτική ζωή.
4. Το ζήτημα του ναρκεμπορίου.
5. Τα δικαιώματα των θυμάτων από την πολύχρονη σύγκρουση και την επιστροφή εδαφών και περιουσιών στα εκατομμύρια εκτοπισμένων λόγω της ένοπλης αντιπαράθεσης (κυρίως της δράσης των παραστρατιωτικών ταγμάτων θανάτου, που δρουν για λογαριασμό των πλουτοκρατών και των πολυεθνικών μονοπωλίων).
6. Τη διαδικασία επιβεβαίωσης της εφαρμογής της ειρήνης όταν αυτή υπογραφεί.
Τόσο το αντάρτικό κίνημα όσο και πολλές λαϊκές οργανώσεις σημειώνουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει τερματισμός της ένοπλης σύγκρουσης αν δεν αρθούν οι πολύπλευρες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές αιτίες που την προκαλούν, και αυτό απαιτεί ριζικές αλλαγές στην οικονομία και στην κοινωνία.
Διατύπωση διαμετρικά αντίθετων προγραμμάτων
Ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας των ανταρτών Λουσιάνο Μαρίν Αράγκο ή Ιβάν Μάρκες όπως είναι το όνομά του στο αντάρτικο, μέλος της Κεντρικής Διοίκησης των Ενόπλων Επαναστατικών Δυνάμεων Κολομβίας - Στρατός του Λαού (FARC - EP) από την πρώτη συνάντηση στο Οσλο υπογράμμισε ότι για να υπάρξει ειρήνη πρέπει να υπάρξουν ριζικές αλλαγές στα προβλήματα του λαού, να σταματήσει η καταλήστευση του πλούτου της χώρας από τις πολυεθνικές και τόνισε: «Επιζητούμε ειρήνη με κοινωνική δικαιοσύνη στην Κολομβία και δεν πρόκειται να καταθέσουμε τα όπλα».
Από την πλευρά του, ο επικεφαλής της κυβερνητικής αντιπροσωπείας, πρώην αντιπρόεδρος της χώρας (από το 1994 έως το 1996 στην κυβέρνηση Γκαβίρια και με πολλές υπουργικές θητείες σε αστικές κυβερνήσεις) Ουμπέρτο ντε λα Κάγιε, σημείωσε ότι στη διαπραγμάτευση δεν μπαίνει το κοινωνικό σύστημα και η υποτιθέμενη δημοκρατία στην Κολομβία, ούτε και οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις, ή οι ξένες επενδύσεις και κατέληξε ότι η «ειρηνευτική διαδικασία θα είναι επιτυχής εάν είναι σοβαρή, ρεαλιστική και αποτελεσματική», και επανέλαβε πως «δεν πρόκειται να σταματήσουν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις».
Παρόλο που οι συζητήσεις μέχρι στιγμής στην Αβάνα δηλώνεται ότι προχωρούν με ικανοποιητικό ρυθμό για το πρώτο θέμα που συζητιέται, αυτό της αγροτικής ανάπτυξης και της ιδιοκτησίας της γης, δεν έχει γίνει γνωστό αν υπάρχει κάποια απτή πρόοδος. Πάντως, και τα δύο μέρη δηλώνουν ότι μελετάνε τις χιλιάδες προτάσεις που έχουν κατατεθεί σε ένα ηλεκτρονικό ιστότοπο που έχει δημιουργηθεί για το «Τραπέζι των Διαπραγματεύσεων», κίνηση που εγκαινιάστηκε μετά από μια ανοιχτή πανεθνική συνάντηση που έγινε για τη γη στις 17-19 Δεκέμβρη στην πρωτεύουσα Μπογκοτά, με τη συμμετοχή εκατοντάδων φορέων και οργανώσεων.
Ενα χαρακτηριστικό της τωρινής διαδικασίας διαλόγου στην Κολομβία είναι ότι γίνεται έξω από τη χώρα χωρίς κάποια αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη όπως είχε συμβεί το 2002 ή σε προηγούμενες προσπάθειες που έγιναν στο παρελθόν και κατέληγαν στην κρατική και παρακρατική τρομοκρατία. Η κυβέρνηση Σάντος επιδίωξε να μη γίνει ο διάλογος μέσα στη χώρα και με ενεργό ρόλο των λαϊκών οργανώσεων, σε αντίθεση με το αντάρτικο και λαϊκό κίνημα, ωστόσο αυτή τη φορά στην Κολομβία υπάρχει μια ανάταση του λαϊκού κινήματος που και η αστική τάξη δεν μπορεί παρά να πάρει υπόψιν της.
Ο λαός πρέπει να γίνει πρωταγωνιστής
Σε ανακοίνωση που εξέδωσαν για τη νέα χρονιά οι αντάρτες, δίνεται ένα στίγμα της σημερινής κατάστασης. Σημειώνεται ανάμεσα σε άλλα: «Ισως ένα από τα πιο θετικά στοιχεία του 2012 είναι η έναρξη των συνομιλιών μεταξύ της κυβέρνησης και των FARC-EP, στην Αβάνα. Αυτό ανοίγει τη δυνατότητα για την εξεύρεση λύσης στο μακροχρόνιο και επίπονο ζήτημα της κοινωνικής και ένοπλης σύγκρουσης στην Κολομβία μεταξύ του αστικού κράτους και του αντάρτικου. Για να γίνει αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο. Επρεπε να ξεπεραστεί η αντίσταση των οικονομικών, πολιτικών δυνάμεων, των υψηλόβαθμων στρατιωτικών και η ισχυρή στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στο εσωτερικό της χώρας, που αρνούνται να αποδεχθούν την ανάγκη για την εξεύρεση πολιτικής λύσης στην κοινωνική και ένοπλη σύγκρουση, επειδή πιστεύουν ότι η ειρήνευση απειλεί την ταξική ηγεμονία τους και τα προνόμια τους.
Φοβούνται για την ειρήνη γιατί ξέρουν ότι για να φτάσει κανείς εκεί θα πρέπει να διασφαλιστεί η κοινωνική δικαιοσύνη, η οικοδόμηση μιας πραγματικά δημοκρατικής κυρίαρχης πατρίδας. Η ειρήνη με κοινωνική δικαιοσύνη σημαίνει την υποχρέωση του κράτους να διασφαλίσει τα βασικά δικαιώματα, όπως η εκπαίδευση, η υγεία, η στέγαση, οι συντάξεις σε όλους τους πολίτες, την αφαίρεση των δικαιωμάτων αυτών από τα χέρια των ιδιωτικών επιχειρήσεων που τους παρέδωσε για να γίνουν κερδοφόρες επιχειρήσεις σε βάρος του δράματος που σημαίνει για εκατομμύρια Κολομβιανούς που ζουν στις στερήσεις, όταν υπάρχουν όλες οι δυνατότητες ανάπτυξης σε μια χώρα πλούσια σε φυσικούς πόρους που όμως κάνουν κουμάντο τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές. Γι΄ αυτό οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ΗΠΑ και άλλες τροφοδοτούν τη σύγκρουση ώστε να εξασφαλίζουν τις μπίζνες για τα μονοπώλιά τους».
Και συνεχίζουν: «Εάν το τραπέζι διαλόγου στην Αβάνα υπάρχει, αυτό οφείλεται στην επίμονη πάλη των εκατομμυρίων και εκατομμυρίων Κολομβιανών που μέσα από ποικίλες μορφές αντίστασης αντιδρούν και θέλουν να θέσουν τέρμα στις αιτίες που τροφοδοτούν τον πόλεμο.
Δύο πράγματα είναι βέβαια σχετικά με αυτό το θέμα. Το ένα είναι η πρωταρχική ευθύνη της άρχουσας τάξης σε αυτό τον πόλεμο που αιμορραγεί το λαό εδώ και δεκαετίες και, δεύτερον, ότι οι άνθρωποι είναι σε θέση να επιβάλλουν με τη δύναμη της κινητοποίησής τους, το τέλος της σύγκρουσης, από την οποία ωφελείται μια μηδαμινή μειοψηφία προνομιούχων.
Δεν είναι επίσης αλήθεια ότι ο ιδιοκτήτης της ειρήνης είναι πρόεδρος Σάντος όπως αλαζονικά παρουσιάζει η ολιγαρχία. Συνηθισμένοι από την κούνια τους, να κάνουν τα καπρίτσια του και να δίνουν τελεσίγραφα αν το Τραπέζι Διαλόγου δεν πάει όπως θέλουν, δεν αποκλείεται να βάλουν τέλος και να συνεχίζουν να πνίγουν στο αίμα τις ελπίδες εκατομμυρίων Κολομβιανών για τερματισμό της ένοπλης σύγκρουσης.
Η αστική τάξη έχει κηρύξει τον πόλεμο γιατί έτσι διατηρεί τα προνόμιά της, κατορθώνει να παραμείνει στην εξουσία μέσω του αίματος. Πολύ λίγο ή καθόλου την επηρεάζει η αντιπαράθεση. Αυτοί που σκοτώνονται στις μάχες του στρατού με το αντάρτικο κίνημα είναι τα παιδιά του λαού, οι στρατιώτες και όχι οι υψηλόβαθμοι υπηρέτες της πλουτοκρατίας, όπως το ίδιο συμβαίνει στον κοινωνικό πόλεμο με άλλη μορφή, αυτόν που λέγεται βρώμικος πόλεμος ενάντια στους συνδικαλιστές αγωνιστές, τους αγρότες και ιθαγενείς που εκτοπίζονται από τη γη τους από τις συμμορίες των ναρκο-παραστρατιωτικών στην υπηρεσία των γαιοκτημόνων και των πολυεθνικών εταιρειών που εκμεταλλεύονται τον φυσικό πλούτο της χώρας».
Και οι FARC - EP καταλήγουν: «Από την πλευρά μας, χωρίς αμφιβολία, μπορούμε να πούμε ότι η ειρήνη ανήκει στο λαό και η κατάκτησή της, θα είναι δικό του έργο και το 2013 μπορεί να συμβάλει σε αυτό με τη μαζική του πάλη».
Δ. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ Από τον "Ριζοσπάστη" ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου