Θέλουμε από σας . Θέλετε από μας.
Όλοι μας έχουμε επιθυμίες και αιτήματα από τους άλλους και ο καθένας από μας, πιστεύει ότι ο δικός του τρόπος για να γίνουν τα πράγματα είναι ο καλύτερος και αδιαφιλλονίκητα είναι δική του και η νίκη και το δίκιο . Μικρός, μεγάλος, μόνος, με παιδιά , χωρίς παιδιά, αριστερά, δεξιά, παλιός , παλιότερος, νέος, άντρας , γυναίκα, βόριος , νότιος όλοι το ίδιο κάθε μέρα θα κάνουν τον συμβιβασμό τους και θα περιμένουν μια μελλοντική νίκη....
Υπάρχουν μικροί αλλά και μεγαλύτεροι συμβιβασμοί. Υπάρχουν υποφερτοί συμβιβασμοί που γνωρίζουμε και αποδεχόμαστε πλήρως, γιατί η γνώση μας κάνει να υποκύπτουμε , υπάρχουν και ανυπόφοροι. Υπάρχουν συμβιβασμοί δυνατοί και αθόρυβοι . Δυνατοί γιατί νομίζουμε ότι είναι αδύνατον να τους αποφύγουμε και αθόρυβοι γιατί δεν τους συνειδητοποιούμε. Κάθε συμβιβασμός και ένα νόμισμα που προσπαθεί να εξαγοράσει μελλοντική ευτυχία.
Συνηθίζουμε να μην γνωρίζουμε ή να ξεχνάμε την αξία μας και τις αξίες μας. Ο περιβάλλον χώρος μας βοηθά όσο μπορεί σ΄αυτό.Και έτσι αφηνόμαστε να συμβιβαστούμε από άγνοια και φόβο. Φόβο για την αποτυχία, την απόρριψη , την μοναξιά.
Κι όμως υπάρχει ένα πέρασμα. Πέρασμα χωρίς συμβιβασμούς. Πέρασμα με αποδοχή. Και η αποδοχή είναι μια εντελώς άλλη στάση ζωής.
Αποδέχομαι σημαίνει κατανοώ. Σημαίνει καταλαβαίνω , συμμερίζομαι , συναισθάνομαι και δεν μαζεύω κουπόνια θυμού για να τα εξαργυρώσω με την πρώτη ευκαιρία. Αποδέχομαι σημαίνει επιλέγω , ανάμεσα σε πολλές επιλογές και γνωρίζω ακριβώς γιατί επιλέγω ό,τι επιλέγω.
Αποδέχομαι σημαίνει δεν είμαι θύμα. Γιατί το θύμα δεν έχει επιλογές.
Οι συμβιβασμοί είναι γκρίζα , βαριά σύννεφα. Το ξέρεις, το νιώθεις. Ζεις ξέροντας πως θα έρθει μια μέρα που τα σύννεφα θα μαζευτούν και θα ξεσπάσει μπόρα. Μια μπόρα απάθειας και παραίτησης. Και θα βραχείς από την μπόρα , μέχρι το μεδούλι. Θα είναι τότε η στιγμή που θα μισήσεις την συμφωνία, συμπεριλαμβανομένου και του τμήματος που την αποδέχθηκε , δηλαδή του ίδιου σου του εαυτού.
Γι΄αυτό , αν μόνο μπορούσαμε να κοιτάξουμε τον αδερφό μας, κατάματα. Όπως τον καθρέφτη μας. Με βαθειά, ειλικρινή ευγένεια, Έτσι που να μην επιτρέψουμε να φυλακισθούμε πια σε ανούσιους και τυπικούς περιορισμούς . Δούμε, ακούσουμε και αποδεχθούμε και το δικό του δίκιο. Χωρίς να διακυβεύβουμε τον εαυτό μας αλλά και χωρίς να ξεχνάμε πως άλλο το συμβιβάζω και άλλο το συμβιβάζομαι.
Το βαρύ παρόν τρυπώνει διαρκώς από κάθε χαραμάδα. Αποκρύψεις, παραποιήσεις, ξιπασμένα golden boys, αδικία , ανισότητα. Ο περσυνός θυμός , να καταλήξει προχωράει, σε ψυχρή , πικρή επίγνωση. Ίσως και σε ψυχρό μίσος, για την αδικία, το ψέμα , την κοροιδία. Και παρακάτω σε περιφρόνηση, ανάμικτη με απελπισία. Όμως άκου, κάτι που ψιθυρίζεται τώρα που το παρατεταμένο σοκ παρέρχεται. Οι πιο ψυχωμένοι παρά τα πλήγματα προσαρμόζονται και συνεχίζουν την ζωή τους εν ετέρα ισορροπία. Μέρα την μέρα , δημιουργοί και εφευρέτες του βίου. Σκέφτονται πιο βαθειά, ποιητικά , χωρίς ποτέ ποτέ να χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα. Οι σκέψεις τους φως στο τούνελ του 2013. Σκότος και χάος ναι. Αλλά και ρήξη και γκρεμός και λυκόφως. Πως θα είναι ένα καινούργιο φως σε μια απένατι όχθη;
Δεν είναι οχτώ ακόμα και έχει νυχτώσει. Γυρνώντας στο σπίτι , μετά την δουλειά, ανάμεσα στους τελευταίους βιαστικούς διαβάτες, περνώ ανάμεσα σε φρουρούς σε πλήρη εξάρτηση . Φυλάνε τα σβηστά γραφεία ενός άδειου κόμματος. Και αρχίζω να υποψιάζομαι πως ίσως και να έχεις αρχίσει να έρχεσαι πλεούμενο φως.
Φωτογραφία Elliot Erwitt
magnumphotos.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου